Πήρα και δημοσιεύω το παρακάτω «ψυχαναλυτικό» γράμμα:
Αγαπητέ κύριε,
ΕΠΙΤΡΕΨΤΕ μου να σας απασχολήσω με ένα θέμα που έχει από καιρό κεντρίσει το ενδιαφέρον μου. Εχω σπουδάσει και εργασθεί στις ΗΠΑ, αλλά το θέμα για το οποίο σας γράφω είναι… μια γυναίκα. Οχι, μην φανταστείτε ότι ζητώ ερωτικές ή άλλες συμβουλές. Την γυναίκα αυτή την γνωρίζω μόνο από φωτογραφίες και σπεύδω να σας πω ότι δεν είναι «ο τύπος μου», όπως λένε. Δεν με ελκύει ερωτικά αλλά πολιτικά και ψυχολογικά. Πρόκειται για την κ. Κοντολίζα Ράις, ως τώρα Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας του προέδρου Μπους και, από προχτές, υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ.
ΟΤΑΝ, πριν τέσσερα χρόνια, διάβασα ότι ο Μπους την διόρισε στη σημαντικότατη θέση του Σ.E.Σ., ξαφνιάστηκα. Οχι τόσο επειδή είναι γυναίκα, αλλά προπάντων επειδή είναι αφροαμερικανίδα – και ξέρουμε όλοι τις προκαταλήψεις των Αμερικανών για τους εγχρώμους, ιδιαίτερα στον Νότο από όπου εκπορεύεται ο κ. Μπους. Να είπα – και όχι μόνο εγώ – που ένας υπερσυντηρητικός πολιτικός κάνει τέτοια «ανοίγματα».
H έκπληξή μου, λοιπόν, υπήρξε θετική, αφού μάλιστα η κ. Ράις διαθέτει τρία πλεονεκτήματα:
α) Είναι γυναίκα, άρα θα έχει περισσότερη λεπτότητα, επιείκεια, κατανόηση από τα «γεράκια» που περιστοιχίζουν τον Μπους (Επιπλέον, το όνομα που της έδωσε η μητέρα της, Κοντολίζα, προέρχεται από τον ιταλικό μουσικό όρο con dolcezza, δηλαδή «με γλύκα»).
β) Εχει πατέρα ιερέα, μητέρα μουσικό και η ίδια είναι, όπως λένε, πολύ καλή μουσικός. Και όπως ξέρει ο κόσμος όλος, η Εκκλησία διδάσκει την αγάπη και την ευσπλαχνία, η δε μουσική εξημερώνει τα ήθη. Αρα η κ. Ράις θα αντιμετωπίζει τα πολύπλοκα προβλήματα της αρμοδιότητάς της με περισσότερη «ανθρωπιά» από τους άρρενες συναδέλφους της.
γ) Είναι αφροαμερικανίδα και έχει παλέψει από μικρή πολύ σκληρά για να πάρει τα διπλώματά της, να γεφυρώσει το χάσμα που τη χώριζε απ’ τους λευκούς, να ξεπεράσει τη «μειονεκτικότητα» του χρώματός της.
Και, φυσικά, γνωρίζει, έστω έμμεσα, τους κατατρεγμούς που έχει υποστεί η φυλή της και, κατ’ επέκταση, κάθε μειονότητα, κάθε «ετερότητα», κάθε «μικρός λαός» από τους ισχυρούς της Γης. Αρα θα έχει συμπάθεια και συμπόνια για τους κάθε είδους κακότυχους και κακοποιημένους, είτε άτομα είναι αυτοί είτε κράτη.
ΑΛΛΑ δεν άργησε να έρθει η δεύτερη έκπληξη:
H λεπτή, μουσοτραφής, σοκολατένια παπαδοπούλα αποδείχθηκε πιο γερακίνα απ’ τα «γεράκια» της Ουάσινγκτον και στάθηκε, όπως έλεγαν παλιά, η «κολασμένη ψυχή» της μπουσικής administration.
Την ώρα που ο επίσης έγχρωμος Κόλιν Πάουελ, αν και στρατηγός, δειχνόταν μετριοπαθής «περιστερά» (έστω γκρίζα), η πιανίστα κλπ. «Κόντι, αβαντάριζε όλες τις αθλιότητες και εγκληματικότητες του προέδρου της – από την κυνική αδιαφορία για τη μόλυνση του περιβάλλοντος και το πρωτόκολλο του Κιότο ως τα ψέματα για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ, από την περιφρόνηση στο διεθνές δίκαιο, στον ΟΗΕ και την Ευρώπη ως το δόγμα του «προληπτικού πολέμου και ως τα στρατόπεδα βασανιστηρίων του Γκουαντάναμο και του Αμπου Γκράι.
Μια πρόσφατη δήλωσή της είναι χαρακτηριστική της οπτικής της στα εξωτερικά, «συμμαχικά», θέματα: «Τιμωρήστε τη Γαλλία, αγνοήστε τη Γερμανία και συγχωρέστε τη Ρωσία». Ποδοπατήστε, σκουπίστε, τελειώσατε!
Την ίδια ώρα, ο απερχόμενος Κόλιν Πάουελ πρόβλεπε πως η πολιτική του Μπους «θα γίνει πιο επιθετική» μετά τον εκλογικό «θρίαμβό» του. Και συγκλίνουσες πληροφορίες δείχνουν πως το επόμενο βήμα-θύμα τους Μπους θα είναι το Ιράν, επειδή – λέει – προσπαθεί να αποκτήσει πυρηνικά όπλα, ενώ οι προστατευόμενοι των ΗΠΑ, το Ισραήλ, το Πακιστάν, δεν έχουν διόλου! Και σ’ αυτά όλα η κ. Ράις θα παίξει ακόμα πιο εποικοδομητικό ρόλο, σαν υπουργός των Εξωτερικών πια…
ΣΕ TI οφείλεται αυτός ο στυγνός «γερακισμός» της Κοντολίζα – τόσο αντίθετος με το φύλο της, την παιδεία της, την καταγωγή της; Ψυχαναλυτής δεν είμαι, ωστόσο προσπαθώ να εξηγήσω αυτό το περίεργο «κοντικό» φαινόμενο.
Ξέρω πως το «τρυφερό φύλο» μπορεί να είναι, ώρες-ώρες, πολύ πιο σκληρό από το «ισχυρό», ιδιαίτερα στις διαπροσωπικές σχέσεις τους. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Τι φταίει, λοιπόν;
Μήπως η φιλοδοξία της και το πάθος για εξουσία, που της υπαγορεύει να είναι η απόλυτη «yes woman» του Μπους; Αλλά πρόκειται για απλή «συγκατανεύουσα» ή μήπως υποβάλλει αυτή ακραίες γερακίσιες θέσεις στον πτωχό τω πνεύματι πρόεδρο;
Μήπως ο υπερβάλλων ζήλος που χαρακτηρίζει συνήθως τους νεοφώτιστους – όταν μάλιστα προέρχονται από «κατώτερα κοινωνικά στρώματα» – και τους εξωθεί να γίνονται βασιλικότεροι του βασιλέως και μπουσικότεροι του Μπους
Μήπως τα απωθημένα της λόγω χρώματος, που εκδηλώνονται σε άκρατη επιθετικότητα εναντίον κάθε «άλλου», Ευρωπαίου, Αραβα, αλλόθρησκου;
Μήπως είναι, και αυτό, συνάρτηση του θρησκευτικού φονταμενταλισμού, που καταλήγει (όπως στην περίπτωση του «αφεντικού» της αλλά και του… Μπιν Λάντεν) στο φονικό «Πας μη μεθ’ ημών, καθ’ ημών»;
Δεν ξέρω. Αναρωτιέμαι, μόνο: Τις ώρες της σχολής της, τι τάχα παίζει η Κόντι στο αγαπημένο της πιάνο; Μήπως τον «Μακάβριο χορό» του Σαιν-Σανς;
Με πολλή τιμή
Γ. ΒΕΤΤΑΣ
Και για την αντιγραφή
M. ΠΛ.
