H απόφαση του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη να κινήσει τις διαδικασίες διαδοχής στο ΠαΣοΚ αποχωρώντας από την προεδρία του κόμματος και παραιτούμενος από τη διεκδίκηση μιας τρίτης πρωθυπουργικής θητείας αποτελεί μια τομή στα πολιτικά ήθη του τόπου μας και στην παράδοση του δημοσίου βίου, που θέλει τους πολιτικούς να αποσύρονται «αναγκαστικά» είτε σε βαθύ γήρας, είτε ύστερα από πολιτικές ήττες και επακόλουθες εσωκομματικές κρίσεις.
Αποτελεί επίσης μια έμπρακτη και για τον λόγο αυτόν αδιαμφισβήτητη συμβολή στην ανανέωση της πολιτικής ζωής του τόπου, σε μια εποχή που η κοινωνία την αξιώνει, ο πολιτικός κόστος την υιοθετεί ως ανάγκη, εξαιρώντας όμως ο καθένας τον εαυτό του από το πεδίο εφαρμογής της στην πράξη.
Για το ΠαΣοΚ και τη δημοκρατική παράταξη η κίνηση αυτή ταυτίζεται με το κλείσιμο ενός ιστορικού κύκλου και το γύρισμα μιας νέας σελίδας στη νέα εποχή.
Σε μια εποχή γενικευμένης απαξίωσης της πολιτικής και κυριαρχίας της αντίληψης ότι «όλοι ίδιοι είναι», η παράταξη επιχειρεί άλλη μία ανατροπή συγκρουόμενη με το τέλμα, την ακινησία, το πισωγύρισμα αλλά και τα ίδια της τα λάθη, το ίδιο της το παρελθόν.
Είναι η ώρα να μιλήσουμε για την ανάγκη συμμετοχής των πολιτών σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων που αφορούν τη ζωή τους και επηρεάζουν το επίπεδο της ευημερίας τους, και επιτέλους να εξειδικεύσουμε τον τρόπο που θα γίνει πράξη αυτή μας η απόφαση, σε όλο το φάσμα της πολιτικής: στην ανάπτυξη, στις σχέσεις κράτους – πολίτη, στην κοινωνική πολιτική, καθώς και στη λειτουργία του σύγχρονου κόμματος.
H απαίτηση για συμμετοχή στον τομέα της ανάπτυξης συνδέεται με την ουσιαστική ενίσχυση του ρόλου των οργανώσεων των παραγωγικών δυνάμεων, ενός ρόλου που θα τις καθιστά συνεργούς και συνυπεύθυνες στον αναπτυξιακό σχεδιασμό, δίνοντας ουσιαστικό περιεχόμενο στον κοινωνικό διάλογο.
Με αυτή την προϋπόθεση θα αποκτήσουν προστιθέμενη αξία οι πρόσφατες εξαγγελίες μας που αφορούν αγρότες και μικρομεσαίους επιχειρηματίες, δύο κοινωνικές ομάδες με τις οποίες οι παραδοσιακοί μας δεσμοί είναι στο δικό μας χέρι να ενισχυθούν και να αποκτήσουν την πλειοψηφική δυναμική που κυριαρχούσε στο παρελθόν.
H δημοκρατική συμμετοχή θα γίνει ο βασικός μοχλός στο νέο μοντέλο ανάπτυξης που η παράταξη εγγυάται με τις συγκεκριμένες της προτάσεις.
H διαφάνεια, η αποτελεσματικότητα και βεβαίως η λογοδοσία πρέπει να κυριαρχούν σε αυτή τη νέα σχέση. H ανανέωση του πολιτικού και διοικητικού συστήματος της χώρας είναι ανάγκη, όχι μόνο προκειμένου να βελτιωθούν οι παρεχόμενες δημόσιες υπηρεσίες και άρα η καθημερινότητα του πολίτη, αλλά και προκειμένου να εμπεδωθεί στη συνείδηση του πολίτη ένα ασφαλές επίπεδο λειτουργίας της δημοκρατίας που τον θωρακίζει από την αυθαιρεσία και την αδιαφάνεια.
Πέρα λοιπόν από τις αναγκαίες μεταρρυθμιστικές τομές, όπως η περαιτέρω αποκέντρωση και περιφερειακή ανασυγκρότηση που θα οδηγήσουν στην επέκταση του προτύπου των Κέντρων Εξυπηρέτησης Πολιτών σε όλο το φάσμα των συνδεδεμένων με τον πολίτη υπηρεσιών, το στίγμα της νέας εποχής δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει τους ενεργούς πολίτες και τις οργανώσεις τους ως εταίρους της πολιτείας στην προσπάθειά της να αφουγκράζεται τα προβλήματα και τις ιδιαιτερότητες ανά τομέα ή περιοχή. Δεν μπορεί παρά να οδηγεί σε λύσεις που θα διαμορφώνονται, όχι αποκλειστικά από τη συχνά αποστειρωμένη αυθεντία των «ειδικών», αλλά μέσα και από ένα βήμα πολιτών που θα προσφέρει ένα αξιόπιστο βαρόμετρο μέτρησης της αξιοπιστίας και αποτελεσματικότητας των προτεινόμενων λύσεων και της εφαρμογής τους.
H συμμετοχική δημοκρατία είναι εξίσου απαραίτητη και θα λειτουργήσει ως καταλύτης και στην άσκηση της κοινωνικής πολιτικής. Χρειαζόμαστε μια νέα κοινωνική συμμαχία για τις πολιτικές αναδιανομής και τις κοινωνικές δαπάνες που θα προάγουν την ανάπτυξη και θα βασίζονται σε μια στέρεη κοινωνική συναίνεση.
Είναι η ώρα για εκτεταμένη αποκέντρωση των κρατικών προνοιακών λειτουργιών σε συνδυασμό με τη δημόσια ενθάρρυνση και υποστήριξη μορφών εθελοντισμού και αλληλεγγύης για την αντιμετώπιση οξυμένων κοινωνικών αναγκών.
Είναι η ώρα για ουσιαστική συμμετοχή των πολιτών σε κάθε σχεδιασμό που τους αφορά προκειμένου και οι παροχές να ανταποκρίνονται στις πραγματικές τους ανάγκες και να διασφαλίζεται η ορθή και αποτελεσματική χρήση τους.
Τέλος, είναι η ώρα για τη μεταρρύθμιση και την ανατροπή στο ίδιο μας το κόμμα, τη δομή, οργάνωση και λειτουργία του.
Είναι η ώρα να τους πείσουμε ότι αλλάζουμε. Οτι ένα κίνημα που γεννήθηκε πριν από 30 χρόνια εξέφρασε ελπίδες, τις μετουσίωσε σε πράξη, αλλά ταυτόχρονα σε αυτή τη μακροχρόνια πορεία οδηγήθηκε σε γραφειοκρατικές μορφές οργάνωσης, με αποτέλεσμα να έπεται της κοινωνίας και των αναγκών της και όχι να πρωτοπορεί, ξυπνά επιτέλους από τον λήθαργό του. Ανοίγει λοιπόν τις πόρτες του, ξαναγίνεται ζωντανό, σύγχρονο, αμφίδρομο. Επικοινωνεί και πάλι με τους πολίτες, τους ακούει, δεν τους περιφρονεί, τους δίνει ζωτικό χώρο και πλουτίζει το ίδιο από τις ιδέες τους και τον προβληματισμό τους. Γίνεται και πάλι ένα κίνημα πολιτών γιατί μαζί με αυτούς και όχι επ’ ονόματί τους σχεδιάζει το μέλλον του τόπου μας.
Οργανώσεις λοιπόν διαλόγου και πολιτικής και όχι ομάδων και συσχετισμών.
Οργανώσεις που παράγουν πολιτική και όχι μικροπολιτική. Οργανώσεις που συζητούν και τροφοδοτούν το κόμμα με τον παλμό της κοινωνίας. Και βεβαίως ένα κόμμα που καταλήγει σε μια πυραμίδα στελεχών που δεν έχουν μοναδική αναφορά στο κράτος, που δεν αφυδατώνονται από έναν παρωχημένο κυβερνητισμό και που μπορούν να εκφράσουν με ουσία και τόλμη το αύριο.
Ξεκινάμε με τόλμη και με όραμα. Με μια νέα ηγεσία που γεννά ελπίδα και εμπιστοσύνη στους πολίτες. H δημοκρατική παράταξη ανοίγει και πάλι δρόμους, στηρίζεται στο σημαντικό της έργο, ανατρέπει οτιδήποτε της στερεί τη μεταρρυθμιστική της ορμή και ξανασχεδιάζει το μέλλον με αισιοδοξία, αποφασιστικότητα και πυγμή.
Η κυρία Μιλένα Αποστολάκη είναι μέλος του ΕΓ του ΠαΣοΚ.
