Είκοσι χρόνια μετά τη μεγάλη εκλογική νίκη του Ανδρέα Παπανδρέου (18 Οκτωβρίου 1981), που έφερε στην εξουσία το ΠαΣοΚ, θα σας διηγηθώ τρεις διαφορετικές ιστορίες. Πρωταγωνιστές είναι τρεις πολιτικοί που κυριάρχησαν στη δημόσια ζωή της χώρας το δεύτερο ήμισυ του 20ού αιώνα: είναι (με τη σειρά της αφηγήσεως) ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.


Ιστορία πρώτη, Σάββατο μεσημέρι της 15ης Απριλίου 1967, μία εβδομάδα περίπου πριν από το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, στο Καστρί, στο σπίτι του Γεωργίου Παπανδρέου.


Είμαστε εκεί μια «συντροφιά» δημοσιογράφων (ο Γιάννης Καψής, ο Δημήτρης Μαρούδας, ο Αντώνης Στρατής και ο υπογράφων) και περιμένουμε να αναχωρήσει η «αρμάδα» προς βορράν. Είμαστε η (φιλική) δημοσιογραφική συνοδεία του Ανδρέα Παπανδρέου, που θα πραγματοποιήσει προεκλογική περιοδεία στη Λάρισα. Λίγο πριν από την αναχώρηση βγαίνει στο χολ ο Γεώργιος Παπανδρέου, μας βλέπει και χαμογελώντας, καθώς κοιτάζει ορισμένους από εμάς (δηλαδή από τους άλλους, διότι ο γράφων ήταν νεοσσός της δημοσιογραφίας), λέει: Θα μου το διαλύσετε το κόμμα ο Ανδρέας κι εσείς!..


Η εμφάνιση του «στρατηγού» μάς βγάζει όλους από την αμηχανία, καθώς ο Αντώνης Δροσογιάννης δίνει το σύνθημα: Φεύγουμε!


[Ο απόστρατος τότε στρατηγός Αντώνης Δροσογιάννης (μετά την εκλογική νίκη του ΠαΣοΚ το 1981 θα γίνει πολλές φορές υπουργός) ήταν ο έμπιστος του Γεωργίου Παπανδρέου, στον οποίο ο Γέρος είχε εμπιστευθεί την ασφάλεια του Ανδρέα Παπανδρέου. Στην αρχή ήταν το μάτι του Γέρου, μετά ο Αντώνης έγινε ίσως το πιο έμπιστο πρόσωπο του ιδρυτή του ΠαΣοΚ.]


Δεν είναι του παρόντος η εξιστόρηση των όσων συνέβησαν εκείνο το Σαββατοκύριακο ­ η σημερινή ιστορία περιορίζεται στην αφήγηση της φράσης του Γέρου (: Θα μου το διαλύσετε!).


Η δεύτερη ιστορία διαδραματίζεται στους ίδιους χώρους. Τώρα είναι άνοιξη του 1981 και ένοικος στο Καστρί είναι πια ο Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός του ΠαΣοΚ και ουσιαστικά υποψήφιος πρωθυπουργός. Είναι δέκα ημέρες πριν από το Πάσχα όταν πηγαίνω εκεί, ως πολιτικός συντάκτης του «Βήματος» για μια συνέντευξη με τον Ανδρέα Παπανδρέου.


Η συνέντευξη θα διαρκέσει αρκετές ώρες και θα είναι κατά κοινήν παραδοχή η σημαντικότερη του Ανδρέα Παπανδρέου, ένα κείμενο Προγραμματικών Δηλώσεων. Οταν θα δημοσιευθεί θα εκπλήξει πολλούς και θα δημιουργήσει κλίμα εμπιστοσύνης στην Κοινή Γνώμη: ο Ανδρέας Παπανδρέου εγκαταλείπει τα ακραία συνθήματα…


Η σφραγίδα ήταν η φωτογραφία της συνεντεύξεως: Οταν ήλθε στο γραφείο του ο φωτογράφος για την κλασική φωτογραφία ο Ανδρέας Παπανδρέου μού ζήτησε να καθήσω από την άλλη πλευρά ώστε στο κέντρο της φωτογραφίας να απεικονίζεται (και) ο Γεώργιος Παπανδρέου, ένα πορτρέτο του οποίου δέσποζε στο γραφείο που ανήκε προηγουμένως στον Γέρο…


Η τρίτη ιστορία διαδραματίζεται λίγες εβδομάδες αργότερα στο Προεδρικό Μέγαρο. Η συνέντευξη έχει δημοσιευθεί, έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις και ο αείμνηστος Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής με έχει καλέσει για φιλική συζήτηση στο γραφείο του ­ κάτι που συνέβαινε αρκετές φορές, με αυτονόητη υποχρέωση να μη γράφω, τότε, όσα μου έλεγε.


­ Πώς τα πήγες με τον Ανδρέα;


­ Πολύ καλά, κύριε Πρόεδρε…


­ Δηλαδή; Αλλάζει γραμμή για το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ…


­ Εσείς ξέρετε, κύριε Πρόεδρε…


­ Ακου ‘δώ! Αν δεν πειράξει την εξωτερική πολιτική, καλά θα κάνει όλα τα άλλα! Η χώρα χρειάζεται τα μέτρα που λέει ο Ανδρέας! Χρειάζεται μεγάλες κοινωνικές αλλαγές… Αν δεν πειράξει τα εξωτερικά, θα τον βοηθήσω και εγώ!


Οι τρεις ιστορίες τελειώνουν εδώ. Και μπορούν να εκτιμηθούν ως δημοσιογραφικές μαρτυρίες προσφορά στον Ιστορικό του Μέλλοντος.