AN κάποιος επαναλάμβανε σήμερα την αγανακτισμένη αναφώνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, μετά τη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ, Γρηγόρη Λαμπράκη από ακροδεξιούς παρακρατικούς (Μάιος 1963), «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;», κάθε αντικειμενικός παρατηρητής θα απαντούσε: «Μα, φυσικά, τον κυβερνά η αντιπολίτευση. Οχι η Αξιωματική, αλλά η απαξιωτική τοιαύτη».


Γιατί το επιτελείο της Μαξίμου, ένα χρόνο τώρα, δεν κάνει άλλο παρά να κακολογεί και να ψευδολογεί, να περιαυτολογεί και να δοξολογεί (τον εαυτό του), να ευλογεί και ν’ αξιολογεί (τα «παιδιά» του), να ρουσφετολογεί και να φορολογεί, να δεξιολογεί και ν’ αδεξιολογεί, να αερολογεί και να νταβατζολογεί, και ό,τι άλλο, εκτός από το να κυβερνά.


Αφού, λοιπόν, υπάρχει «κενό εξουσίας», και αφού «η Φύση απεχθάνεται τα κενά», η πάνσοφη Συμπολίτευση μασκαρεύει το (ανύπαρκτο) «κυβερνάν» σε αντιπολίτευση της Αντιπολίτευσης, με την ελπίδα πως δύο αρνήσεις («αντί-») κάνουν μία κατάφαση. Και μοναδική έκφραση αυτής της «κατάφασης» είναι να κατεδαφίζει ό,τι καλό (νόμους, δημόσια έργα, οικονομία, διεθνείς σχέσεις κλπ.) έχτισε η νυν Αντιπολίτευση.


ΑΛΛΑ αυτή η πρωτόγνωρη αποκριάτικη παραμόρφωση συμβαδίζει με μιαν άλλη:


Πριν από οχτώ μήνες1, μιλούσα για τη μεταμόρφωση της δημοκρασίας μας σε θεοκρατία (αφού, στην υποδοχή της Εθνικής ποδοσφαίρου μετά την κατάκτηση του ευρωπαϊκού κυπέλλου, το κράτος δεν το εκπροσώπησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ή ο Πρωθυπουργός αλλά… ο Αρχιεπίσκοπος!). Τώρα, ανακαλύπτουμε πως το καθεστώς μας είναι και αριστοκρατία και ολιγαρχία. Ηγουν:


«Αριστοκρατία – λέει ο Αριστοτέλης – είναι η απονομή των αξιωμάτων στους άριστους πολίτες2.


Τις προάλλες, λοιπόν, μάθαμε από τον υφυπουργό Εσωτερικών κ. Αθ. Νάκο (7.4) πως, την σήμερον ημέραν, άριστοι και άξιοι των αξιωμάτων είναι οι οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας, τα περιβόητα «γαλάζια παιδιά».


«Είμαστε οι καλύτεροι» – έφη ο υφυπουργός -. «Τα δικά μας παιδιά είναι καλά παιδιά και αξιοκρατικές διαδικασίες σημαίνει προβάδισμα στα δικά μας παιδιά. Με αυτόν τον τρόπο θα προχωρήσουμε».


Βέβαια, ο Αριστοτέλης έχει κάτι να προσθέσει σ’ αυτό το αριστολόγιο:


«Από την αριστοκρατία μεταπηδούν στην ολιγαρχία, εξαιτίας της αθλιότητας των αρχόντων, που νέμονται τα αξιώματα χωρίς να τα αξίζουν, και κατακρατούν όλα ή τα περισσότερα αγαθά για τους εαυτούς τους. Και κρατούν όλες τις εξουσίες πάντα οι ίδιοι, θεωρώντας πως το σπουδαιότερο αγαθό είναι να σωρεύουν πλούτη. Και κυβερνούν λίγοι και κακοί, αντί των εντιμότατων και ικανότατων…» («Εξ αριστοκρατίας δε εις ολιγαρχίαν, κακία των αρχόντων, οί νέμουσι τα της πόλεως παρά την αξίαν, και πάντα ή τα πλείστα των αγαθών εαυτοίς, και τας αρχάς αεί τοις αυτοίς, περί πλείστον ποιούμενοι το πλουτείν· ολίγοι δη άρχουσι και μοχθηροί αντί των επιεικεστάτων»3).


TI ΜΑΣ θυμίζουν αυτά τα αριστοτέλεια, τι μας θυμίζουν; Μήπως το εξωπέταγμα χιλιάδων ικανών στελεχών της Διοίκησης κλπ. και την αντικατάστασή τους με γαλάζιους «άριστους», που δεν έχουν ούτε τα μισά προσόντα των καρατομηθέντων; Μήπως τη φορομπηχτική επέλαση κατά του γλισχρότατου εισοδήματος των «μη εχόντων», και την τοποθέτηση στο απυρόβλητο των πολλά και υπέρπολλα εχόντων; Μήπως την απαλλαγή της ζάπλουτης Εκκλησίας (ειδικά, των εκκλησιαστικών και μοναστηριακών κτημάτων) από τη φορολογία – την ώρα που μυριάδες λαϊκοί οδηγούνται σε πτωχεύσεις, εξαιτίας της υπερφορολογίας; Μήπως τα δαιμόνια εφευρήματα των (κατ’ Αριστοτέλη) «μοχθηρών», τα ονομαζόμενα «απογραφή» και «βασικός μέτοχος», που γκρέμισαν τη χώρα στο βάραθρο της χρεωκοπίας, της απομόνωσης και στον γελοίο πόλεμο («Drole de guerre», που έλεγαν οι Γάλλοι το 1939) κατά της Ευρωπαϊκής Ενωσης;


Μοναδική παρηγοριά μας απομένει η ρήση του Αριστοτέλη, πάλι:


«Τα πολιτεύματα που διαρκούν λιγότερο χρόνο είναι η ολιγαρχία [η κατάληξη της «αριστοκρατίας»] και η τυραννία»4.


Ναι αλλά, στο μεταξύ, το πλοίο πάει να βουλιάξει αύτανδρο και τα ναυαγοσωστικά αργούν


……………………………………..


1. Αρθρο «Οπισθεν ολοταχώς!», «Το Βήμα», 25.7.2004. – 2. Πολιτικά, Δ, 6, 1294α, II. – 3. Ηθικά Νικομάχεια, Θ, II, 1160β, 8 και επ. – 4. Πολιτικά, E, 9, 1315β, II.