ENA από τα πιο «πιασάρικα» (εντυπωσιακά) θέματα στη ζωή, στο θέατρο, στον κινηματογράφο, είναι οι δίκες. Που συναρπάζουν αναγνώστες και θεατές με «σκοτεινές» υποθέσεις, κατηγορούμενους που μοιάζουν ένοχοι αλλά βγαίνουν λάδι (κι αντίστροφα), απηνείς διώξεις, αντιφατικές καταθέσεις μαρτύρων, αψιμαχίες κατηγόρων και συνηγόρων, ετυμηγορίες ενόρκων και άλλα συνταρακτικά παρόμοια.
H «δικομανία» αυτή έχει μεγάλη πέραση και στην πολιτική. Οταν λ.χ. μια παράταξη, ένα κόμμα κερδίσει τις εκλογές και, αντί να επιδοθεί σε κυβερνητικό έργο, αυτοχρίζεται εισαγγελέας και δικαστής των προκατόχων-αντιπάλων του, κατηγορώντας τους για σκάνδαλα, για καταχρήσεις, για πάσαν νόσον και πάσαν ατασθαλίαν.
AYTH η δικο-μέθοδος έχει ένα σπουδαίο πλεονέκτημα: μετατρέποντας τη δημόσια ζωή όχι απλώς σε θέαμα (etat spectacle) αλλά σε υπερθέαμα ενός απέραντου και ατέρμονος δικαστηρίου για τις αδικοπραξίες των άλλων, όχι μόνο μονοπωλεί την προσοχή κοινού, MME κλπ., στο «σπαρταριστό» αυτό θέμα… όχι μόνο αυτοπαρουσιάζεται σαν παλλάδιο ηθικής και αρετής, αλλά και κατασκευάζει άλλοθι για τις δικές της αταξίες και απραξίες: «Αν δεν καθαρίσουμε πρώτα την κόπρο του Αυγείου, πού και πώς θα στεγάσουμε και θα ταΐσουμε τα (δικά μας) κοπάδια;».
Ετσι, όποτε η νέα εξουσία ψέγεται για κυβερνητική αφάνεια, ορκίζεται πως μάχεται για τη διαφάνεια… όποτε μπλέξει σε διοικητικές περιπλοκές, ορύεται ότι προέχει η πάταξη των διαπλοκών… όποτε οι κρατούντες βάλλονται ως αναξιόπιστοι και μπαταξήδες, κραυγάζουν πως φταίνε οι νταβατζήδες…
M’ αυτά και μ’ αυτά, φλομώνουν το νοήμον κοινόν που συνεγείρεται με το «τσάμπιονς λιγκ» των «αιώνιων» αντιπάλων, και (πιστεύουν πως) ξεχνάει ότι αποστολή της ομάδας που κατέχει (ελέω λαϊκής ψήφου) την μπάλα, δεν είναι να διεκδικεί φάουλ και πέναλτυ για περασμένα ματς, αλλά να πάρει το κύπελλο για την εδώ και τώρα σωστότερη, παραγωγικότερη οργάνωση και λειτουργία της ομοσπονδίας ολόκληρης.
ΑΛΛΑ να που υπάρχει και η άλλη όψη αυτού του (κάλπικου) νομίσματος, να που το κοινό δεν πάσχει από κρετινισμό και καθολική αμνησία.
Αν η Θέμις είναι τυφλή, όπως λένε, οι αυτοδιορισμένοι κατήγοροι βρίσκονται συχνά με δεμένα τα μάτια οι ίδιοι. Δεν βλέπουν πως οι κερκίδες μπορεί να γαλβανίζονται για λίγο από την πεναλτο-λογία, αλλά δεν παύουν να θυμούνται τι τους είχε τάξει η squadra azzurra πριν απ’ το ντέρμπι του περασμένου Μάρτη. Τότε που τους είχε υποσχεθεί τον ουρανό με τ’ άστρα και τις παροχές με τη σέσουλα – παραβλέποντας τη συμβουλή του Πιττακού, ενός απ’ τους Επτά Σοφούς της Ελλάδας: «Ο,τι σχεδιάζεις να κάνεις, μην το λες από πριν· γιατί αν αποτύχεις, θα γίνεις καταγέλαστος» («Ο μέλλεις ποιείν, μη πρόλεγε, αποτυχών γαρ καταγελασθήση»).
Και όχι μόνο έγιναν καταγέλαστοι, αλλά και, αυτοί οι κατήγοροι, βρίσκονται κατηγορούμενοι στο διαρκές δικαστήριο της κοινής γνώμης για αθέτηση υπόσχεσης γάμου πολύφερνου, που θα τον συνόδευαν καραβάνια κατάφορτα με όλα τα ασήμια και τα μαλάματα και τα τζοβαϊρικά της λαγγεμένης Ανατολής…
Πώς θα γινόταν αλλιώς; «Τα ταξίματα και τα ψέματα είναι κλαδιά του ίδιου δέντρου», που λέει και η παροιμία μας…
ΑΛΛΑ η τραγικωμωδία έχει ακόμα πιο τραγική συνέχεια. Οι αυτοσχέδιοι δικαστές βρέθηκαν και σε δεύτερο εδώλιο κατηγορουμένου. Και, το τραγικότερο, κάθησαν μαζί τους και ολόκληρη τη χώρα, ου μην αλλά και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Οι κακόχυμοι καρποί της διαβόητης δημοσιονομικής απογραφής είναι πασίγνωστοι πια: για να «κάψουν» τους προκατόχους τους, οι νυν κυβερνώντες έκαναν στάχτη και μπούρμπερη ολόκληρη την οικονομία και την αξιοπιστία του τόπου μας – που τώρα κατηγορείται για «απατεωνιές», απειλείται με λογής-λογής ποινές και κυρώσεις, με παραπομπές στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, με ψαλίδισμα των κοινοτικών πόρων από το Ταμείο Συνοχής και το Δ’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, ενώ αμφισβητείται ακόμα και η εισδοχή του στην ΟΝΕ. Ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών ελέγχεται για παλινωδίες και αλλοπροσαλλισμούς, αφού, κάθε τρεις μήνες, όλο και ανέβαζε το έλλειμμα του 2003: από 1,7% σε 2,9% τον Μάρτιο, σε 3,2% τον Ιούνιο και σε 4,6% τον Σεπτέμβριο (Τι έξοχος διαχειριστής του οικονομικού οικοδομήματός μας, που κάθε τόσο καβαλούσε μια μπουλντόζα και γκρέμιζε έναν-ένα τους ορόφους του κτηρίου!).
Και όχι μόνο: με τις ταχυδακτυλουργίες του έκανε συγκατηγορούμενή του και την Eurostat, που παρουσιάστηκε ανίκανη να ελέγξει τα στοιχεία που της δίνουν τα κράτη-μέλη της E.E.! Εφ’ ω και οι Βρυξέλλες έξαλλες του αντιγύρισαν πίσω τον προϋπολογισμό του και τον αναγκάζουν να κάνει κάθε μήνα μετάνοιες στους χωροφύλακες του Ευρωπαϊκού Λογιστηρίου…
KI ΟΣΟ για τις δύσμοιρες λαϊκές κερκίδες… Μιλώντας για τον Τρωικό πόλεμο, ο Οράτιος έγραφε: «Ολες τις τρέλες των βασιλιάδων τις πληρώνουν οι Ελληνες» («Quidquid delirant reges, plectuntur Achivi»1). H βασιλεία απολακτίστηκε, βέβαια, απ’ την Ελλάδα. Υπάρχουν, όμως, ακόμα κάποιοι άφρονες πολιτικοί «ηγεμόνες» που δεν διστάζουν να κατακουρελιάσουν τον τόπο για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν ελε(ει)νή απογραφή…
1. Επιστολές, 1, 2, 40.
