Αμερικανοί αναλυτές κατηγορούν την Τουρκία για «βλακώδη παράνοια» σε έναν ασυγκράτητο αντιαμερικανισμό, ο οποίος ξεκίνησε μετά την άνοδο του Ερντογάν στην εξουσία και την εκλογική κατάρρευση σύμπαντος του προηγουμένου πολιτικού σκηνικού. Αυτή έκτοτε κλιμακώνεται όλο και πιο έντονα.


Οι αρθρογράφοι των εγκυρότερων αμερικανικών εντύπων τις τελευταίες ημέρες – το κείμενο του R. Pollock («Wall Street Journal», 16/2) είναι αντιπροσωπευτικό του κλίματος που επικρατεί – ξιφουλκούν κατά της Αγκυρας με βαρύτατα απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς.


Ουσιαστικά πρώτη φορά ένα αμερικανικό αντιτουρκικό ξέσπασμα τιτλοφορείται όπως τότε, πριν από εκατό τόσα χρόνια: «Τουρκία, ο Μέγας Ασθενής». «Ακραίο συνδυασμό μίσους κατά Αμερικανών και Εβραίων» διαβλέπει ο Pollock για να καταλήξει ότι διστάζει να τον ονομάσει ναζιστοειδή, «διότι και ο Γκέμπελς θα απέρριπτε τις εκδηλώσεις αυτές ως πολύ χοντροκομμένες».


Το δικό μας πρόβλημα ασφάλειας συναρτάται με αυτή τη μέχρι μαζοχισμού ανεκτικότητα της τουρκικής κακότητας εκ μέρους των ΗΠΑ – «Χαϊδεμένο παιδί» ό,τι και να κάνει, όπως και να συμπεριφερθεί. Οταν η Αγκυρα αρνήθηκε τις διευκολύνσεις που απήτησαν οι ΗΠΑ για τον πόλεμο του Ιράκ, οι αμερικανικές αντιδράσεις περιορίστηκαν στις επικριτικές δηλώσεις της ηγεσίας του Πενταγώνου. Τώρα πέρασαν στα MME και είναι καταιγιστικές. Πρόκειται για νέα φάση κρίσης των αμερικανοτουρκικών σχέσεων.


Το αυτονόητο ερώτημα είναι πώς αξιοποιούμε εμείς αυτή την κρίση. H Ουάσιγκτον, ενώ προωθεί την πολιτική αυτοδιάθεση και ισχυροποίηση των Κούρδων στο Βόρειο Ιράκ και συλλαμβάνει εκεί τούρκους πράκτορες και δολιοφθορείς, από την άλλη υπερθεματίζει στην επιθετικότητα της Τουρκίας στο Αιγαίο και στην Κύπρο.


Στο «διά ταύτα», η Τουρκία βγαίνει πάντοτε λάδι. Τι συμβαίνει; H Τουρκία λειτουργεί στην Ουάσιγκτον έναν μηχανισμό προπαγάνδας διά του οποίου επηρεάζει τα αμερικανικά κέντρα αποφάσεων. Ο μηχανισμός έχει ιδεώδη αποτελέσματα, προλαμβάνει, καταστέλλει, εξωραΐζει και αθωώνει. Γνωρίζει ότι η αντίληψη του συμφέροντος δεν συμπίπτει απόλυτα με την πραγματικότητα του συμφέροντος. Αρα έχει ανοιχτό ορίζοντα δράσης χρησιμοποιώντας τη «σοφιστική» και μετατρέποντας τον κρείττονα λόγον σε ήττονα και αντιστρόφως. Πείθει τα κέντρα ότι η Τουρκία είναι αείποτε πιστή και αναντικατάστατη σύμμαχος.


Στο αμερικανικό σύστημα τα think tanks ασκούν βαρύνουσα επιρροή στη διαμόρφωση των εντυπώσεων εκείνων οι οποίοι παίρνουν τις αποφάσεις. Εκεί υπάρχει ο επικεφαλής λομπίστας και όσοι στελεχώνουν το Γραφείο εκκολαπτόμενοι γραφειοκράτες. Οι υπεύθυνοι της εικόνας της Τουρκίας στην Αμερική θριαμβεύουν αφού, ενώ αποδοκιμάζεται πανταχόθεν, η Τουρκία εξακολουθεί να έχει τη μεταχείριση του χαϊδεμένου παιδιού.


Τι επιβάλλεται να πράξουμε;


Πρώτον, αμελλητί να συγκροτήσουμε στην Ουάσιγκτον μηχανισμό ανταγωνιστικό και εξουδετερωτικό του τουρκικού. Ο μηχανισμός αυτός θα κάνει για την Ελλάδα ό,τι κάνει ο αντίπαλος για την Τουρκία.


Δεύτερον, ο μηχανισμός θα εκθέσει, αναλύσει και αποσαφηνίσει στα αμερικανικά κέντρα, που επιπολαίως προχώρησαν στη νομιμοποίηση του Αττίλα και του αεροδρομίου Τύμπου, τις καθαρές ελληνικές θέσεις.


Και προληπτικά θα ενημερώνει εφεξής ώστε να αποτραπούν ανάλογα χοντροκομμένα γεγονότα. H εκτίμηση είναι ότι δεν μπορεί από τη μια ο αμερικανικός Τύπος να ομιλεί για νεοναζιστική συμπεριφορά των Τούρκων έναντι Αμερικανών και Εβραίων και, από την άλλη, να εμφανίζονται Αμερικανοί (και Εβραίοι) διαπρύσιοι υπερασπιστές της τουρκικής επιθετικότητας. Το Εθνικό Κέντρο πρέπει να παραγάγει ολοκληρωμένη πολιτική και να πάψει να είναι «δευτερογενής» η ελληνική διπλωματία.


Ο κ. Στέλιος Παπαθεμελής είναι βουλευτής και πρώην υπουργός.