Είμαστε συναυτουργοί ενός ιδιαζόντως απεχθούς κακουργήματος. Για τους μύθους που πλάσαμε αυτής της παινεμένης ΟΝΕ, πληρώνουμε τα μαλλιοκέφαλά μας. Φύγαμε από τα Ιμια, πήγαμε στη Μαδρίτη, δεχθήκαμε τις νέες δομές του ΝΑΤΟ, ακυρώσαμε τους S-300, αλλά όχι τελεία και παύλα, παραδώσαμε τον Οτσαλάν στους δημίους του. Ολα αυτά όπως μας λένε ή υπονοούν: για την ΟΝΕ. Αλήθεια, ενώ οι μαντατοφόροι (Σεφέρης, Ελένη) «… έρχονται να πούνε/πως τόσος πόνος, τόση ζωή/πήγαν στην άβυσσο/για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη».
Επιδεικνύουμε μια δαιμονική αδυναμία στην «από». Εννοιες σταθμοί της εξωτερικής μας πολιτικής: Αποσκοπιανοποίηση. Αποπυραυλοποίηση. Αποκουρδοποίηση με παράδοση του «Απο». Μπράβο μας!
Ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν ήρθε στη χώρα μας ως ικέτης, με την κλασική έννοια του όρου, ίσον φυγάς που θέτει την «ικετηρίαν ράβδον επί του βωμού ή της εστίας, θεωρείται απαραβίαστος και απολαμβάνει των ιερών δικαιωμάτων του ξένου».
Γράψαμε πριν από τη μοιραία εξέλιξη:
Η καθολική και απόλυτη άρνηση της «πολιτισμένης» ανθρωπότητας (περιλαμβανομένων, φευ, και ημών αυτών) να παράσχει πολιτικό άσυλο στον ηγέτη ενός κατατρεγμένου και υπό εθνοκάθαρση λαού αποτελεί βαρύτατο πλήγμα στον πολιτισμό. Η δήλωση του Αμπντουλάχ Οτσαλάν («Το Βήμα», 7.2.1999), πυκνή στο περιεχόμενο, δωρική στο ύφος, πραγματιστική στη φιλοσοφία της, είναι κόλαφος καταπρόσωπο των ευρωπαίων κυβερνητών. Και αν εξακολουθεί να υπάρχει συνείδηση, πρέπει να προκαλεί βαθιά συνειδησιακή κρίση σε όλους εκείνους, πολιτικούς, διανοουμένους, πολίτες, που σε αλλοτινούς καιρούς ασκούσαν καθημερινά τα αισθήματά τους σε ανάλογες περιπτώσεις.
Ανήκουμε σε ένα έθνος που οι ηγέτες του εδώ και 2.500 τουλάχιστον χρόνια είχαν την υπερηφάνεια να διακηρύσσουν ότι διαφέρουν απ’ τους αντιπάλους τους («διαφέρομεν των εναντίων») και με τη συμπεριφορά τους ως εμπολέμων και με τούτο:
«Την τε γαρ πόλιν κοινήν παρέχομεν, και ουκ έστιν ότε ξενηλασίαις απείργομεν τινά…» «Εχομεν τας πύλας της πόλεως ανοικτάς εις όλους και ουδέποτε διά ξενηλασίας (= απελάσεως) εμποδίζομεν κανένα…» (Περικλής παρά Θουκυδίδη και Ελευθερίω Βενιζέλω).
Στην ίδια πολιτισμική παράδοση «ορκίζονται» οι ευρωπαϊκοί λαοί. Ομως σε παρακμιακές εποχές μωραίνεται το άλας. Αλλά «εάν το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται;». Η διεθνής κοινότητα εξεπόνησε κανόνες δικαίου. Δυστυχώς όχι για να τους τηρεί, αλλά για να τους παραβιάζει. Και το πράττει υπερηφάνως και ανερυθριάστως. Η βαρβαρότητα της γενοκτονίας των Κούρδων και η απάνθρωπη περιπέτεια και τώρα η κτηνώδης μεταχείριση του αρχηγού τους αποτυπώνουν τον βαθμό έκπτωσης του ανθρώπου στις μέρες μας.
Τα αμερικανικά κέντρα αποφάσεων έχουν διαβρωθεί ανεπανόρθωτα από την υπερδραστήρια τουρκική προπαγάνδα, έτσι που οι επιθυμίες της Αγκυρας να συνιστούν το Α και το Ω της αμερικανικής πολιτικής. Δίδεται η εντύπωση ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν προβλήματα ή δεν έχουν προτεραιότητες και το ύψιστο ή και μοναδικό τους πρόβλημα είναι η σύλληψη και η εξόντωση του Οτσαλάν. Ανδρός που το «έγκλημά» του είναι ότι ηγείται ενός εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος του λαού του. Ενός πολέμου Ανεξαρτησίας που τα ηθικά του χαρακτηριστικά ταυτίζονται με εκείνου που με την τελικά νικηφόρα έκβασή του οδήγησε στην αμερικανική ελευθερία.
Η Δύση εθελοτυφλεί απέναντι στον τουρκικό παλιμβαρβαρισμό και ονομάζει τρομοκρατία τον αγώνα για την αποτίναξή του. Υιοθετεί αστόχαστα κάθε ισχυρισμό της Αγκυρας ως θέσφατο και υποκύπτει στις πιο παράλογες απαιτήσεις της. Ωστόσο τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.
Πρώτον: Οι Κούρδοι, οι αρχαίοι Καρδούχοι, αντιστάθηκαν με γενναιότητα στις πρακτικές ομοιογενοποίησης του κεμαλικού παντουρκισμού και έχουν επαναστατήσει διεκδικώντας το μέγιστο αγαθό, την ελευθερία τους. Φυσικά και «δεν είναι εύκολες οι θύρες/ όταν η χρεία τες κουρταλή».
Δεύτερον: Ο κουρδικός εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας περιήγαγε την Αγκυρα σε δραματικό αδιέξοδο. Και τη στιγμή που επρόκειτο να υποκύψει και να αναζητήσει η ίδια πολιτική λύση, της προέκυψε από μηχανής δώρον η συνθηκολόγηση της Συρίας και ο εξαναγκασμός του Οτσαλάν να εκπατρισθεί, με όλες τις συνέπειες.
Τρίτον: Η παροχή πολιτικού ασύλου είναι, με βάση την πολυμερή Σύμβαση του 1951 για τη νομική κατάσταση των προσφύγων, υποχρεωτική. Συναφές το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 20.6.1995. Η περίπτωση του Οτσαλάν είναι τυπική περίπτωση συνδρομής όλων των προβλεπομένων προϋποθέσεων.
Τέταρτον: Ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες και άλλες με παράδοση διεθνούς αλληλεγγύης καθίστανται αγνώριστες στη συμπεριφορά τους, υπό το κράτος εκφοβιστικών εκβιασμών της Τουρκίας και αναλόγων πιέσεων των ΗΠΑ. Τα «τριάκοντα αργύρια», που εξηγούν τη στάση Ευρωπαίων και Αμερικανών, είναι προφανώς ο δρόμος του πετρελαίου της Κασπίας. Ο αγωγός Μπακού-Τσεϊχάν. Οι Ευρωπαίοι σέρνονται πίσω απ’ αυτόν τον πολιτικό αμοραλισμό ευελπιστώντας να γλείψουν κάποιο κοκαλάκι της τουρκικής αγοράς.
Πέμπτον: Η αλαζονεία της υπερ-δυνάμεως δεν της αφήνει περιθώρια έλλογης ανάλυσης των γεωστρατηγικών και γεωοικονομικών της συμφερόντων στην περιοχή.
Αλήθεια, πόσο θα κέρδιζε η Αμερική στις συνειδήσεις όλου του κόσμου αν έκανε το αντίθετο από αυτό που τώρα κάνει. Αν επέβαλλε στους στρατοκράτες της Αγκυρας να σεβαστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα των Κούρδων.
Αλλωστε πολλοί υπήρξαν οι «τρομοκράτες» και οι «αρχισυμμορίτες» οι οποίοι, αφού είχαν γίνει στόχος απηνών διωγμών, την άλλη ώρα κλήθηκαν ως επίσημοι και ισότιμοι συνομιλητές στον Λευκό Οίκο (π.χ. Αραφάτ). Και εδώ η στιγμή αυτή είναι η πιο κατάλληλη. Αν η Ουάσιγκτον διαθέτει ευφυΐα, θα σπεύσει να καλέσει εκείνη τον ηγέτη του Κουρδιστάν ομοτράπεζο των διωκτών του για τη λύση του Κουρδικού. Μια λύση που θα διασφαλίζει τη σταθερότητα και την ειρήνη στην περιοχή.
Στην Ελλάδα εξακολουθεί να είναι ορατό και μέγα το έλλειμμα της παραγωγής πολιτικής. Αυτός που έχει συνείδηση ιστορίας και αίσθηση ρεαλισμού, από την πρώτη γνωρίζει τις διαχρονικές αξίες που οφείλει να αναδείξει και από τη δεύτερη τους γεωστρατηγικούς συμμάχους που οφείλει να προστατεύσει.
Τώρα, ύστερα από την περιέλευσή του στους Τούρκους, ο Οτσαλάν είναι η πιο τραγική φιγούρα από τα 6 δισεκατομμύρια των ανθρώπων του πλανήτη. Η εικόνα που οι δήμιοί του έδωσαν αλαζονικά στις διεθνείς οθόνες είναι ο καθρέφτης όπου στοιχειωδώς φυσιολογικό αίσθημα ενοχής επιβάλλει να βλέπουμε τους εαυτούς μας.
Πρακτέον: Μια ελληνική πρωτοβουλία σε διεθνή κλίμακα για παγκόσμια εκστρατεία σωτηρίας του Οτσαλάν με άμεσο στόχο την παράδοσή του από τους Τούρκους στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, ειδικά συγκροτούμενο ή ανάλογο στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Το αίτημα «δίκαιη δίκη» στην Τουρκία είναι αυταπάτη. Δίκαιη δίκη σε χώρα που δεν είναι κράτος δικαίου δεν υπάρχει.
Εκεί να αποδοθεί «εκάστω το ίδιον». Και παράλληλα να συνέλθει μια Διεθνής Διάσκεψη για την πολιτική λύση του Κουρδικού. Ισως έτσι υπάρξει από το πικρό γλυκό και μαζί η κάθαρση της τραγωδίας.
Ο κ. Στυλιανός Παπαθεμελής είναι βουλευτής του ΠαΣοΚ, πρώην υπουργός.
