ΙΣΩΣ να μην είναι το πιο κατάλληλο θέμα γι’ αυτές τις γιορτινές μέρες. Ή πάλι, μπορεί να είναι το καταλληλότατο: να θυμηθούν οι εορτάζοντες και ευωχούμενοι «κάποιους άλλους», που δεν ξέρουν καν τι θα πουν οι λέξεις βρώσις και πόσις. Εννοώ την φτώχεια τεράστιου αριθμού κατοίκων του πλανήτη μας, που την ολοένα αυξανόμενη επιδείνωσή της έρχονται να μας θυμίσουν, αυτές ακριβώς τις μέρες, εκθέσεις αδιάβλητων διεθνών οργανισμών.


ΟΙ αριθμοί είναι ανατριχιαστικοί και, κάθε χρόνο, γίνονται ανατριχιαστικότεροι. Στην «εποχή της αφθονίας και της κατανάλωσης», από τα 6 τόσα δισεκατομμύρια του γήινου πληθυσμού, 1,3 δισεκατομμύρια εργαζόμενοι (δηλαδή, το 50% περίπου του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού) ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας (με 2 δολάρια την ημέρα) κι απ’ αυτούς πάλι, τα 550 εκατομμύρια ζουν με λιγότερο από 1 δολάριο, κατά το Διεθνές Γραφείο Εργασίας (ILO). Και σ’ αυτούς, πρέπει να προστεθούν 186 εκατομμύρια που είναι άνεργοι.


Ο υποσιτισμός, οι αρρώστιες (προπάντων, το AIDS), η έλλειψη νερού, ο αναλφαβητισμός μαστίζουν αυτές τις στρατιές των μελλοθάνατων, ιδιαίτερα στην Υποσαχάρια Αφρική. Την ίδιαν ώρα, εκατοντάδες χιλιάδες σκοτώνονται σε πολέμους, εμφύλιους και μη. (Στο Κονγκό λ.χ. υπολογίζεται πως έχουν σκοτωθεί 5 εκατομμύρια άμαχοι). Και σε άλλα 22 εκατομμύρια φτάνουν οι πρόσφυγες και οι εκτοπισμένοι όλων των ηπείρων.


ΦΥΣΙΚΑ (φυσικά!), σ’ αυτό τον «κατάλογο της απελπισίας», τα πιο τραγικά θύματα είναι τα πιο άφταιγα: τα παιδιά. Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του ΟΗΕ για τη Γεωργία και την Απασχόληση (FAO), κάθε 5 δευτερόλεπτα πεθαίνει ένα παιδί από πείνα, που σκοτώνει περισσότερα από 5 εκατομμύρια ανήλικους τον χρόνο. Και κατά την UNICEF, περισσότερο από 1 δισεκατομμύριο παιδιά (κάπου τα μισά παιδιά της Γης) μαστίζονται από πείνα, από κάθε μορφής αρρώστιες και από κάθε είδους στερήσεις (στέγαση, περίθαλψη, έλλειψη νερού κλπ.). Ενώ από τα 3,6 εκατομμύρια νεκρούς των πολέμων της δεκαετίας 1990-2000, οι μισοί περίπου ήταν παιδιά και πάλι…


ΑΛΛΑ δεν είναι μόνο οι αναπτυσσόμενες(;) χώρες που υποφέρουν. Και στις «πλούσιες χώρες», ακόμα και στις πάμπλουτες, υπάρχουν εκατομμύρια απόκληροι, ομότυχοι των κατοίκων της «Μαύρης Ηπείρου». Μια άλλη έκθεση της UNICEF για τα κράτη-μέλη του OOSA, πληροφορεί πως, στην πιο «χλιδάτη» χώρα του κόσμου, τις ΗΠΑ, το 22,4% των παιδιών ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, στην Ιταλία το 20,5%, στη Βρετανία το 19,8%, στην Τουρκία το 19,7%. Σε καλύτερη θέση βρίσκεται η χώρα μας με 12,3%, ενώ τα θλιβερά πρωτεία κατέχει το Μεξικό (26,2%) και ευτυχής στην έσχατη θέση είναι η Σουηδία με 2,6%. Συνολικά, κατά την ίδια έκθεση, 47 εκατομμύρια παιδιά των πλούσιων χωρών πένονται…


H ΕΙΚΟΝΑ γίνεται ακόμα πιο «γλαφυρή» όταν φτάσουμε στις συγκρίσεις. Σύμφωνα με άλλα στοιχεία, η συνολική περιουσία των 200 πλουσιότερων ανθρώπων του κόσμου φτάνει το 1 τρισεκατομμύριο δολάρια. Ενώ τα έσοδα 582 εκατομμυρίων ανθρώπων των αναπτυσσόμενων χωρών δεν ξεπερνούν τα 146 δισ. δολάρια. Και το ακόμα πιο «νόστιμο»: οι τρεις πλουσιότεροι άνθρωποι της Γης – ο Μπιλ Γκέιτς, ο σουλτάνος του Μπρουνέι (του κρατιδίου στη ΒΔ ακτή της νήσου Βόρνεο στη Μαλαισία) και ο «βασιλιάς» των σουπερμάρκετ Ρόμπερτ Γουώλτον – έχουν, οι τρεις μαζί, περιουσία μεγαλύτερη από τα εισοδήματα 600 εκατομμυρίων ανθρώπων των 43 φτωχότερων χωρών του πλανήτη…


ΓΙΑ όλους αυτούς του λιμοκτονούντες, οι λέξεις «ελευθερία», «δημοκρατία», «ανθρώπινα δικαιώματα» κλπ. ή τούς είναι άγνωστες ολότελα ή ηχούν σαν εμπαιγμός. Το μόνο δικαίωμα που αποζητούν αυτοί οι «κολασμένοι» είναι: όχι να ζήσουν, αλλά να φάνε έστω για μια μέρα. Αλλά ούτε αυτό τους παρέχουν οι «πολλά έχοντες» εκ του περισσεύματος του περισσεύματός τους.


Ο ΟΟΣΑ είχε βάλει στόχο, κάθε εύπορη χώρα να διαθέτει το 0,70% απ’ το ΑΕΠ της για βοήθεια στους πενόμενους. Οι «φιλάνθρωποι», όμως, το «ξέχασαν» κι αυτό. Για πεινασμένους θα μιλάμε τώρα;


Οπως ειπώθηκε σε μιαν απ’ τις τόσες διαμαρτυρίες για την ακηδία των Κροίσων: «Βάζουν το κέρδος πάνω απ’ τους ανθρώπους, πάνω απ’ τα δικαιώματα, πάνω απ’ τον πλανήτη, πάνω από την τροφή που τρώμε» (δηλαδή, δεν τρώνε).


Και, αυτό, το επιβεβαιώνει απόλυτα όχι ένας διαμαρτυρόμενος ή πενόμενος, αλλά ο ίδιος ο πρόεδρος της πολυεθνικής «Νεστλέ» Πέτερ Μπάμπεκ-Λάμαρτ σε πρόσφατο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, δηλώνοντας ωμότατα:


«Οι επιχειρήσεις έχουν μοναδικό σκοπό και μοναδική υποχρέωση το κέρδος… Φοβάμαι πως ο επιχειρηματικός κόσμος αρχίζει να παραβλέπει αυτή τη βασική υποχρέωσή του, αναλαμβάνονας υποχρεώσεις άλλων, παραδείγματος χάριν την αντιμετώπιση των κοινωνικών ζητημάτων, όπως η φτώχεια».


Αλλά ας μην φοβάται ποσώς, αφού οι ομόλογοί του ποσώς δεν παραβλέπουν τον «ιερό σκοπό». Και έτσι, όλα πάνε ωραιότατα στον «ωραιότερο των κόσμων που έπλασε ο Θεός»…