ΠΟΤΕ πότε, μερικές φράσεις, ρήσεις, αποφθέγματα γίνονται διάσημες διαχρονικά, ενώ ο γεννήτοράς τους έχει ξεχαστεί ολότελα. Ποιος λ.χ. θυμάται σήμερα τον γάλλο κόμητα του 19ου αιώνα Ν. De Salvandy; Πάρα πολλοί, όμως, γνωρίζουν και χρησιμοποιούν τη φράση του, «Χορεύουμε πάνω σε ένα ηφαίστειο» – υπονοώντας την ανέμελη αντιμετώπιση μιας επικείμενης εκρηκτικής κατάστασης.
(Σημειώνω για τους φιλίστορες πως την προφητική αυτή φράση την είπε ο εν λόγω κόμης στον δούκα της Ορλεάνης [τον κατοπινό βασιλιά Λουδοβίκο-Φίλιππο] στη διάρκεια μιας γιορτής που έδωσε ο τελευταίος για τον γαμπρό του βασιλιά της Νάπολης, τον Μάρτιο του 1830 – την ώρα που η Γαλλία «έβραζε» εναντίον του απολυταρχικού βασιλιά Κάρολου I’. Δυο μήνες αργότερα, ξέσπασε η «Ιουλιανή» επανάσταση, που εκθρόνισε πυξ και λαξ τον δεσποτικό εστεμμένο.)
Γιατί θυμήθηκα τώρα αυτές τις «αραχνιασμένες» ιστορίες; Μα επειδή η ρήση του Σαλβαντύ όχι μόνο αραχνιασμένη δεν είναι, αλλά και ισχύει στις μέρες μας περισσότερο παρά ποτέ. Σήμερα, δεν πρόκειται για την εξέγερση μερικών χιλιάδων πολιτών εναντίον ενός «μεσαιωνικού» βασιλιά. Σήμερα, ο πλανήτης μας είναι κατάσπαρτος από πάμπολλα φοβερά «ηφαίστεια» που τα έχουμε κατασκευάσει μόνοι μας, εμείς οι διονυσιαζόμενοι χορευτές. Μιλάω για την πυρηνική απειλή.
ΟΙ καθημερινές έγνοιες, οι πολιτικο-κομματο-προεδρο-μικρολογίες, τα πραγματικά ή κατασκευασμένα «σκάνδαλα» και όλες οι άλλες θορυβώδεις επικαιρότητες, δεν μας αφήνουν περιθώριο ν’ ακούσουμε τα βήματα των Ερινύων, να σκεφτούμε πως, την αυγή του 21ου αιώνα, πλήθος ηφαίστεια μουγκρίζουν κάτω απ’ τα πόδια μας, πως διάφορα κράτη, σ’ όλες τις ηπείρους, κρύβουν στα οπλοστάσιά τους πυρηνικές μηχανές που μπορούν, μέσα σε λίγες στιγμές, να κονιορτοποιήσουν μιαν ολόκληρη «εχθρική» τους χώρα. Και αν ακολουθήσουν αντίποινα, αν μπουν στο χορό και άλλοι «πυρηνούχοι», ολόκληρη η υφήλιος μπορεί να μετατραπεί σ’ ένα τερατώδες πυροτέχνημα.
KAI αυτό – το πυρηνικό οπλοστάσιο – δεν είναι προνόμιο μόνο των μεγαλοδύναμων. «Φυσικά», εκείνοι – ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία (που, κατά τραγική ειρωνεία, είναι μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ!) θεωρούν αυτονόητο να κατέχουν το απόλυτο, το έσχατο από κάθε άποψη όπλο. Ομως, και πολλές μεσαίες ή μικρομεσαίες χώρες έχουν ή ετοιμάζονται ν’ αποκτήσουν το πυρηνικό κατιτίς τους.
Αρχικά, ξέραμε μόνο το Ισραήλ (έστω κι αν δεν το παραδέχεται το ίδιο) αλλά, αυτό, απολαμβάνει της υπερπροστασίας των υπερμεγαλοδύναμων ΗΠΑ. Υστερα, μάθαμε για την Ινδία και το Πακιστάν (άλλον χαϊδεμένο της Ουάσινγκτον) που δεν παύουν να τσακώνονται για το Κασμίρ. Ο «πατέρας», μάλιστα, της πυρηνικής βόμβας του τελευταίου, Αμπντούλ Καντέρ Χαν, παραδέχτηκε πως μεταφέρεται πυρηνική τεχνογνωσία στη Βόρεια Κορέα, στο Ιράν και στη Λιβύη. Οσο για τη Λατινική Αμερική, η Βραζιλία έχει αρχίσει σχετικές δραστηριότητες, μ’ όλο που λέει πως τις έχει αναστείλει. Αλλά πόση βάση μπορείς να δώσεις σε τέτοιες διαβεβαιώσεις;
Από εδώ και πέρα, αρχίζουν οι υποψίες, οι εικασίες, οι πειρασμοί για χώρες που ερωτοτροπούν με την πυρηνική γόησσα. Τέτοιες λέγεται πως είναι η Σαουδική Αραβία, η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα και – χαράς μας! – η Τουρκία…
Βέβαια, υπάρχει η Διεθνής Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας (IAFA) που προσπαθεί να ελέγξει και να χαλιναγωγήσει τον πυρηνικό έρωτα. Αλλά, κι αυτή, όπως όλες οι διεθνείς Επιτροπές, πολλά λέει και λίγα μπορεί.
Πολύ περισσότερο (και το πιο «ευοίωνο») που η πυρηνική τεχνολογία έχει γίνει εμπορικό προϊόν, εξαγώγιμο είδος – όποιος έχει όβολα, παίρνει πυρηνικά όπλα. Και τίποτα δεν μας εξασφαλίζει πως πελάτες αυτού του ανθηρού εμπορίου δεν (θα) είναι τρομοκρατικές οργανώσεις…
THN ίδιαν ώρα, όλοι διαλαλούν επίσημα πως «το πρόβλημα είναι ενιαίο και απαιτεί ολοκληρωτική λύση», δηλαδή, καταστροφή όλων των πυρηνικών οπλοστασίων. Θαυμάσια! Αλλά ποιος θα κάνει την αρχή; Οι μικροί; Ποιός θα τους αναγκάσει; Οι «μεγάλοι»; Μα αυτοί – δηλαδή, οι μέγιστοι – έχουν χωρίσει τον κόσμο σε καλούς και κακούς – που θα πει ότι οι «καλοί» (αρχίζοντας απ’ τους ίδιους) δικαιούνται να έχουν και καμιά πυρηνική βομβίτσα, αφού εξ ορισμού θα την χρησιμοποιήσουν μόνο για καλό, αμυντικό, σκοπό, ενώ οι «κακοί» είναι απόλυτα βέβαιο πως θα την ανάψουν για σκοπό κακό, επιθετικό! Λές και η καταστροφικότητα μιας πυρηνικής βόμβας εξαρτάται από το όνομα που θα την έχουν βαφτίσει, «αμυντική» ή «επιθετική»…
Και τι γίνεται με το δόγμα της μόδας, το δόγμα του προληπτικού πολέμου, που λάνσαρε ο κ. Μπους; Αν, δηλαδή, κάποιος (έστω «μικρός») υποψιαστεί πως κάποιος άλλος σκοπεύει να του επιτεθεί – προληπτικά – με πυρηνικά όπλα και, «αμυνόμενος», προλάβει να του ριχτεί εκείνος – προληπτικά, πάλι – με τα δικά του; Οπότε ο προστάτης του ενός θα τρέξει να τιμωρήσει τον επιτιθέμενο – αμυνόμενο και ο προστάτης του άλλου θα αντιτιμωρήσει τον αμυνόμενο – επιτιθέμενο… και θ’ αρχίσουν και οι προστάτες να αμυνο-επιτίθενται αμοιβαία… και θα γίνουν τα πάντα Γης Μαδιάμ, που μπροστά της η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι θα μοιάζουν ραγισμένα ποτήρια…
Χώρια που οι όποιου φυράματος τρομοκράτες δεν έχουν ανάγκη από κανένα «δόγμα» για να επιτεθούν όπου Γης, μια και αυτοί βρίσκονται σε διαρκή αμυντικο-επιθετικό πόλεμο εναντίον πάντων των απίστων…
Αυτή κι αν είναι παγκοσμιοποίηση! Και εμείς χορεύουμε…
