ΕΥΤΥΧΩΣ που τα ρητά δεν επαληθεύονται στην κυριολεξία τους. Ειδεμή, αν «έβγαινε» το γνωστό απόφθεγμα «Το γελοίο σκοτώνει», ο πολιτικός χώρος μας θα είχε γεμίσει πτώματα. Προπάντων, τον τελευταίο καιρό. Και ακόμα πιο προπάντων (αν επιτρέπεται ο πλεονασμός) στο παλκοσένικο Ρηγίλης – Μαξίμου, που παρουσιάζει ένα πλουσιότατο ρεπερτόριο από πολύπρακτα γελοιο-γραφήματα – με δραματικό, δυστυχώς, φινάλε.


APXH στην πάσα γελοιο-ποίηση έκανε ο επινοητικός νουμερίστας-υπουργός Οικονομικών, με τη διαβόητη πια απογραφή της οικονομίας μας του 2000-2004, για να αποδείξει πως το έλλειμμά μας φτάνει το 5,3% του ΑΕΠ, δηλαδή τριπλάσιο απ’ αυτό που είχε δηλώσει ο προηγούμενος θίασος και που το είχε αποδεχθεί η E.E.


«Τι έντιμη, τι υπεύθυνη φιγούρα, και τι συντριπτική για τους φαύλους αντιπάλους», αναφώνησαν, έμπλεοι θαυμασμού, οι θεατές των πρώτων καθισμάτων του πολιτικού θεάτρου μας (ως γνωστόν, οι διακεκριμένες θέσεις καταλαμβάνονται πάντα από τα παλαμακίζοντα «δικά μας παιδιά»).


Αλλά πριν κοπάσουν τα χειροκροτήματα, άρχισαν οι βρυχηθμοί και οι κλωτσοπατινάδες από τους δράκους των Βρυξελλών. Και να «η Ελλάδα έχει πελώριο πρόβλημα», και να «η οικονομία της χρειάζεται δραγάτη και επιτήρηση», και να «δεν πληρούσε τα κριτήρια για να μπει στην ΟΝΕ»…


Και το πιο ξεκαρδιστικό: χάρη στο μεγαλοφυές νούμερό του, ο βιρτουόζος υπουργός βρέθηκε ξαφνικά (αλλά διόλου απρόβλεπτα) με περασμένη στον δικό του λαιμό τη θηλειά που είχε φιλοτεχνήσει για τους άλλους: ήγουν, επιτάσσεται από τους δαλαϊλάμες της E.E. να πάρει άγρια μέτρα ώστε το έλλειμμα να μειωθεί κάτω από 3% αυθωρεί και παραχρήμα, και να δικαιολογεί ο ίδιος στους υπαλλήλους της Eurostat κάθε δαπάνη που θα διανοείται!


Θα μου πείτε: «Το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται». Ναι, αλλά μαζί με τα κυβερνητικά πετεινάρια, πιάνονται και τα εκατομμύρια… ορνίθια του ελληνικού πτηνοτροφείου – αφού, χάρη στην περινούστατη απογραφή, αντίο μειώσεις φόρων, αντίο αύξηση συντάξεων, αντίο παροχές και όλα τα άλλα λαμπερά και μεγάλα που μας έταζαν οι ρηγίλλειοι θαυματοποιοί.


Το εξίσου ιλαροτραγικό (και αναπότρεπτο) είναι πως η χώρα μας (που είχε τόσο επαινεθεί για την προεδρία της EE, για τους Ολυμπιακούς κλπ.) μονομιάς αυτοδυσφημείται, ξαναγίνεται «μαύρο πρόβατο» της EE, χάνει την αξιοπιστία της, υποβαθμίζεται η δανειοληπτική ικανότητά της και αποχαιρετά τις ξένες επενδύσεις.


Αλλά και το κερασάκι της κωμικότητας: «H Ελλάδα μπήκε στην ΟΝΕ με το σπαθί της», δηλώνει λεβέντικα ο γελοιο-ποιητής υπουργός. Μόνο που αυτού του σπαθιού (που είχε σφυρηλατηθεί απ’ τους «φαύλους») φρόντισε ο ίδιος να του τσακίσει και την κόψη και την όψη.


Το οποίον, και κατά την παροιμία μας: «H όρνιθα σκαλίζοντας έβγαλε το μάτι της και ξανασκαλίζοντας έβγαλε και τ’ άλλο της». Το κακό είναι πως έβγαλε και τα δικά μας…


H ΣΥΝΕΧΕΙΑ δεν είναι λιγότερο ιλαροτραγική. Την ασύλληπτη τραγωδία με το Σινούκ κατόρθωσε να την κωμωδήσει η τραγελαφική απραξία και κακοπραξία των αρμοδίων και η γελοιότητα υπουργών και υπηρεσιών που πέταγαν τις ευθύνες ο ένας στον άλλον σαν αδέξιοι βολλεϋμπολίστες – με υπεριπτάμενο τον ολύμπιο πρωθυπουργό να φθέγγεται, σαν άλλος βασιλιάς Ληρ στη σκηνή της θύελλας: «Κανείς δεν φταίει, κανείς»!


Μετά τον διασυρμό της οικονομίας μας από τους δαιμόνιους θησαυροφύλακες, ο διεθνής διασυρμός της άμυνάς μας από τους παντόπτες εθνο-φύλακες, που χάνουν ελικόπτερα με 17 ψυχές, και ψάχνουν άλλα ελικόπτερα που έψαχναν για τους χαμένους! Αυτό, στη γλώσσα της κωμωδίας ονομάζεται «Quiproquo» ή «Αλλα αντ’ άλλων», και στη γλώσσα της λαϊκής θυμοσοφίας, «Χάνει ο Σπήλιος το Σινούκ κι ο σκύλος τον αφέντη»…


ΣΤΟ ίδιο φαιδρό μοτίβο εκτυλίσσεται ένα άλλο θέ(α)μα: η Παιδεία.


Βέβαια, η αρχή δεν έγινε τώρα: από καταβολής του κορυφαίου αυτού θεσμού, κάθε καινούργιος υπουργός το παίζει Μωυσής, που κατεβαίνει απ’ το κυβερνητικό Σινά με δικές του πλάκες 110 εντολών και σπάει πλάκα σπάζοντας τις πλάκες των προκατόχων του. Και, μαζί, σπάει τα κεφάλια αμέτρητων παιδιών και γονιών, που δεν ξέρουν ποτέ πώς θα διαβούν την Ερυθρά Θάλασσα των εξετάσεων.


Αλλά το αποκορύφωμα της γελοιότητας, παρουσιάστηκε τις προάλλες στο surprise party της οδού Μητροπόλεως, όπου η υπουργός διέψευδε τον γεν. γραμματέα της, αυτός διαφωνούσε μ’ εκείνην, εκείνη εξάγγελλε πως οι αλλαγές στις Πανελλήνιες θα είναι μόνιμες, αυτός πως θα είναι μεταβατικές, ενώ το Γραφείο Τύπου του υπουργείου έδινε στη δημοσιότητα σχέδια που οι γεννήτορές τους τα ήθελαν εφτασφράγιστα μυστικά!


Και στο βάθος του σκηνικού, αποκεφαλίζουν πλήθος περιφερειακών διευθυντών, για να «πάρουν κεφάλι» οι γαλάζιοι τοιούτοι… και τα σχολεία ανοίγουν με «άψογη λειτουργία» κατά το λέγειν του υπουργείου, αλλά με πάμπολλα κενά κατά τους ορώντας και ζώντας την πραγματικότητα. Τώρα, πού βρίσκεται τόντις το κενό, το μαντεύει ο καθένας.


Το πιο σπαρταριστό εύρημα-τρικ του νέου συστήματος εξετάσεων είναι η υποβάθμιση του μαθήματος της Ιστορίας, από υποχρεωτικού σε μάθημα επιλογής. Κανένας δεν αγνοεί πόσο πάσχει ο τρόπος διδασκαλίας του σπουδαιότατου αυτού μαθήματος, με αποτέλεσμα οι μαθητές να πλήττουν θανάσιμα και να μένουν ανιστόρητοι. Οι νέοι λαμπηδόνες του υπουργείου αντί να τον βελτιώσουν, αντί να το καταστήσουν ουσιαστικό, κριτικό, μορφωτικό, στέλνουν την Ιστορία στο Ασυλο Ανιάτων… Ισως, όμως, και να το κάνουν από έγνοια για τους μαθητές, εφαρμόζοντας «κατά γράμμα» τη ρήση του Χέγκελ: «Το να μην γνωρίζεις τι έχει συμβεί πριν γεννηθείς, ισοδυναμεί με το να μένεις πάντα παιδί». Εφ’ ω και οι καινούργιοι Μωυσήδες καταργούν την Ιστορία, για να εξασφαλίσουν στα παιδιά την αιώνια νεότητα…


Οσο για τις πανεπιστημιακές μετεγγραφές (που διαπράττονται από προνομιούχους γονείς κάθε φάσματος και κόμματος) φαντάζομαι πως το νέο, χαρούμενο εμβατήριο των «τυχερών» παιδιών είναι: «Εδώ (μ)πα(μ)πάς, εκεί (μ)πα(μ)πάς, να ο μπαμπάς που θα με γράψει σε «καλό» πανεπιστήμιο»…


ΕΠΙΜΥΘΙΟ (και τροποποίηση του αρχικού ρητού): Το γελοίο σκοτώνει όχι μόνο τους γελοιοποιούς αλλά, προπάντων, τους γελοιοποιούμενους θεσμούς και τους ξεγελασμένους πολίτες…