ΣΠΑΝΙΑ δικάζονται οι τύραννοι. Τουλάχιστο, σε παλαιότερες εποχές – τότε που οι διαδικασίες ήταν πιο «συνοπτικές». Οι περισσότεροι είτε δολοφονούνταν, είτε δραπέτευαν, είτε αυτοκτονούσαν, όταν η θηλιά παραέσφιγγε τον λαιμό τους. Γι’ αυτό και ένας απ’ τους Επτά Σοφούς, ο Θαλής, έλεγε πως «Το πιο παράξενο πράγμα είναι να δεις τύραννο γέροντα»1.


H τυραννοκτονία, άλλωστε, όχι μόνο έγκλημα δε θεωρούνταν (και δεν θεωρείται) αλλά αντίθετα λυτρωτική πολιτική πράξη, που της πρέπουν «μεγάλες τιμές»2. Και τέτοιες τιμές αξιώθηκαν οι ονομαστοί Αθηναίοι τυραννοκτόνοι Αρμόδιος και Αριστογείτων, που σκότωσαν τον Ιππαρχο, αδερφό και συν-τύραννο του Ιππία, το 514 π.X. Τον Αρμόδιο τον εκτέλεσαν αμέσως οι σωματοφύλακες του Ιππάρχου, ενώ ο Αριστογείτων πέθανε από τα φρικτά βασανιστήρια των μπράβων του Ιππία για να καταδώσει τους συνεργάτες τους. «Αττικοί ήρωες» ονομάστηκαν οι δυο νέοι, ανδριάντες τους στήθηκαν στην Αγορά και οι δημοκράτες, στα συμπόσιά τους, τραγουδούσαν «σκόλια» (αυτοσχέδια τραγούδια) υμνώντας την πράξη τους.


ΣΗΜΕΡΑ, όμως, τα σπαθιά των τυραννοκτόνων τα έχει αντικαταστήσει η ζυγαριά (και το σπαθί) της Θέμιδας. Από τη δίκη των χιτλερικών εγκληματιών στη Νυρεμβέργη (19455) ως τη δίκη των απριλιανών δικτατόρων (1975), απ’ τη συνεχιζόμενη δίκη του Μιλόσεβιτς ως την επικείμενη δίκη του Σαντάμ Χουσεΐν.


Μπορεί η τελευταία να μην άρχισε, ουσιαστικά, αλλά το προανάκρουσμά της (η απαγγελία των κατηγοριών) έδειξε, για μυριοστή φορά, πόσο θρασείς και αμετανόητοι είναι οι κάθε καιρού και φυράματος δυνάστες.


«Δεν είστε άξιοι να με δικάσετε… Αυτό δεν είναι δικαστήριο, είναι θέατρο και παρωδία δικαιοσύνης… Είμαι ο νόμιμος πρόεδρος του Ιράκ… Δεν έχω κάνει εγκλήματα», ωρύεται ο ιρακινός «εθνάρχης».


Τα ίδια δεν έκρωζαν και όλοι οι ομόλογοί του – αλλά και οι λαοσωτήρες της «17 Νοέμβρη»; Κανένα δικαστήριο δεν έχει το μέγεθος και το κύρος να δικάσει τους υπερπατριώτες και τους υπερ-ιδεολόγους – που καταπάτησαν κάθε έννοια δικαίου!


Δεν αξίζει, λοιπόν, να χρονοτριβήσουμε στους μηρυκασμούς τέτοιων αναίσχυντων φληναφημάτων. Μπορούμε, όμως, να σχολιάζουμε κάποιους ισχυρισμούς σοβαρών ξένων νομικών και άλλων, γύρω στο κριτήριο της Βαγδάτης:


«H ΔΙΚΗ δεν θα είναι δίκαιη», διατείνονται, επειδή οι ιρακινοί δικαστές (διορισμένοι από μια διορισμένη κυβέρνηση) «δεν διαθέτουν την απαιτούμενη αμεροληψία, ανεξαρτησία, ικανότητα και εμπειρία σε περίπλοκα ζητήματα, όπως τα εγκλήματα πολέμου και η γενοκτονία». Γι’ αυτό – προσθέτουν – «θα ήταν σκοπιμότερο να δικασθεί ο Σαντάμ από διεθνές δικαστήριο, ή με συμμετοχή διεθνών δικαστών ή/και με τη συνεργασία του ΟΗΕ».


Φοβάμαι πως οι διαπρεπείς αυτοί νομικοί υπερνομικίζουν παραγκωνίζοντας την ουσία. Τα εγκλήματα του Σαντάμ ήταν, προπάντων, εγκλήματα κατά των υπηκόων του, η γενοκτονία ήταν έγκλημα κατά των ιρακινών Σιιτών, Κούρδων και άλλων. Συνακόλουθα, οι αρμοδιότατοι να τον δικάσουν είναι (όχι μερικοί σοφοί ξένοι θεμιστοπόλοι, αλλά) οι ίδιοι οι Ιρακινοί, που γνώρισαν, σε όλη της την έκταση, τη σατραπεία, τη βαρβαρότητα, τον κανιβαλισμό, την αρπακτικότητα, τη λεηλασία της χώρας τους από τον αυτόκλητο «ηγέτη» της. Το δικό τους αίμα χύθηκε ποταμηδόν, δικοί τους ήταν οι αμέτρητοι τάφοι, δική τους η γη και οι πόροι που απομύζησε ο Χουσεΐν για να εδραιώσει την πολύχρυση εξουσία του. Αυτή είναι η ακριβότερη (κυριολεκτικά) πείρα… Θα είναι «εμπαθείς» απέναντί του; Έστω. Αλλά πόσο «α-παθής» στάθηκε ο Σαντάμ απέναντι στα μυριάδες θύματά του, που δεν είχαν τη δυνατότητα όχι να «απολογηθούν» για φανταστικά αδικήματα αλλά ούτε άχνα να βγάλουν πριν τους περάσουν διά πυρρός και σιδήρου οι σανταμικοί βασανιστές και δήμιοι;


Αυτά τα «εγκλήματα ειρήνης» είναι πολύ βαρύτερα από τα «εγκλήματα πολέμου». Αλλωστε, μην ξεχνάμε πως την εδραίωση του ειδεχθούς δικτάτορα την είχαν απλόχερα βοηθήσει ουκ ολίγοι από τους σημερινούς εκ Δυσμών κατηγόρους του, πως ακόμα και μετά την εισβολή του στο Κουβέιτ και τον πόλεμο του Κόλπου, τον κράτησαν ανέπαφο στην εξουσία του, για τα δικά τους συμφέροντα. Αν κάποιοι θα έπρεπε να καθήσουν στο εδώλιο μαζί του, θα ήταν εκείνοι που, ξέροντας καταλεπτώς το ποινικό μητρώο του, δεν δίσταζαν να συνεργάζονται και να συνεταιρίζονται μαζί του, για τη μοιρασιά του μαύρου και όποιου άλλου χρυσού. Αλλά, γι’ αυτό, οι ευαίσθητοι νομομαθείς δε λένε λέξη…


H ΔΙΚΗ του Σαντάμ ούτε «άδικη» είναι, λοιπόν, ούτε «άχρηστη». Ξέρουμε πως η όποια ποινή του επιβληθεί, δε θ’ αντιστοιχεί ούτε στο τρισμυριοστό των κακουργημάτων του. Ξέρουμε πως οι απανταχού ομόφρονές του (οι «τυραννικοί την ψυχήν») δεν θα παραδειγματιστούν από το οικτρό τέλος του.


Τουλάχιστον, όμως, η δίκη θα δείξει, άλλη μια φορά, στους απλούς πολίτες, οι δικτατορίες και οι «εθνοσωτηρίες» τι σημαίνουν, και από τι μέταλλο είναι φτιαγμένοι οι «ισχυροί άντρες» και οι «Μεσσίες» της πατριδοκαπηλείας.


Παράδειγμα περίλαμπρο, ο Ιππίας, ο αδερφός του Ιππάρχου που σκότωσαν οι τυραννοκτόνοι: όταν καταλύθηκε η τυραννία του (511/10), αυτός προσπάθησε να την ξανακερδίσει, συμμαχώντας πρώτα με τη Σπάρτη κατά της Αθήνας, έπειτα με τον «Μεγάλο Βασιλέα» Δαρείο, κι έφτασε να «αρχηγεύσει» (αν και 75 χρονών) του περσικού στρατού στη μάχη του Μαραθώνα! Και μετά τον θάνατό του, το ίδιο έκαναν και για τον ίδιο σκοπό, οι γιοι του, στην εκστρατεία του Ξέρξη κατά των Ελλήνων! Τόσο πατριώτες…


………………………………….


1. Πλούταρχος, Επτά Σοφών Συμπόσιον, 147β.- 2. Αριστοτέλης, Πολιτικά, B, 44, 1267α, 13.