Ολες οι προσεγγίσεις, ερμηνείες, αναλύσεις, μελλοντολογίες και… ελληνοποιήσεις των μηνυμάτων βασίστηκαν στο «σοκ» – πανευρωπαϊκός χαρακτηρισμός – που προκάλεσε η κατάταξη των υποψηφίων και η συμμετοχή του ακροδεξιού ηγέτη Λεπέν στον δεύτερο γύρο των εκλογών, με αντίπαλο τον δεξιό ηγέτη Σιράκ, ενώ ο σοσιαλιστής ηγέτης Ζοσπέν «κόπηκε» στα προκριματικά…
Απλή απορία: Αν ο Ζοσπέν καταλάμβανε τη δεύτερη θέση και ο Λεπέν την τρίτη με το ποσοστό των σοσιαλιστών (16,18%), δεν θα υπήρχε πρόβλημα; Η μελέτη των αριθμών των εκλογών 1995 και 2002 (Λεπέν 15,1% – 16,86%, Ζοσπέν 23,3% – 16,18%) δεν δικαιολογεί ούτε την υπερβολική ανησυχία για την απειλή της Ακροδεξιάς ούτε όμως δικαιολογεί τον εφησυχασμό που όλοι οι Ευρωπαίοι επέδειξαν έναντι του αυξανόμενου ρατσισμού.
Η Γαλλία είναι η θερμοκοιτίδα επώασης του «αβγού του φιδιού», του σύγχρονου ρατσισμού, εξαιτίας των μεταναστών από τις πρώην αποικίες της και του ακρωτηριασμένου, μετά τη συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση, εθνικισμού. Ο Ζαν-Μαρί Λεπέν, ένας πρώτης γραμμής λαϊκιστής, «αξιοποίησε» τον ρατσισμό και τον εθνικισμό και ανέδειξε το Εθνικό Μέτωπο σε ισχυρό πολιτικό κόμμα με διψήφια ποσοστά. Το 1992 στις τοπικές και περιφερειακές εκλογές απέσπασε το 15,2% των ψήφων.
Η ακροδεξιά επιδημία πέρασε από τη Γαλλία σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες: Αυστρία, Ιταλία, Δανία, Ολλανδία, Βέλγιο. Στην Αυστρία και στην Ιταλία οι ακροδεξιοί συγκυβερνούν με τη Δεξιά.
Τα τελευταία δύο χρόνια ακροδεξιοί υπουργοί της Αυστρίας και της Ιταλίας είναι ομοτράπεζοι στα Συμβούλια Υπουργών, με συναδέλφους τους συντηρητικών, αλλά δημοκρατικών, και σοσιαλιστικών κυβερνήσεων.
Από την περασμένη Κυριακή ο Λεπέν αποδοκιμάζεται και εντός και εκτός Γαλλίας. Και όταν την περασμένη Τετάρτη σηκώθηκε να μιλήσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο οι άλλοι ευρωβουλευτές σηκώθηκαν κρατώντας στα χέρια συνθήματα αποδοκιμασίας. Αλλά ο Λεπέν και άλλα τέσσερα στελέχη του Εθνικού Μετώπου συμμετέχουν και συνυπάρχουν «αρμονικά» στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σχεδόν τρία χρόνια… Και οι πολιτικές κυρώσεις της ΕΕ κατά της Αυστρίας, μετά τη συμμετοχή της Ακροδεξιάς στην κυβέρνηση, κράτησαν μόνο επτά μήνες!..
Πιστεύω ότι, αν δεν ήταν ο σοσιαλιστής ηγέτης Λιονέλ Ζοσπέν το «θύμα» της μικράς ανόδου της Ακροδεξιάς στη Γαλλία, ο επικοινωνιακός συμβολισμός θριάμβου του Λεπέν με τη συμμετοχή του στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών και οι «κρυπτοπανηγυρισμοί» της Δεξιάς για τον «καταποντισμό» της Αριστεράς, δεν θα μιλούσαμε για «σοκ» και «πολιτικό σεισμό»…
Ο κύκλος στη Γαλλία θα κλείσει με την εκλογή του Σιράκ και πιθανόν οι σοσιαλιστές να πάρουν το «αίμα τους πίσω» με νίκη στις βουλευτικές εκλογές που ακολουθούν.
Ποια όμως θα είναι η συνέχεια; Θα ξεχαστεί το πρόβλημα, όταν φύγει και από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και από τις πρώτες ειδήσεις της τηλεόρασης; Θα επανέλθουμε στην κομματική εσωστρέφεια; Θα κοιτάξει ο καθένας το μαγαζάκι του στοχεύοντας διά της επικοινωνιακής διαδικασίας και της συνθηματολογίας να συσπειρώσει τους οπαδούς του ή να προσελκύσει πελάτες από εμφανίζοντα εικόνα πτώχευσης κομματικά μικρομάγαζα;
Μία εβδομάδα μετά το «σοκ» μπορούμε και πρέπει να αρχίσουμε όλοι, και κυρίως τα κόμματα, να αναλύουμε πιο ψύχραιμα και σε βάθος τη συμπεριφορά του εκλογικού σώματος σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Ούτε οι πανηγυρισμοί της Δεξιάς δικαιολογούνται ούτε και ο πανικός στην Αριστερά. Το πρόβλημα της αύξησης της επιρροής της Ακροδεξιάς δεν αντιμετωπίζεται με εξορκισμούς αλλά με πολιτική. Τα συνθήματα και οι διακηρύξεις με τις οποίες διείσδυσε σε μεγάλο τμήμα των λαϊκών τάξεων δεν είναι μόνο ρατσιστικά αλλά και αντιευρωπαϊκά, εθνικιστικά και αντιαμερικανικά.
Οι μετανάστες και η εγκληματικότητα είναι δύο υπαρκτά προβλήματα και ανάλογα με την έκταση που έχουν προσλάβει σε κάθε χώρα και τη διασύνδεση που γίνεται από κόμματα και ΜΜΕ καλλιεργείται κλίμα ρατσισμού, το οποίο εκμεταλλεύονται οι Λεπέν και οι Χάιντερ. Η ανεργία και η αγωνία για το μέλλον είναι «βούτυρο στο ψωμί» των περιθωριακών πολιτικών ομάδων.
Αλλά και η περιθωριοποίηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης στη διεθνή σκηνή και ο ρόλος του ουραγού στις πρωτοβουλίες των ΗΠΑ έχουν ενοχλήσει, δικαιολογημένα, τους ευρωπαίους πολίτες και εύκολα εγκαταλείπουν το «ευρωπαϊκό ιδεώδες» (ποιο;) για να ακολουθήσουν πολιτικούς που υψώνουν και πάλι τη σημαία του εθνικισμού. Σήμερα ο ευρωπαίος πολίτης βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση. Αλλους ψηφίζει και άλλοι αποφασίζουν. Διότι η πραγματική κυβέρνηση που αποφασίζει για τα πάντα είναι η ανώνυμη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Οι αρχηγοί, πρωθυπουργοί και υπουργοί των κρατών-μελών καλούνται να επικυρώσουν αυτές τις αποφάσεις. Αλλά αν, π.χ., στο τραπέζι έλθει ένα θέμα που αφορά μία, δύο, τρεις χώρες ή ορισμένη παραγωγική δραστηριότητα, π.χ. τη γεωργία, πρέπει να συναποφασίσουν και χώρες που δεν έχουν άμεσο ενδιαφέρον ή έχουν αντίθετα συμφέροντα.
Βέβαια ένας τόσο μεγάλος διακρατικός οργανισμός, όπως η ΕΕ, δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς συμβιβασμούς. Αλλά όταν η γραφειοκρατία και οι αντιθέσεις δεν λύνουν τα μεγάλα προβλήματα, οι πολίτες αντιδρούν με τον δικό τους τρόπο και το πολιτικό σύστημα αποσυντίθεται.
Η περαιτέρω ανάλυση στο «πασχαλιάτικο» άρθρο.
