Τα ταμ ταμ της επανάστασης άρχισαν να ηχούν ξανά στα ελληνικά πανεπιστήμια. H πορεία αύξων αριθμός 564, η κατάληψη αύξων αριθμός 348 και η απεργία αύξων αριθμός 62 βρίσκονται στα σκαριά. Οι εχθροί για ακόμη μία φορά ενετοπίσθησαν. Ο ένας εχθρός είναι γενικός: πρόκειται για τη (γνωστή για τα σατανικά της σχέδια) Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία επιθυμεί να ενοποιήσει τις πανεπιστημιακές προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές των χωρών-μελών της Ενωσης. Ο δεύτερος εχθρός έχει σάρκα και οστά: πρόκειται για τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας ιστορικό κ. Θάνο Βερέμη, ο οποίος εισηγείται στην κυρία υπουργό Παιδείας πράγματα φοβερά και αποτρόπαια. Εισηγείται, δηλαδή, οι φοιτητές των ελληνικών πανεπιστημίων να ολοκληρώνουν τις σπουδές τους μέσα σε λελογισμένα χρονικά πλαίσια, που θα είναι μικρότερα της αιωνιότητας. Εισηγείται επίσης να πάψει πλέον η δωρεάν διανομή των συγγραμμάτων, ώστε να εκλείψει ο ηθικός, οικονομικός και εκπαιδευτικός εκφυλισμός που ο θεσμός αυτός έχει πανθομολογουμένως όλα αυτά τα χρόνια συνεπιφέρει.


* Οργισμένοι επαναστάτες


Το σκηνικό της «αντίστασης» ενάντια στα παραπάνω σατανικά σχέδια είναι παλαιό και (υπερ)δοκιμασμένο: μικρές – έως μικρότατες – ομάδες νέων θα παρουσιασθούν ξανά στις σχολές. Αρκετοί από αυτούς δεν θα έχουν καμία σχέση με αυτές, αλλά θα είναι φιλαράκια με αυτούς που έχουν. Και οι μεν και οι δε πάντως θα εγκαταλείψουν πάραυτα τα ολονύκτια πάρτι και τον ολονύκτιο χαβαλέ, θα μετακινηθούν από τα κυλικεία, θα ξυπνήσουν (φευ) πρωί, θα θυμηθούν το δρόμο προς τη Σχολή που επέλεξαν να διασώσουν από τον όλεθρο, και αμέσως θα αφοσιωθούν στο επαναστατικό τους καθήκον. Με ύφος οργισμένο θα μοιράσουν έντυπα και θα τοιχοκολλήσουν αφίσες, στις οποίες θα καταγγέλλονται τα «αντιφοιτητικά και αντιλαϊκά σχέδια» που αενάως οι σκοτεινοί κύκλοι και η κακούργα κοινωνία απεργάζονται – στα οποία, βεβαίως, το «φοιτητικό και λαϊκό κίνημα» «δεν έχει να αντιπαρατάξει», παρά το είδος των κινητοποιήσεων που λίγο πριν αναφέρθηκε.


Ολα αυτά οι ευγενείς και οι οργισμένοι νέοι, για να είναι σωστοί με τους κανόνες της δημοκρατίας, πρέπει να τα περιτυλίξουν με το ανάλογο περιτύλιγμα. Κανένα πρόβλημα. Θα συγκληθούν πάραυτα Γενικές Συνελεύσεις των φοιτητών. Σε αυτές θα έχει δοθεί φροντίδα να έχουν προσέλθει πολλοί, επίσης οργισμένοι, άσχετοι προς το Πανεπιστήμιο, φίλοι τής εν λόγω ομάδας. Οι Συνελεύσεις αυτές θα ξεκινήσουν πολυπληθείς, καθώς πολλοί φοιτητές θα προσέλθουν. H προαποφασισθείσα από τις προηγουμένως περιγραφείσες ωστόσο ομάδες απόφαση δεν κινδυνεύει από τυχόν άλλες σκέψεις και προτάσεις: επιτηδείως χαώδεις και ατελείωτες «συζητήσεις» θα παραταθούν τόσο όσο να έχει εξασφαλισθεί η πλειοψηφία των (ελαχίστων πλέον) παρόντων· μαστόροι στη σχόλη και στο ξενύχτι, οι οργισμένοι «επαναστάτες» και οι καλεσμένοι φίλοι τους είναι σε θέση να παραμένουν ξάγρυπνοι όσο χρειαστεί και να σηκώσουν μες στη μαύρη νύχτα σθεναρά ο χέρι τους, ούτως ώστε η αποψιλωμένη «Γενική» αυτή «Συνέλευση» να αποφασίσει «δημοκρατικά» τις παραδοσιακές, «αγωνιστικές κινητοποιήσεις» που σταθερά, με συνέπεια και σε ετήσια βάση, «το φοιτητικό κίνημα» κατά τα τελευταία τριάντα περίπου χρόνια αποφασίζει και πραγματοποιεί. Το επόμενο βήμα είναι επίσης γνωστό. Οι μοχθούντες για το καλό των φοιτητών αυτοί νέοι θα κλείσουν τα πανεπιστήμια. Πέντε αυτοί, θα κλείσουν την πόρτα σε πέντε χιλιάδες φοιτητές, διδάσκοντες και υπαλλήλους.


* H ευθύνη της Αριστεράς


Αυτή η χυδαία καρικατούρα της «επανάστασης» δεν λέει χρόνια τώρα να τελειώσει στα ελληνικά πανεπιστήμια. Αμήχανη και ανίκανη να αντιδράσει, η πανεπιστημιακή κοινότητα υπομένει τους παραπάνω εξευτελισμούς και ευτελισμούς, τους οποίους κανείς μέχρι τώρα δεν έχει λάβει τον κόπο να σταματήσει, ούτε από τους φοιτητές, ούτε από τους ιθύνοντες των πανεπιστημίων, ούτε από τα κόμματα που καθοδηγούν ουκ ολίγες από τις φοιτητικές παρατάξεις. Από τα κόμματα αυτά θα περίμενε κανείς πως περισσότερο θα αναλάμβαναν μιαν εκστρατεία ενημέρωσης των μελών τους περί του τι σοβαρό πράγμα είναι κοινωνικά και ηθικά μια κινητοποίηση, εκείνα που αυτοτοποθετούνται στην Αριστερά. Και αυτό όχι μόνον γιατί οι νεαροί που πράττουν τα παραπάνω, «αριστεροί» και «δεξιοί», χρησιμοποιούν για τις αθλιότητές τους αριστερό λεξιλόγιο και φρασεολογία, αλλά γιατί στην Αριστερά ανήκει η μεγάλη τιμή να έχει οργανώσει στο παρελθόν την αντίσταση του ελληνικού λαού κατά μεγάλων και πραγματικών εχθρών του τόπου, που απειλούσαν την ελευθερία και τη δημοκρατία του. Και η αντίσταση αυτή ήταν μεγαλειώδης, πάνω από όλα τα άλλα, για το ηθικό της σκέλος, για τη σοβαρότητα και τη βαθιά κοινωνική υπευθυνότητα των αγωνιστών της.


Τι σχέση έχουν με τον πολιτικό χώρο του Δημήτρη Γληνού οι νέοι που πράττουν όσα περιγράψαμε πριν; Τι σχέση έχουν με τον πολιτικό χώρο του Μάρκου Αυγέρη οι φοιτητές (;) που πριν από λίγο καιρό, διαγράφοντας τη σημασία της μάθησης, είχαν αναρτήσει στην είσοδο της Φιλοσοφικής Αθηνών γιγαντοαφίσα που παρωθούσε τους φοιτητές να μη διαβάζουν «γιατί, την ώρα που αυτοί διαβάζουν, η ιστορία κινείται χωρίς αυτούς» [ενώ, προφανώς, όσοι δεν διαβάζουν έχουν την ιστορία στην τσέπη τους, σερνάμενοι από κυλικείου εις κυλικείον, από πάρτι εις πάρτι και από εκδρομή στη Μύκονο σε εκδρομή στην Αράχοβα (κατά εργάσιμες για το πανεπιστήμιο, μάλιστα, ημέρες), όπως οι διάδρομοι της συγκεκριμένης Σχολής μαρτυρούν];


Μήπως στ’ αλήθεια είναι η ώρα να ξαναπροβληματιστούμε τι είναι «προοδευτικό» ή, τέλος πάντων, τι είναι «σωστό». Γιατί είναι, π.χ., προοδευτικό και σωστό το να έχει ο φοιτητής στη χώρα μας [μόνος αυτός από όλους τους φοιτητές στον κόσμο, και από χώρες με περισσότερους εργαζομένους φοιτητές από ό,τι η Ελλάδα] τη δυνατότητα να παρατείνει τις σπουδές του επ’ άπειρον, διαλύοντας έτσι κάθε προσωπική πειθαρχία συγκροτημένης, συστηματικής και ουσιαστικής μάθησης, ενώ, αντίθετα, δεν είναι «προοδευτικό» το να ολοκληρώνει κανείς τις σπουδές του στον οριζόμενο από τον κύκλο των σπουδών του χρόνο, με ειδικά ευνοϊκό δάνειο για όσους εκ των φοιτητών θα το είχαν πραγματικά ανάγκη;


Γιατί δεν είναι «προοδευτικό» το να παρακολουθεί κανείς τα μαθήματα, το να διαβάζει στις βιβλιοθήκες και το να βελτιώνει τον στοχασμό, τον προβληματισμό και τη μάθησή του, ενώ, αντίθετα, είναι «προοδευτικό» το να σέρνεται δεξιά και αριστερά, να μη γνωρίζει ούτε ποια είναι τα μαθήματα και οι καθηγητές του και να διαβάζει πέντε πράγματα μόνο στις εξετάσεις; Γιατί είναι «προοδευτικό» το να οργανώνουν τα πολιτικά κόμματα και οι φοιτητικές παρατάξεις, προς άγραν ψηφοφόρων, στα αίθρια και στους κοινόχρηστους χώρους των πανεπιστημίων και κατά τις ώρες των μαθημάτων πολιτικές συζητήσεις ή συναυλίες με τα μεγάφωνα στη διαπασών – διαλύοντας τη διδασκαλία αλλά και την έννοια του πανεπιστημίου – και δεν είναι «προοδευτικό» το να γίνονται τα παραπάνω σε ώρες, χώρους και ένταση που θα σέβονται και δεν θα βλάπτουν τη λειτουργία του πανεπιστημίου και των χώρων διδασκαλίας του; Γιατί είναι «προοδευτικά» τα συνεχή αιτήματα των φοιτητών να γίνουν οι εξετάσεις ευκολότερες, οι εξεταστικές ευκαιρίες περισσότερες και οι εξεταστικές περίοδοι μακρύτερες, και δεν είναι «προοδευτικό» το να είναι οι περίοδοι διδασκαλίας μακρές, με ουσιαστική προσπάθεια και μελέτη, ενώ οι εξεταστικές περίοδοι σύντομες και οι εξεταστικές ευκαιρίες πεπερασμένες, ως παντού στον κόσμο οφείλουν να είναι – και είναι.


Γιατί είναι «προοδευτικό» το να μοιράζονται δωρεάν τα πανεπιστημιακά συγγράμματα και να γίνονται, επιτηδείως, αντικείμενο εμπορίου εκ μέρους φοιτητών – ου μην και διδασκόντων – εις βάρος του έλληνα φορολογουμένου, και δεν είναι «προοδευτικό» το να πάψει το διάτρητο και αναχρονιστικό αυτό μέτρο και – αντ’ αυτού – να δίδεται στους φοιτητές, που έχουν πραγματική οικονομική ανάγκη και μόνον, ένα επίδομα για την αγορά τους; Γιατί, τέλος, είναι «προοδευτικό» το να μπαίνουν όλα, μα όλα τα ελληνόπουλα στο πανεπιστήμιο – όπως η ελληνική κοινωνία μέσω των λαϊκίστικων κυβερνήσεων των τελευταίων τριάντα ετών επέτυχε – και δεν είναι «προοδευτικό» το να εισέρχονται στο πανεπιστήμιο εκείνα τα ελληνόπουλα που, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξεως, έχουν πραγματική επίδοση και ζέση για γνώση και μάθηση ανωτάτου επιπέδου;


* Τα λάθη των διδασκόντων


Ο προβληματισμός αυτός δεν σχετίζεται, βέβαια, μόνο με τα όσα αφορούν τους διδασκομένους αλλά και τους διδάσκοντες. Γιατί, παράλληλα με τους πολλούς σοβαρούς και αφοσιωμένους στη δουλειά τους πανεπιστημιακούς, υπάρχει ένας – ευτυχώς μικρός – αριθμός, για τους ρυθμούς, την απαιτητικότητα, την αφοσίωση και το ήθος της εργασίας των οποίων πολλά θα μπορούσαν να λεχθούν. Σε ένα χώρο όπου η ελευθερία χρόνου είναι – σε σχέση με άλλους εργαζομένους – πελώρια, με τουλάχιστον τέσσερις μήνες διακοπών τον χρόνο και – αναλογικά – πολύ μικρές απαιτήσεις παρουσίας την εβδομάδα, η ύπαρξη ενός – έστω και μικρού – αριθμού διδασκόντων που αδιαφορεί και απουσιάζει από τα μαθήματα, βρίσκοντας «δημιουργικούς τρόπους» για να μετατρέψει τις πανεπιστημιακές υποχρεώσεις του σε σχεδόν μηδενικές, αποτελεί το χειρότερο εργασιακό και ανθρώπινο παράδειγμα για τους φοιτητές και μέλλοντες εργαζομένους και πολίτες.


Το ίδιο αρνητικό παράδειγμα είναι για τους τελευταίους η συχνότητα των – άνευ αυτοκριτικής – απεργιών των διδασκόντων τους, οι οποίες μάλιστα μετονομάζονται «αποχή από τα διδακτικά καθήκοντα», ώστε να γίνονται μετ’ αποδοχών. Και όλα αυτά από ένα χώρο που δεν έχει βρει ως τώρα τρόπο να εξασφαλίσει αδιαπραγμάτευτα, τελεσίδικα και οριστικά την πραγματική διάρκεια κάθε πανεπιστημιακού εξαμήνου, δηλαδή τις δεκατρείς εβδομάδες πλήρους διδασκαλίας. Από ένα χώρο που επίσης δεν έχει κινητοποιηθεί ακόμη να βρει τον τρόπο άμεσης δράσης για την αντιμετώπιση του απαράδεκτα χαμηλού επιπέδου γνώσεων των φοιτητών που έρχονται από την Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Μια εκπαίδευση την οποία πολλοί από τους φοιτητές θα κληθούν στο μέλλον επαγγελματικά να υπηρετήσουν, για να βρεθούν με τη σειρά τους σε έναν εργασιακό χώρο στον οποίο οι συνάδελφοί τους θα βρίσκουν επίσης «δημιουργικούς» τρόπους ερμηνείας των διδακτικών υποχρεώσεών τους καθώς και των υποχρεώσεων παρουσίας τους στα σχολεία τα οποία υπηρετούν (γεγονός για το οποίο φυσικά θα φταίει και πάλι το «αντιλαϊκό» κράτος και η κακούργα κοινωνία), την ίδια στιγμή που όλοι οι κοινωνικοί στοχαστές, από τον Κομφούκιο και τον Σωκράτη ως τον Βολταίρο και τον Λένιν, τραβούν απελπισμένοι τις τρίχες της κεφαλής τους και ο Μαρξ, σε μια γωνιά, κάνει αργά αργά χαρακίρι.


H κυρία Μαρία Ευθυμίου είναι επίκουρη καθηγήτρια Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.