Ο κ. Σαρτζετάκης για τον μόνιμο λοχία και τον «γλωσσικόν μαργαρίτην»


Κύριε Διευθυντά,


Η δημοσιευθείσα εις «Το Βήμα» της περασμένης Κυριακής 11.10.1998 (σελ. Α21) δευτέρα επιστολή του Δικηγόρου Αθηνών Γιάννη Χ. Γουσέτη, υπό τον τίτλον «Πού κολλάει το «απαρεσκόντων»», επαληθεύει κατά τον πανηγυρικώτερον τρόπον τα όσα εσημείωσα εις την απάντησίν μου («Το Βήμα» της 4.10.1998, σελ. Α18) εις την ιδικήν του πρώτην επιστολήν («Το Βήμα» της 27.9.1998, σελ. Α28).


Βεβαίως μετριάζει ήδη την κατάπτυστη χλεύη του της παρομοιώσεως της γλωσσικής επαρκείας ενός τέως Προέδρου της Δημοκρατίας και μάλιστα διατελέσαντος Ανωτάτου Δικαστού προς εκείνην ενός μονίμου λοχίου (!) της εποχής της στρατιωτικής του εκπαιδεύσεως, διατεινόμενος τώρα ότι απλώς έκανε «νύξη για κάποιο πιθανό γλωσσικό σφάλμα» μου, προσθέτων μάλιστα περαιτέρω, ότι με εκτιμούσε και με εκτιμά «και για τα ελληνικά» μου! Φαίνεται, ότι ο επιστολογράφος σας αντιμετωπίζει πρόβλημα διανοητικής καθαρότητος, όταν βαπτίζη «νύξη» την κατάπτυστη χλεύη, και μάλιστα όταν την διασαλπίζη, με την επιστολήν του, δημοσίως προς επισήμανσιν όχι βεβαίου, αλλά μόνον «πιθανού», κατά τα λεγόμενά του, γλωσσικού σφάλματος και την απευθύνη κατά προσώπου, το οποίον εξακολουθεί, ως λέγει, να εκτιμά «και για τα ελληνικά του»!


Αλλά ο επιστολογράφος σας εξακολουθεί, κατά την επιεικεστέραν διά την γλωσσικήν του συγκρότησιν εκδοχήν, να προσποιήται, ότι δεν αντιλαμβάνεται τα αυτονόητα! Και έτσι α) αναζητεί, «πού κολλάει το «απαρεσκόντων»» εις την φράσιν μου «… εχρησιμοποιούντο… εις μέτρα τάξεως ή και προς συγκρότησιν αντισυγκεντρώσεων δήθεν αγανακτημένων πολιτών εις συναθροίσεις απαρεσκόντων εις το καθεστώς (κινήσεων πολιτικών, συνδικαλιστικών, κλπ.)». Ολοι όμως αντιλαμβάνονται, χωρίς μάλιστα να είναι ανάγκη να κατέχουν ιδιαιτέρως τους συντακτικούς κανόνας της γλώσσης μας, ότι η μετοχή «απαρεσκόντων» χρησιμοποιείται εδώ προφανέστατα ως επιθετική με παράλειψιν του προσδιοριζομένου ουσιαστικού και έτσι λαμβάνεται αντί ουσιαστικού, χωρίς να είναι ανάγκη να «κολλάη» κάπου. Η φράσις «απαρέσκοντες εις το καθεστώς» είναι από μόνη της πλήρης, χωρίς να χρειάζεται… «κολλήματα» (!), και σημαίνει απλούστατα όλους τους αντιθέτους, που δεν είναι αρεστοί εις το καθεστώς, και ορθώς, επομένως, τίθεται κατ’ αρσενικόν γένος, ως το συντακτικώς επικρατέστερον. Το ότι εντός της ακολουθούσης παρενθέσεως ετέθη η θηλυκού γένους λέξις «κινήσεων» κατ’ ουδέν μεταβάλλει την ορθότητα της συντάξεως, αφού μάλιστα το συνηρτημένως ακολουθούν «κλπ.» ημπορεί να καλύπτη και των τριών γενών, γραμματικώς, «απαρέσκοντας» (και ουδετέρου γένους, π.χ. σωματεία αντίθετα προς το καθεστώς). Και β) επεκτείνει την ευρηματικήν δήθεν σφάλματός μου κακεντρέχειάν του και εις την απάντησίν μου, λέγων, ότι δεν του «φαίνεται και τόσο άψογη γλωσσικά» η φράσις μου «εβεβαιώθην, ότι ούτε εκ παραδρομής δεν είχον υποπέσει εις γλωσσικόν μαργαρίτην». Αλλ’ ω αγαθέ, νοηματικώς πρόκειται περί εμφάσεως και όχι περί διπλής αρνήσεως! Ακριβώς όπως σωστή είναι η φράσις, ότι ο δείνα «δεν γνωρίζει ούτε ανάγνωσι». Η έμφασις ακριβώς τονίζει, ότι δεν εσημειώθη γλωσσικός μαργαρίτης, ούτε εκ γλωσσικής ανεπαρκείας (όπως διετείνετο ο επιστολογράφος σας, αφού χλευαστικώς με παρωμοίαζε με τον λοχίαν του ανεκδότου του), αλλά ούτε, πράγμα βεβαίως ουσιαστικώς υποδεέστερον, εκ παραδρομής.


Τέλος, «ευρηματική» και η… «μεγαθυμία» του επιστολογράφου σας. Διότι εξ αδυναμίας και μόνον δεν απαντά εις τας δικαίας επισημάνσεις μου.


Με την προσήκουσαν τιμήν


ΧΡΗΣΤΟΣ Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗΣ


Το Ολοκαύτωμα και ο Γκαροντύ


* Στον «Κοινό Νου» της 20.9.98 δημοσιεύθηκε επιστολή του κ. Σπ. Μπούμπουκα (κατοίκου Λουξεμβούργου), ο οποίος υποστηρίζει τις απόψεις του «υπερασπιστή του Χίτλερ» Ροζέ Γκαροντύ.


Δεν θα άξιζε να ασχοληθούμε με τις απόψεις αυτές, αλλά επειδή τιμάμε την προσωπικότητα και τη σοβαρότητα της στήλης του κ. Γιάννη Μαρίνου περιοριζόμαστε να αναφέρουμε μόνο τέσσερα σημεία από τα γραφόμενα στο περιβόητο βιβλίο του κ. Γκαροντύ «Οι θεμελιώδεις μύθοι της ισραηλινής πολιτικής», ελληνική έκδοση «Νέα Θέσις», Αθήνα 1996:


1) Θεωρεί ότι το Διεθνές Δικαστήριο της Νυρεμβέργης υπήρξε «δικονομικό τερατούργημα» και ότι αποτελεί «μύθο» το ότι σε αυτό απεδόθη δικαιοσύνη από τους Συμμάχους κατά των μεγάλων εγκληματιών πολέμου των ευρωπαϊκών δυνάμεων του Αξονα (σελ. 101 κ.ε.).


2) Αποκαλεί «μύθο» την εξόντωση των έξι εκατομμυρίων Εβραίων (σελ. 117), παρ’ ότι ο αριθμός αυτός αποδεικνύεται βάσει στοιχείων και καθομολογείται από τον Γουλιέλμο Χετλ, αρχηγό του βοηθητικού γραφείου του τμήματος IV της κεντρικής υπηρεσίας ασφαλείας του Ράιχ, και τον αξιωματικό των SS Ντίτερ Βισλιτσένι (ο οποίος, μεταξύ των άλλων, υπηρέτησε στη Θεσσαλονίκη μαζί με τον Μέρτεν και τον Μπρύνερ).


3) Για να αποδείξει ότι δεν υπήρξε γενοκτονία, αναφέρει την άποψη κάποιας κυρίας Ολγας Βούρμσερ-Μιγκό, ότι «όπως δεν υπάρχει γραπτή διαταγή χωρίς κρυπτογράφηση για την εξόντωση με αέρια στο Αουσβιτς, έτσι δεν υπάρχει και διαταγή για την παύση τους τον Νοέμβριο του 1944» (σελ. 119). Αφού λοιπόν η κυρία Βούρμσερ-Μιγκό δεν βρήκε διαταγή για εξόντωση των Εβραίων με την «Τελική Λύση»… δεν υπήρξε Ολοκαύτωμα! Ετσι απλά, έτσι ιστορικά τεκμηριώνει ο Γκαροντύ τις θέσεις του…


Αλλωστε ο ίδιος, με θαυμαστή αφέλεια, υποστηρίζει ότι «ποτέ δεν μπόρεσε να προσαχθεί ένα κείμενο που να καταμαρτυρεί ότι, για τους Ναζί, η «Τελική Λύση» σήμαινε εξολόθρευση» (σελ. 175)!


4) Υποστηρίζει ότι οι αποτεφρωτικοί φούρνοι των χιτλερικών στρατοπέδων χρησιμοποιήθηκαν «ώστε να εμποδιστεί η εξάπλωση των επιδημιών τύφου,… υπάρχουν αποτεφρωτικοί φούρνοι σε όλες τις μεγάλες πόλεις, στο Παρίσι, στο Λονδίνο και σε όλες τις μεγάλες πρωτεύουσες…» (σελ. 186).


Νομίζουμε ότι θα κάναμε κατάχρηση τόσο της υπομονής σας όσο και της νοημοσύνης των αναγνωστών σας αν μεταφέραμε και άλλες παρόμοιες φαιδρές απόψεις του Γκαροντύ. Αλλωστε το βιβλίο του «βούλιαξε στην αφάνεια, εκεί όπου είναι και η πραγματική του θέση» (κατά τον Βασίλη Βασιλικό).


Για το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος – Ο πρόεδρος ΜΩΥΣΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΗΣ – Ο γεν. γραμματέας ΑΒΡΑΑΜ ΡΕΪΤΑΝ


Ποιος πρωτόπε το «Κατεστημένο»


* Αφού τα ψάχνετε ­ και ενδιαφέρεστε να τα γνωρίζετε στους αναγνώστες σας ­, το «Κατεστημένο», όχι, δεν το πρωτόπε στον τόπο μας ο Ανδρέας Παπανδρέου, όπως φαντάζεται ο «ειδικός» μάλιστα «επί των γλωσσικών θεμάτων» ­ από πού κι ως πού μας προέκυψε και τέτοιος «ειδικός»; ­ κ. Νίκος Βαρδιάμπασης (σελίς σας 8,8, στήλη 3 του «Βήματος» τής 27.9.98). Είναι πρωτογραμμένο στο αρκετής κυκλοφορίας περιοδικό «Τα Νέα Ελληνικά» που βγάζαμε με τον πατέρα μου από το ’52, στο πρώτο τεύχος του κιόλας, και επαναλαμβάνεται από τότε πάμπολλες φορές, και στα «Νέα Ελληνικά» και σ’ όλα τα κριτικά βιβλία μου («Κριτική του Μεταπολέμου», τρεις εκδόσεις: ’62 και ’70, «Κατηγορώ», ’65, «Κλειδιά» ’68) κι από ‘κεί περνάει σε κοινή κι ευρύτατη χρήση. Και μάλιστα στη σημασία του ανεξαρτήτως «Δεξιάς-Κέντρου-Αριστεράς» κατεξουστικά κρατούντος επιστρώματος, εννοώ: τα «πλακάκια» που κάνουν πάντα μεταξύ τους οι οπωσδήποτε «κατεστημένοι» όλων των σφαιρών της ζωής και της δράσης, σ’ όλες τις κοινωνίες.


Ο Παπανδρέου στένεψε την έννοια του όρου στη σημασία των «απάνω» των «κρατούντων» απλώς, στον κοινωνικοπολιτικό χώρο. Και τούτο γιατί δεν είχε σκέψη που να τραβάει βαθύτερα, πέραν των πολιτικών ενδιαφερόντων ή συμφερόντων του.


Σημειωτέον ότι είναι γραμματικά λανθασμένος όρος ­ πλασμένος χρόνια πριν, που τον άκουγα σε συζητήσεις του πατέρα μου με τον Φώτο Πολίτη κ.ά. (οι παλιοί τα θυμούνται καταλεπτώς) ­ γιατί έπρεπε βέβαια (για όσους ξέρουν πράγματι ελληνικά) να είναι «καθεστημένο», με θήτα, όπως το γραμματικώς ανάλογο «καθεστώς».


ΡΕΝΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ Αθήνα


Για τη λογοτέχνιδα Λιλή Ζωγράφου


* Αν η εφημερίδα σας δεν θέλει να δημοσιεύσει αφιέρωμα στη λογοτέχνιδα Λιλή Ζωγράφου που πέθανε, τουλάχιστον είχε υποχρέωση να ανακοινώσει τον θάνατό της. Εγώ, ως αναγνώστρια της εφημερίδας «Το Βήμα» και στον βαθμό που δεν διαβάζω άλλα έντυπα αλλά ούτε και διαθέτω τηλεόραση, από πού θα ενημερωθώ;


Διαθέσατε μισή σελίδα στο «άλλο Βήμα» για να μας πληροφορήσετε μέσω του άρθρου «Ο πατέρας μου ο ροκ σταρ» ότι η κόρη τού Μικ Τζάγκερ δοκίμασε ναρκωτικά σε μικρή ηλικία (αυτό δεν είναι είδηση, τι θέλατε να δοκιμάσει η κόρη τού Τζάγκερ, σπανακόπιτα;). Και για τη δική μας Λιλή δεν βρέθηκε χώρος.


ΜΠΕΚΗ ΤΣΙΧΛΑ, Παλαιό Φάληρο


Οι εγκληματίες και ο ανώνυμος πολίτης


* Παίρνοντας αφορμή από τα πρόσφατα γεγονότα στα οποία πρωταγωνιστής ήταν ο ελληνορουμάνος κακοποιός Ματέι Σορίν, θα ήθελα να αναφερθώ στο φαρισαϊκό παραλήρημα που μας έπιασε για να εντοπίσουμε τους υπευθύνους ενός ακατανόητου μακελειού και του ξαφνικού θανάτου του δράστη στη φυλακή. (…)


Δύο πιθανόν να είναι οι αιτίες του κακού: ο επαγγελματικός ερασιτεχνισμός, ακόμη και σε εργασίες που θα πρέπει να θεωρούνται λειτουργήματα, και η ψευτοπροοδευτική αχυροκουλτούρα (η οποία διεπότισε ορισμένα ΜΜΕ και μια αξιόλογη μερίδα πολιτών) που αγωνίζεται για τα δικαιώματα των εγκληματιών, αφήνοντας στο έλεός τους τον ανώνυμο πολίτη (οι επώνυμοι έχουν συνήθως σωματοφύλακες). Ως τώρα χύθηκε πολύ δάκρυ για τα δικαιώματα των κακοποιών και τα «ψυχολογικά προβλήματά» τους ενώ αρκούν κάποια λόγια συμπόνιας για τα αθώα θύματα και ίσως καμιάς συμπόνιας όταν τα θύματα είναι «μπάτσοι».


Οταν ο εγκληματίας που οπλοφορεί (και κρατά ομήρους ή προσπαθεί να αποδράσει) γνωρίζει εκ των προτέρων ότι δεν θα πυροβοληθεί, είναι επόμενο ότι θα αφήσει τα ένστικτά του να οργιάσουν. Εύκολα μπορεί να παραστήσει τον ήρωα.


Το γεγονός ότι μπορεί να συλληφθεί δεν είναι πια και κάτι το φοβερό για έναν κακοποιό. Σήμερα στις φυλακές έχουν αρκετές ανέσεις και «άρτον και θεάματα». Επίσης, σήμερα όλοι μας γνωρίζουμε ότι ακόμη και ειδεχθείς εγκληματίες μπορούν να βγουν από τις φυλακές σε 10 ή σε 20 χρόνια. Τα θύματα όμως ποιος θα τα επαναφέρει στη ζωή;


Κάτω από τέτοιες συνθήκες οι αστυνομικοί είναι και αυτοί μεγάλα υποψήφια θύματα. Οταν δεν μπορείς να πυροβολήσεις τον κακοποιό που κρατά πιστόλι ή χειροβομβίδα, είναι βέβαιον ότι θα σε πυροβολήσει εκείνος.


Σε άλλες χώρες το θέμα αυτό έχει οριστικά λυθεί. Ο εγκληματίας που κρατά όπλο προειδοποιείται να το πετάξει αμέσως ή σε έκτακτες και επικίνδυνες περιπτώσεις πυροβολείται χωρίς προειδοποίηση.


Το άλλο θέμα είναι η νοοτροπία με την οποία αντιμετωπίζει την Αστυνομία μια σημαντική μερίδα της κοινής γνώμης. Τη βλέπει ως στήριγμα της εμφυλιοπολεμικής Δεξιάς και των «κοινωνικών φρονημάτων». Υπό το βάρος μιας τέτοιας νοοτροπίας είναι φυσικό να δυσπιστούμε προς αυτούς που τους πληρώνουμε για να μας φυλάνε, μόλο που γνωρίζουμε πως η σημερινή Αστυνομία δεν έχει καμία σχέση με αυτήν των παλαιοτέρων εποχών.


Είναι πια καιρός να δημιουργήσουμε το κατάλληλο νομοθετικό υπόβαθρο, το κλίμα κοινωνικής συναίνεσης και το επαγγελματικό οργανωτικό πλέγμα στην Αστυνομία για να μπορούμε να νιώθουμε ασφαλείς. (…)


ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΣΙΣΚΟΣ Θεσσαλονίκη


«Να αποκτήσει η Ελλάδα το χειρόγραφο του Αρχιμήδη»


* Την Παρασκευή 25.9.1998 δημοσιεύθηκε μια είδηση από αυτές που συνήθως περνούν απαρατήρητες στο ευρύ κοινό. Σε λιγότερο από ένα μήνα, στα τέλη Οκτωβρίου, ο Οίκος «Κρίστις» πρόκειται να βγάλει σε δημοπρασία ένα μοναδικό στην κυριολεξία τεκμήριο της ιστορίας της ελληνικής επιστήμης: τον παλίμψηστο κώδικα του 12ου αιώνα που περιέχει αντίγραφο ­ γραμμένο από κάποιον Βυζαντινό γραφέα ­ της περίφημης επιστολής που έστειλε ο Αρχιμήδης, στα μέσα του 3ου π.Χ. αι., στον Ερατοσθένη, Διευθυντή τότε της ξακουστής Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. Σε αυτή την επιστολή ο Αρχιμήδης αποκαλύπτει τη μεγαλοφυή μέθοδο που χρησιμοποιούσε προκειμένου να βρίσκει διάφορα μαθηματικά αποτελέσματα προτού καν τα αποδείξει με τρόπο αυστηρό!


Η ανακάλυψη του χειρογράφου έχει μια περιπετειώδη ιστορία. Αρχίζει το 1899, όταν ο ιστοριοδίφης Παπαδόπουλος Κεραμεύς ανακοίνωσε την ύπαρξη στη Βιβλιοθήκη του μετοχίου του Παναγίου Τάφου, στην Κωνσταντινούπολη, ενός παλίμψηστου περγαμηνού κώδικα του 12ου αι., μαθηματικού περιεχομένου, που προερχόταν από τη μονή του Αγίου Σάββα (τη «λαύρα του Αγίου Σάββα») στην Παλαιστίνη. Παλίμψηστα λέγονται τα χειρόγραφα των οποίων έχει αποξεσθεί το αρχικώς γραμμένο κείμενο για να γραφεί νέο κείμενο (συνήθως θρησκευτικού περιεχομένου) επάνω από το παλιό. Στο συγκεκριμένο παλίμψηστο χειρόγραφο είχε γραφεί κάποιο Ευχολόγιο. Από κάτω, όμως, μπορούσε να διακρίνει κανείς τα ίχνη γραφής ενός συγγράμματος μαθηματικού περιεχομένου. Ο Παπαδόπουλος δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει ούτε ποιο ήταν το μαθηματικό σύγγραμμα ούτε ποιος ήταν ο συγγραφέας του. Ευτυχώς, η πληροφορία για την ύπαρξη του χειρογράφου έφθασε στον δανό φιλόλογο J. L. Heiberg ­ στον οποίο οφείλουμε τις κλασικές εκδόσεις πολλών αρχαίων ελληνικών επιστημονικών κειμένων ­ ο οποίος, αν και σε μεγάλη ηλικία, ταξίδεψε το 1906 από την Κοπεγχάγη στην Κωνσταντινούπολη προκειμένου να το μελετήσει. Από τη μελέτη του Heiberg προέκυψε ότι ο κώδικας περιείχε έναν αριθμό έργων του Αρχιμήδη γνωστών από άλλα χειρόγραφα. Μαζί με αυτά, όμως, περιείχε και την ανεκτίμητης αξίας επιστολή με τον τίτλο Περί των μηχανικών θεωρημάτων προς Ερατοσθένη Εφοδος, η οποία δεν διασώζεται σε κανένα άλλο χειρόγραφο και της οποίας την ύπαρξη γνωρίζαμε ως τότε μόνο από μια απλή αναφορά στη βυζαντινή εγκυκλοπαίδεια της Σούδας.


Το χειρόγραφο αυτό βγαίνει τώρα σε δημοπρασία από τον Οίκο «Κρίστις», κοστολογημένο, όπως γράφτηκε, στην τιμή των τριακοσίων εκατομμυρίων δραχμών! Η τιμή είναι, βεβαίως, εξαιρετικά υψηλή. Αλλά πρέπει να τονιστεί και ότι η απόκτησή του από την Ελλάδα θα είναι κάτι το εξαιρετικά σημαντικό.


Παρά το γεγονός ότι το περιεχόμενο του χειρογράφου έχει εκδοθεί και μελετηθεί από τους ειδικούς, πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι έχουμε εδώ ένα αυθεντικό κομμάτι της πολιτιστικής μας κληρονομιάς που, εκτός από την ανεκτίμητη επιστημονική του αξία, είναι όπως είπαμε μοναδικό. Η διεκδίκηση των τεκμηρίων της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, χωρίς εθνικισμούς και μεγάλες κουβέντες, είτε είναι τα μάρμαρα του Παρθενώνα είτε είναι πίνακες του Γκρέκο είτε είναι πολύτιμα χειρόγραφα πρέπει να αποτελεί μέρος της πολιτικής στον τομέα του πολιτισμού.


Τα παραπάνω γράφονται υπό την ιδιότητά μας ως ακαδημαϊκών δασκάλων και ερευνητών της Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Προτείνουμε στον Υπουργό Πολιτισμού να τεθεί το Υπουργείο Πολιτισμού μαζί προφανώς με άλλους φορείς όπως π.χ. η Ακαδημία Αθηνών, η Εθνική Βιβλιοθήκη, το Ιδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού κ.ά. επικεφαλής μιας προσπάθειας ώστε να βρεθούν τα χρήματα από δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς για να επιστρέψει το χειρόγραφο του Αρχιμήδη στον φυσικό του τόπο.


Εμείς, είμαστε, προφανώς στη διάθεση όποιου φορέα αναλάβει την ευθύνη μιας τέτοιας προσπάθειας.


Οι διδάσκοντες Ιστορία και Φιλοσοφία της Επιστήμης στο τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών


Κώστας Γαβρόγλου, Κώστας Κριμπάς, Βασίλης Καρακώστας, Γιάννης Χριστιανίδης, βασιλικη Κιντή, Δημήτρης Διαλέτης, Θόδωρος Αραμπατζής, Διονύσιος Αναπολιτάνος


ΤΟ ΒΗΜΑ δημοσιεύει επιστολές αναγνωστών για συγκεκριμένα θέματα, με τον όρο ότι είναι ενυπόγραφες. Για τον λόγο αυτόν οι επιστολογράφοι πρέπει να σημειώνουν και τον αριθμό του τηλεφώνου, μέσω του οποίου η Γραμματεία της Συντάξεως θα μπορεί να ελέγξει το γνήσιο της επιστολής. Ανευ των στοιχείων αυτών η δημοσίευση καθίσταται αδύνατη. Η Σύνταξη διατηρεί το δικαίωμα να συντομεύει τα κείμενα. Οι επιστολές με την ένδειξη «για δημοσίευση» μπορούν να αποστέλλονται μέσω Fax, στο (01) 3239.097 / μέσω Internet Ε-Mail: tovima@dolnet.gr