ΟΤΑΝ, για οποιουσδήποτε λόγους, γίνεσαι πάρα πολύ ισχυρός, ο μεγαλύτερος και συνηθέστερος κίνδυνός σου είναι να πιστέψεις πως η δύναμη και η «σοφία» σου είναι απεριόριστες σε έκταση και χρόνο: η επιτυχία τυφλώνει, η δύναμη αδυνατίζει την αυτογνωσία, οι ιαχές φράζουν την ακοή… Ολοι οι μεγαλοδύναμοι της Ιστορίας – από τ’ αρχαία ανατολικά βασίλεια ως τις «μεγάλες δυνάμεις» της νεότερης εποχής, έπεσαν στην παγίδα που τους έστησε η δική τους αλαζονεία, οίηση, «ύβρις». H ειρωνεία της Ιστορίας, η Νέμεση αν θέλετε, τους παραμόνευε όλους με το δίχτυ της, για να τους ρίξει στο λάκκο με τους σκορπιούς, απ’ όπου έξοδος δεν υπάρχει.


Μια απ’ τις αναπότρεπτες εκδηλώσεις του ναρκισσισμού των «μεγάλων» είναι η πεποίθησή τους πως κατέχουν τις ιδανικές λύσεις για όλα τα προβλήματα, δικά τους και ξένα, πως είναι οι ιδανικοί λύτες όλων των αινιγμάτων. Στις λύσεις αυτές – που, φυσικά, τις χαλκεύουν ωφελιμότατες για τους εαυτούς τους – υποτάζουν και θυσιάζουν τα πάντα, τα συμφέροντα των λαών «τους» και τα συμφέροντα των άλλων λαών – που τους θεωρούν άλλωστε, υποτακτικούς τους, αντιστρέφοντας το ευγενικό απόφθεγμα του Τερέντιου «Ανθρωπος είμαι και τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο» σε: «Μεγάλος είμαι και όλοι οι μικροί ξένοι είναι δικοί μου»1.


Αλλά η Νέμεση, η ιστορική νομοτέλεια, καραδοκεί πάντα, με το σαρδονικό χαμόγελό της…


MIAN ακόμα επιβεβαίωση αυτού του σιδερένιου κανόνα προσφέρουν οι μέρες μας.


Πριν από 32 μήνες – μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους – ο Μπους κήρυξε τον ανελέητο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και αποδύθηκε σε δυο πολεμικές επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Εύκολες στρατιωτικές νίκες και στα δυο μέτωπα, αλλά μεταπολεμικό χάος και αίμα, προπάντων στο δεύτερο, που «πάει να εξελιχθεί σε δεύτερο Βιετνάμ», κατά πολλούς αμερικανούς σχολιαστές, ενώ ο πρώην πρωθυπουργός της «συμμάχου» Αυστραλίας δηλώνει πως «οι στρατιωτικοί διοικητές της συμμαχίας θα έπρεπε να δικαστούν για εγκλήματα πολέμου» (8.4)…


ΕΤΣΙ, η «ιδανική λύση» των πλανηταρχών – η παγκόσμια Σταυροφορία κατά του «άξονα του κακού» και η συντριβή του – κατέληξε σε πολλαπλό φιάσκο:


α) Αντί για «ειρήνη, ελευθερία δημοκρατία» που θα χάριζαν στις δυο «ύποπτες» χώρες, προκάλεσε γενική εξέγερσή τους κατά των αλλόθρησκων κατακτητών. β) Αντί για απαλλαγή της Υφηλίου από το φάντασμα της τρομοκρατίας, βύθισε την Οικουμένη στον καθημερινό εφιάλτη για άγνωστα χτυπήματα από άγνωστους σε άγνωστα μέρη, και την αναγκάζει να υποβάλλεται σε τεράστιες δαπάνες για τη θωράκισή της. γ) Αντί για ρωμαϊκό θρίαμβο των στραταρχών της αντιτρομοκρατίας, καταρράκωσε το κύρος τους και το ήθος τους… ξεσκέπασε την ανικανότητα των Αργων-μυστικών υπηρεσιών τους («H CIA ξέχασε να μας ενημερώσει» για το χτύπημα της 11.9.01, καταγγέλλει ο P. Κλαρκ, επικεφαλής των αντιτρομοκρατικών υπηρεσιών)… αποκάλυψε τόσο τα ουρανομήκη ψεύδη τους για τις αιτίες του ιρακινού πολέμου όσο και τις κερδοσκοπικές ταχυδακτυλουργίες τους με τις πετρελαϊκές εταιρίες τους: «H κυβέρνηση Μπους είναι η μεγαλύτερη ομάδα απατεώνων που έχω δει ποτέ», διαλαλεί ο δημοκρατικός υποψήφιος Τζων Κέρι… «Ο Λευκός Οίκος είναι ο πιο διεφθαρμένος, ανήθικος, αντιδημοκρατικός στην αμερικανική ιστορία», γράφει ο Τζων Ντιν, που κάτι ξέρει αφού ήταν οικονομικός σύμβουλος του εντιμότατου P. Νίξον και καταδικασμένος για το σκάνδαλο Γουώτεργκεϊτ2. Και μύρια άλλα όσα, ακόμα και από «πρόθυμους συμμάχους», όπως ο Πρόεδρος της Πολωνίας Αλ. Κβασνιέφσκι (18.3).


Ανάλογης σοφίας και ανιδιοτέλειας δεν είναι και η «λύση» του Κυπριακού που σέρβιραν στη Λουκέρνη και που, αντί δικαιοσύνης, στεφανώνει τους εισβολείς και σφαγείς, αντί ένωσης των δυο κοινοτήτων εγκυμονεί αδιάκοπες διχογνωμίες και διχασμούς, αντί ειρήνης σκαρώνει εφαλτήρια για νέες συγκρούσεις;


ΟΣΟ για τον ισχυρισμό των «μεγαλουσιάνων» πως οι «ιδανικές λύσεις» τους αποβλέπουν στην «απαλλαγή των μικροχωρών από στυγνούς δικτάτορες», αποκατάσταση της δημοκρατίας και τα τοιαύτα, κανένα βρέφος δεν τους πιστεύει, εδώ και πάρα πολύν καιρό. Αμεση και έμμεση πείρα έχει αποδείξει περίτρανα πως ακριβώς οι πιο τυραννικοί και παμφάγοι δικτάτορες των δυο ημισφαιρίων ήταν αναστήματα ακριβώς αυτών των «μεγαλουσιάνων», σαν «προχώματα» κατά της ΕΣΣΔ στον Ψυχρό Πόλεμο.


H αγγλική οργάνωση «Διεθνής Διαφάνεια», δημοσίευσε, πριν ένα μήνα (26.3), έναν κατάλογο με τους πιο διεφθαρμένους ηγέτες των τελευταίων δεκαετιών που, τον καιρό της βασιλείας τους, λεηλατούσαν ασύστολα τις χώρες τους, καταδικάζοντας τους λαούς «τους» σε λιμοκτονία. Επικεφαλής αυτού του Libro d’oro, φιγουράρουν ο Μοχάμεντ Σουχάρτο της Ινδονησίας (που καταχράστηκε 35 δισ. δολάρια), ο Φερδινάνδο Μάρκος των Φιλιππίνων (10 δισ.) και ο Μομπούτου Σέσε Σέκο του Ζαΐρ (6 δισ.). Τόσο αυτοί οι τηλαυγείς αστέρες της σούφρας όσο και οι περισσότεροι απ’ τους υπόλοιπους (κατά τον Πρόεδρο της Δ.Δ.) ήταν τα enfants gates των δημοκρατικών κρατών της Δύσης και, προπάντων των ΗΠΑ, που τους θεωρούσαν (όπως και την «ημετέρα» χούντα, και τους αμέτρητους άλλους Πινοσέτ, Ντυβαλιέ, Μπατίστα και Σία) «βράχους κατά του κομμουνισμού». Και είναι πασίγνωστο πως οι τωρινοί «δαίμονες της τρομοκρατίας» Μπιν Λάντεν και Σαντάμ είχαν γαλουχηθεί στα στήθη της ευρύστερνης αλλά κοντόφθαλμης CIA…


Ο ΓΕΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ Εντουαρντ Κέννεντυ είπε τις προάλλες (8.4) πως «Ο Μπους είναι το πρόβλημα, όχι η λύση» της ιρακινής κρίσης. Σωστά. Θα ήταν, όμως, σωστότερος αν πρόσθετε πως ο Μπους δεν είναι ο μόνος «προβληματικός» ηγέτης: πλήθος άλλοι υπήρξαν πριν απ’ αυτόν και θα υπάρξουν πολλοί ακόμα, εκεί κι αλλού, ως την ώρα της τελικής Νέμεσης…


………………………….


1. Αυτοτιμωρούμενος, A´ Πράξη, 1η Σκηνή, 77. – 2. «Το Βήμα», 6.4.04.