Στο Μεσαίωνα η Καθολική Εκκλησία αντιμετώπιζε την πανώλη , τον »μαύρο θάνατο» που ξεκλήρισε την Ευρώπη, ως σημάδι του Θεού.
Ως τιμωρία για τις συσσωρευμένες αμαρτίες του ανθρώπινου γένους.
Δεν μπορούσε να εξηγήσει την πανδημία και αναζητούσε απόκοσμες ερμηνείες και θεραπείες, όπως το αυτομαστίγωμα και το κυνήγι των μιαρών Eβραίων.
Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν απέτρεψε την διάδοση της ασθένειας σε όλη τη Γηραιά Ηπειρο, πλήττοντας ακόμη και τους υποτιθέμενους υπευθύνους Εβραίους.
Χρειάστηκε να επιστρατευθούν θαρραλέοι γιατροί και ορθολογικοί παρατηρητές να διαπιστώσουν ότι φορείς και μεταφορείς του »μαύρου θανάτου» ήταν οι ίδιοι οι άνθρωποι.
Η συνειδητοποίηση αυτής της απλής αλήθειας επέτρεψε την εφαρμογή πρακτικών μέτρων, από την καραντίνα, τα περιβόητα λαζαρέτα και την καθαριότητα, μέχρι τον έλεγχο των εισερχομένων στις πόλεις και τις κοινότητες.
Απαγορεύτηκε τότε η είσοδος αγνώστων σε πόλεις και χωριά μετά τη Δύση του ηλίου, επιβλήθηκαν συλλογικοί και ατομικοί κανόνες υγιεινής, κατασκευάστηκαν αποχετευτικά δίκτυα και απομονώθηκαν τα λιμνάζοντα ύδατα σε κατοικημένες ζώνες.
Και το σημαντικότερο αμφισβητήθηκε η αναξιόπιστη και ανήμπορη Καθολική Εκκλησία, δηλαδή η δογματική και ανορθολογική εξουσία της.
Αυτή ήταν άλλωστε η αφετηρία της Μεταρρύθμισης του Λούθηρου και του Καλβίνου, η οποία έθεσε σε νέες βάσεις την οργάνωση των κοινωνιών στην Ευρώπη.
Η κυβέρνησή μας, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, σχεδόν θεολογίζει αποδίδοντας το μεγάλο κακό αποκλειστικά στις αμαρτίες των προηγούμενων δεκαετιών.
Αποσιωπά έτσι την τρέχουσα ευθύνη και ιδιαιτέρως αυτή των ανεύθυνων και ανεπαρκών χειριστών της μεγάλης κρίσης.
Καταδιώκεται βεβαίως και από την αριστερή δογματική, που θέλει τους θεσμούς υπεύθυνους και τα πρόσωπα ασήμαντα, σε δεύτερο πλάνο, σε σημείο που σχεδόν να μοιράζει συγχωροχάρτια.
Αν τώρα προστεθεί και η συνολική πολιτική παιδεία των κυβερνώντων, που θεωρούν την προπαγάνδα ικανή να ελέγξει και αυτά ακόμη τα γεγονότα, μπορεί να αντιληφθεί ο καθείς το βάρος της κατήχησης, της δογματικής και του ανορθολογισμού που καταδιώκει το παρόν σχήμα εξουσίας στην Ελλάδα.
Προφανώς πρόκειται για δυνάμεις της αντιμεταρρύθμισης.
Δεν έχει να ελπίζει τίποτε η χώρα από δαύτους, ούτε πρόκειται να δει προκοπή μαζί τους…

ΤΟ ΒΗΜΑ