ΔΥΟ μεγάλες εκπλήξεις μας επιφυλάξανε οι Ευρωπαϊκοί Αγώνες Ποδοσφαίρου.
H πρώτη ήταν, φυσικά, η αναπάντεχη, περίλαμπρη επικράτηση της έξοχης ελληνικής ομάδας.
H δεύτερη ήταν η εντελώς αφύσικη αποκάλυψη πως η χώρα μας δεν είναι δημοκρατία αλλά… θεοκρατία. Γιατί μόνο σ’ ένα τέτοιου είδους καθεστώς, το κράτος και ο λαός εκπροσωπούνται σε μια παλλαϊκή γιορτή, όχι από τον Πρόεδρο ή τον Πρωθυπουργό, αλλά από τον προκαθήμενο της Εκκλησίας. Και αυτή η εκπροσώπηση δεν ήταν αυθόρμητη εκδήλωση ενθουσιασμού της στιγμής. Ηταν προσχεδιασμένη και προετοιμασμένη, αφού κουβαλήθηκαν ετοιματζίδικα μετάλια και διπλώματα και τζουρτζουλιά, που «επέδωσε ο θεόπνευστος ιεράρχης στους κατάπληκτους αθλητές…. και αφού ήταν παρών-απών, αμίλητος και αμέτοχος ο πρωθυπουργός της χώρας. Πράγμα που σήμαινε πως κι εκείνος αποδεχόταν την – και συγκατένευε στην πρωτοκαθεδρία του Μακαριωτάτου. Και, αυτό, σε μια γιορτή για τη νίκη της Εθνικής Ελλάδας κατά πάντων των Ευρωπαίων, και όχι για νίκη της «Εθνικής Ορθοδόξων» κατά της «Διεθνούς αλλοδόξων», ή για νίκη της ομάδας Αγίας Φιλοθέης κατά της ομάδας Φαναρίου…
ΤΟ πνευματικό-ιδεολογικό βάθρο και το πολιτικό-πολιτιστικό πρόγραμμα αυτής της «θεοκρατίας» το είχε διατυμπανίσει ο ίδιος ο κ. Χριστόδουλος, λίγες μέρες νωρίτερα (1.7), μιλώντας σε μια εκκλησία: «Οπισθεν ολοταχώς!»
Δηλαδή; Οπισθεν και μακράν από πού και από τι; Από «τον καταιγισμό της κακότητας, της αμαρτίας, της ανηθικότητας, του ξεγυμνώματος (ιδίως το καλοκαίρι) και της σεξομανίας», όπου «χορεύει ο Διάβολος»… και από τους ξένους και την E.E, που «επιδιώκουν την απαξίωση του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού και των αρχών του έθνους μας».
Και όπισθεν και εγγύς προς τα πού και προς τι; Προς την ορθοδοξία, τις ρίζες, τις παραδόσεις, τη μοναδικότητα του έθνους μας» (σε αντίθεση με την αναξιότητα όλων των άλλων), όπως λέει ακατάπαυστα ο Αρχιεπίσκοπος…
ΟΛΟΙ μας αγανακτούμε για τις φρικαλεότητες του καιρού μας (και κάθε καιρού), για τους πολέμους, τις γενοκτονίες, την καταστροφή της Φύσης, τον ευτελισμό και την εμπορευματοποίηση των πάντων.
Αλλά ποιος εχέφρων άνθρωπος μπορεί να φανταστεί πως το αντίδοτο γι’ αυτά τα νοσήματα είναι η οπισθοδρόμηση στη θρησκοληψία και τη μισαλλοδοξία, στον σοβινισμό και την προγονοκαπηλεία, στην ξενοφοβία και στον πόλεμο κατά των διαφωτιστών και των «γραικύλων προοδευτικάριων», και στις ποδήρεις εσθήτες που… εμποδίζουν τον Διάβολο να εκπηδήσει από τα ημίγυμνα σώματα;
Αυτά τα μαντζούνια όχι μόνο δεν θεράπευσαν ποτέ τα «αμαρτήματα» αλλά και προκάλεσαν και προκαλούν πάντα καινούργια αβυσσαλέα μίση, πολλαπλάσια αίματα, ανείπωτες καταστροφές – όπως βοά η Ιστορία κάθε καιρού και τόπου.
Αυτονόητο πως το πραγματικό ίαμα αποτελεί η πρόοδος προς την απελευθέρωση της σκέψης, προς την ομοθυμία και την αλληλεγγύη των λαών, προς την κατεδάφιση των θρησκευτικών, φυλετικών κλπ. προκαταλήψεων, προς την απογύμνωση από την «διαβολική» υστερία των προσωπικών συμφερόντων.
KAI αυτό το τελευταίο οδηγεί σε μιαν άλλη αποστροφή της πιο πάνω ομιλίας του κ. Χριστόδουλου: «Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για έναν ιερέα από το να καταντήσει επαγγελματίας και από την ιεροσύνη που φτιάχνει περιουσίες».
Πολύ σωστά. Αλλά, τότε, πως εξηγείται η χρηματοθηρία όχι καν των απλών παπάδων, αλλά των ανωτέρων και ανωτάτων; Πώς εξηγείται η επίμονη αξίωση του Μακαριωτάτου για εκταμίευση πόρων από το Γ’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης (που προέρχεται ωστόσο από την «καταραμένη» και «αντίχριστη» Ευρωπαϊκή Ενωση); «Μα για να εκπληρώσει η Εκκλησία το ποιμαντικό και φιλανθρωπικό έργο της», θ’ απαντήσουν οι ζηλωτές. Αλλά, για το έργο αυτό, δεν της φτάνουν οι αρίφνητοι πόροι της και οι αμέτρητες προσφορές των πιστών; Και αποτελεί τάχα ποιμαντικό και φιλανθρωπικό έργο η ανέγερση μεγαλειώδους Συνοδικού Μεγάρου τον Καρέα με θυσία χιλιάδων δέντρων ή η ανέγερση πολυόροφου ξενοδοχείου σε περιοχή υπερφορτωμένη από τσιμεντένια μεγαθήρια, όπως το οικόπεδο πλάι στο Πάρκο Ελευθερίας; Πόσα δισεκατομμύρια από το Γ’ ΚΠΣ θα ξοδεύονταν για την ανέγερση τέτοιων «χλιδάτων» ανακτόρων; Και τι σκοπούς θα εξυπηρετούσαν; Τη βοήθεια προς τους πάσχοντες και απόκληρους ή τη ματαιοδοξία του χρυσοποίκιλτου ιερατείου και τις «μπίζινες» που αφορίζει ο Μακαριώτατος;
ΠΡΙΝ οχτώ περίπου μήνες, στο άρθρο «Ιεράρχης και Πλανητάρχης» (26.10.2003) είχα επισημάνει τις ομοιότητες των δύο «αρχών», μια και αμφότεροι αυτοκαλούνται «θεόσταλτοι» και γλίχονται να καθορίζουν την πολιτική, πνευματική κλπ. ζωή πιστών και απίστων – μη παραλείποντας, παρεμπιπτόντως, να υπηρετούν και συμφέροντα πολύ πιο υλικά.
Και να που οι ίδιοι (ξανα)επιβεβαιώνουν την συγγένειά τους: τέσσερις μόλις μέρες μετά την ομιλία του κ. Χριστόδουλου, ο πρόεδρος Μπους, εγκαινιάζοντας την προεκλογική εκστρατεία του ανέμελψε ένα ανάλογο «full speed backwards!». Οπως ο προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας, έτσι και ο στρογγυλοκαθήμερος στον Λευκό Οίκο «ύμνησε τις συντηρητικές, παραδοσιακές αξίες της Αμερικής» – θεομανία εθνομανία, μοναδικότητα κλπ. – αξίες που κάνουν τις ΗΠΑ «άξιες να αναλαμβάνουν ηγετικό ρόλο, όταν πρόκειται για την υπεράσπιση και προώθηση της ελευθερίας» και των πολυεθνικών εταιρειών…
Τι σημαίνουν όλα αυτά τα ιδεαλιστικά και ηθικοπλαστικά το ξέρει και το πληρώνει ο κόσμος όλος – όπως εμείς καλούμαστε να πληρώσουμε τις χριστοδουλικές θεοκρατικές βλέψεις και ενέργειες. Και από κανένα δεν διαφεύγει πόσο αγαστά συνδυάζεται η θρησκομανία με την κερδομανία, όποιο ένδυμα, στολή ή άμφιο και αν περιβάλλονται…
