AN ΔΙΚΑΣΤΟΥΝ πραγματικά οι βασανιστές των ιρακινών κρατουμένων στις φυλακές Αμπού Γκρεμπ της Βαγδάτης, και αν ήμουν συνήγορος (των διαβόλων), θα έλεγα στους στρατοδίκες:
«Γιατί δυσφορείτε και γιατί μας κατηγορείτε, κύριοι δικαστές; Ξέρετε άριστα ότι, από καταβολής ανθρώπινων κοινωνιών και εξουσιών, τα βασανιστήρια στάθηκαν, πάντα και παντού, μια από τις πιο προσφιλείς μεθόδους επιβολής των κρατούντων πάνω στους αντιπάλους τους (εξωτερικούς κι εσωτερικούς) και άμυνας κατά των εξεγερμένων, ακόμα και των αθώων. Και όσο πιο αυταρχική και ανεξέλεγκτη είναι η εξουσία, τόσο πιο πολύ ενδημούν, πολλαπλασιάζονται, τελειοποιούνται οι βασανισμοί1.
Από τον Δία που διέταξε το κάρφωμα του «προδότη» Προμηθέα στον Καύκασο ως τις σύγχρονες δικτατορίες αλλά και δημοκρατίες, τα βασανιστήρια έχουν χρησιμοποιηθεί, εκτιμηθεί, τιμηθεί όσο ελάχιστες διοικητικές και σωφρονιστικές πρακτικές. «Ο δήμιος (και ο βασανιστής) είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της κοινωνίας, ο τρόμος αλλά και ο συνεκτικός δεσμός της ανθρώπινης κοινότητας. Ο Θεός, που δημιούργησε τους ηγεμόνες, έδωσε και την τιμωρία των ανυπάκουων. Γύρω σ’ αυτούς τους δύο πόλους γυρίζει ο κόσμος», έγραφε ο φιλόσοφος, μοναρχικός και παπιστής Joseph de Maistre2… Συνεπής σ’ αυτή τη φιλοσοφία, ένας πρίγκιψ των φονικών πρακτικών εξέφραζε στους δικούς του δημίους «την ευγνωμοσύνη του έθνους και της ανθρωπότητας για το πολύ επίπονο αλλά απαραίτητο έργο τους» (Παρεμπιπτόντως, ο πρίγκιψ αυτός ήταν ο αρχηγός των χιτλερικών SS, Χάινριχ Χίμλερ).
ΠΙΚΡΑΙΝΟΜΑΣΤΕ, λοιπόν, και διαμαρτυρόμαστε που, αντί να μας επιδαψιλεύσουν επαίνους και παράσημα, ο Πρόεδρός μας και ο υπουργός Αμυνας δήλωσαν ότι αισθάνθηκαν «αποτροπιασμό» για το «απαραίτητο έργο» μας, ότι θεωρούν τις πράξεις μας «απαράδεκτες» και «μη αμερικανικές» και ότι «προδώσαμε την εμπιστοσύνη του αμερικανικού λαού»…
EN ΠΡΩΤΟΙΣ, ο θεοσεβέστατος Πρόεδρός μας θα έπρεπε να θυμηθεί ότι η Εκκλησία υπήρξε ο μεγαλύτερος ίσως και επινοητικότερος χρήστης βασανιστηρίων επί αιώνες και αιώνες. Οτι τύφλωνε, ακρωτηρίαζε, παλούκωνε, διαμέλιζε, έκαιγε χιλιάδες και χιλιάδες «αιρετικούς», για να θριαμβεύσει η μόνη ορθή πίστη. Και ότι η πάνσεπτη Ιερά Εξέταση είχε συντάξει λεπτομερέστατους οδηγούς βασανιστηρίων, όπως τα περιβόητα «Εγχειρίδιον του ιεροεξεταστού» του Bernard Gui (1307) και «Directorum inqui
sitorum» (1578) του Nicolas Eymeric, του αποκαλουμένου «ατρόμητου ιεροεξεταστή». Πώς να μην μιμηθούμε, οι ταπεινότατοι εμείς, τέτοια ιερά παραδείγματα και πονήματα;
ΥΣΤΕΡΑ, γιατί οι ενέργειές μας χαρακτηρίζονται «μη αμερικανικές»;
Είναι «μη αμερικανική» η αποστροφή, η περιφρόνηση, ο εξευτελισμός, η κακοποίηση των αλλοφύλων, μ’ ένα λόγο ο ρατσισμός, αφού τόσο η καθημερινότητά μας όσο και η κινηματογραφική και τηλεοπτική μας ψυχαγωγία μάς ποτίζουν αδιάκοπα με «ρατσιστικό δηλητήριο και φυλετικό μίσος»;
Είναι «μη αμερικανικός» ο θρίαμβος της βίας, η ανεξέλεγκτη οπλοκατοχή, οι χείμαρροι αίματος, οι μυριάδες φόνοι, ο σεξουαλικός σαδισμός, που μας σερβίρονται καθημερινά και με τη σέσουλα από τα MME, τις πορνοταινίες και το αστυνομικό δελτίο πασών των Ηνωμένων Πολιτειών, και αποτελούν κορυφαία έκφραση της κουλτούρας μας, που εξάγουμε αφειδώς και στο εξωτερικό;
Είναι «μη αμερικανική» η πεποίθηση πως η υπερδυνατή πατρίδα μας (και κατ’ επέκταση, οι πολίτες της) δικαιούται να διαπράττει τα πάντα εναντίον των αμόρφωτων και ασυμμόρφωτων αντιπάλων της… να εφαρμόζει αδίστακτα το δίκαιο του ισχυροτέρου, τους ειρηνιστικούς βομβαρδισμούς, τους προληπτικούς πολέμους… να υποστηρίζει τα πιο τυραννικά καθεστώτα Δύσης και Ανατολής, που χρησιμοποιούν σε τεράστια κλίμακα τα βασανιστήρια; Και να τα εφαρμόζει η ίδια, χωρίς να δίνει λόγο σε κανένα; Γιατί λ.χ. είναι «άξιοι της πατρίδος» οι βασανιστές του αλλοτινού Βιετνάμ και του σημερινού Γκουαντάναμο, ενώ εμείς είμαστε «προδότες του αμερικανικού λαού»;
Και δεν είναι καθαρόαιμοι αμερικανοί, ανώτεροι πάσης υποψίας, οι επιστήμονες και πολιτολόγοι που συνηγορούν υπέρ των βασανιστηρίων; Οπως ο καθηγητής του City College της Νέας Υόρκης, Μάικλ Λέβιν που, πριν 22 χρόνια (δηλαδή, πολύ πριν απ’ την επέλαση της τρομοκρατίας), υποστήριζε πως «υπάρχουν περιπτώσεις όπου τα βασανιστήρια όχι μόνο επιτρέπονται αλλά και είναι ηθικά επιβεβλημένα, αν πρόκειται, χάρη στις ομολογίες των βασανιζόμενων, να σωθούν χιλιάδες ζωές»3; ‘H όπως ο Τζόναθαν Αλπερ του «Newsweek» που, μετά την 11.9.01, αναρωτιόταν «μήπως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε να χρησιμοποιήσουμε τα βασανιστήρια σε ανθρώπους που βρίσκονται σε προσωρινή κράτηση σε σχέση με τα τρομοκρατικά χτυπήματα της 11.9 και να τους αναγκάσουμε να μιλήσουν»4;
Το σπουδαιότερο: Είναι «μη αμερικανοί» οι εγκέφαλοι του Πενταγώνου, αρχίζοντας απ’ τον υπουργό Αμυνας, που εδώ κι έναν χρόνο, είχαν εγκρίνει την εφαρμογή «σκληρών μεθόδων» στις ανακρίσεις των κρατουμένων στο Γκουαντάναμο και στο Ιράκ, χαρακτηρίζοντας τις «στρατιωτική ανάγκη»; Και που έκαναν τον ψόφιο κοριό, όταν η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού (ICRC) και η Διεθνής Αμνηστία είχαν ενημερώσει την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο για τους βασανισμούς στις ιρακινές φυλακές;
ΓΙΑΤΙ, λοιπόν, μας κατηγορούν που σεβαστήκαμε τις κάθε είδους ιερές και πολιτικές παραδόσεις και συμμορφωθήκαμε με τα διδάγματα ηγετών και στοχαστών μας; Γιατί καθόμαστε στο εδώλιο μόνο εμείς και όχι (προπάντων) εκείνοι που ευλόγησαν τις πράξεις μας; Αντί γι’ αυτό, ο Πρόεδρός μας εκφράζει στον κ. Ράμσφελντ την «ευγνωμοσύνη του έθνους» – με τις ίδιες ακριβώς λέξεις που είχε χρησιμοποιήσει ο Χίμλερ για τους υφισταμένους του…
…………………………….
1. Βλ. τη διεξοδική και τεκμηριωμένη μελέτη του Κυρ. Σιμόπουλου Βασανιστήρια και εξουσία, 1987, όπου και πλούσια βιβλιογραφία. Επίσης τα άρθρα μου «Ο λάκκος με τους σκορπιούς», «Το Βήμα», 17.8.75 και σε Πολιτικά B´, Θεμέλιο, 1980, σελ. 158 επ., και «Υπέρ των βασανιστηρίων», «Το Βήμα», 7.11.82 και σε «Νέα Πολιτικά», A´, Καστανιώτης, 1900, σελ. 196 επ. – 2. Soirèes de Saint -Petersbourg, 1787. – 3. «The case of Torture», «Newsweek», 7.6.1982, και το άρθρο μου «Υπέρ των βασανιστηρίων», πιο πάνω, σημ. 1. – 4. Βλ. το άρθρο μου «Αξίες και απαξίες», «Το Βήμα», 18.11.2001.
