Το φαινόµενο το περιέγραψε πολύ εύστοχα προσφάτως ένα καρτούν του περιοδικού «New Yorker». Στο σκίτσο, κάτω από την είσοδο ενός γυµναστηρίου, υπάρχουν δύο διαφορετικές πόρτες: µία µε την επιγραφή «Actual Exercise», για αυτούς που θέλουν πραγµατικά να ασκηθούν, και µία που γράφει «Sit on the equipment and stare at your phone», για όσους θέλουν απλώς να καθίσουν στα όργανα και να κοιτάζουν το κινητό τους.
Το βλέπω κι εγώ να συμβαίνει όλο και συχνότερα στους χώρους άθλησης. Κάποιοι, συνήθως νεαρής ηλικίας, θαμώνες δεν πολυασχολούνται με τη γυμναστική. Ακουμπούν την πετσέτα τους στο μηχάνημα των προσαγωγών, φέρ’ ειπείν, και χαζεύουν το Facebook ή βγάζουν selfies για να τις ανεβάσουν στο Instagram. Δεν έχω δει τι hashtag χρησιμοποιούν, αλλά θα τους πρότεινα το #hasomeri.
Σύμφωνοι, στα health clubs, όπως τα λέμε σήμερα, όπου και να στρέψεις το βλέμμα αντικρίζεις τον εαυτό σου να σε κοιτά ιδρωμένος και αυτό καλλιεργεί ομολογουμένως τις ναρκισσιστικές σου τάσεις. Επίσης, γυμναστική χωρίς smartphone δύσκολα γίνεται πλέον: σου χρησιμεύει για να ακούς μουσική, να χρονομετρείς, να σημειώνεις ίσως καμιά ιδέα αν σου έρθει επιφοίτηση την ώρα που τρέχεις σαν να μη υπάρχει αύριο επάνω στον διάδρομο, κάποια στιγμή ωστόσο καλό θα είναι να εξαφανίζεται στην τσέπη της φόρμας σου.
Καταλαβαίνω να μη θέλεις να έχεις επαφή με τον κόσμο γύρω σου όταν βρίσκεσαι, για παράδειγμα, στριμωγμένος στο λεωφορείο, δεν είναι το πιο ωραίο θέαμα τα απογοητευμένα από τη ζωή πρόσωπα των Αθηναίων, όμως στο γυμναστήριο πηγαίνεις συνήθως για μια πολύ συγκεκριμένη δουλειά και φαντάζομαι πως καλό είναι να την κάνεις μέσα σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
Μέχρι πριν από μερικά χρόνια οι ενοχλητικοί θαμώνες των γυμναστηρίων ήταν εκείνοι που πήγαιναν να σηκώσουν τα βάρη τους δυο-δυο και αντ’ αυτού έπιαναν τελικά ψιλή κουβέντα πάνω από τον πάγκο με την μπάρα. Τώρα αυτοί που ασχολούνται με το κινητό τους δυσανασχετούν όταν τους ρωτάς αν έχουν τελειώσει ή αν θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις το ανενεργό στα χέρια (ή πόδια ή στήθος ή πλάτη) μηχάνημα –κάνοντας τη γνωστή ερώτηση: «Θα μπορούσαμε να κάνουμε εναλλάξ;».
Λύση δεν υπάρχει, ας μην κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, θα πρέπει απλώς να το πάρουμε απόφαση ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Η μόνη σωτηρία που μπορώ να φανταστώ θα είναι να κυκλοφορήσει κάποια εφαρμογή που να μη σου επιτρέπει να ξεκλειδώσεις το iPhone σου αν δεν ολοκληρώσεις πρώτα τα σετ σου. Ή να φτιαχτεί κάποια αλυσίδα γυμναστηρίων με πολύ αναπαυτικά μηχανήματα, φορτιστές και power banks και κολακευτικό φωτισμό. Να μια ωραία επιχειρηματική ιδέα.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 12 Αυγούστου 2018.