Είναι άτιµα πράγµατα οι κάκτοι! Μπορεί να ζητούν ελάχιστη περιποίηση, τελικά όµως σε εκδικούνται για τη λίγη σηµασία που τους δίνεις, ανθίζοντας τη µοναδική µέρα που δεν βρίσκεσαι στο σπίτι, διατηρώντας το υπέροχο λουλούδι τους ανοικτό για µερικές ώρες µόνο. Την επόµενη µέρα που θα επιστρέψεις, θα το δεις µαραµένο: «Αχ, τι κρίµα που δεν µε πρόλαβες! Του χρόνου πάλι, αν ζούµε, δηλαδή αν ζεις, γιατί εγώ πάλι θα ανθίσω». Και είναι τα άνθη τους υπερπαραγωγή. Τα βλέπεις στις ανθοκοµικές εκθέσεις και απορείς: Πώς οι καλλιεργητές τα υπολόγισαν τόσο καλά και οι κάκτοι τους άνθισαν τη µέρα που εκτίθενται; «Δεν µου το βγάζεις από το µυαλό, τους τα κολλάνε µε κόλλα» έλεγε συνωµοτικά µια φίλη µπροστά σε έναν τεράστιο ανθισµένο κάκτο. Είχαµε χαζέψει από την οµορφιά.
Πάντα στέκομαι σχεδόν εκστατικός μπροστά στους κάκτους. Μου αρέσουν πάρα πολύ. Ισως επειδή είχα από παιδί στο περιβάλλον μου ανθρώπους που τους αγαπούσαν και τους φρόντιζαν, έμαθα κι εγώ να τους αγαπώ. Εγινα κι εγώ καλλιεργητής κάκτων. Και τους εκτίμησα βαθύτατα. Γιατί δεν είναι εύκολο αυτό που κάνουν, είναι όμως… χριστιανικό: Ζουν με ελάχιστα. Ελάχιστο χώμα, ακόμα πιο λίγο νερό. Μόνο ήλιο χρειάζονται. Εκείνο που δεν είναι χριστιανικό είναι που σε τσιμπάνε με τα αγκάθια τους. Ομως, δεν σου επιτίθενται, εσύ τους πλησιάζεις, να μην αμυνθούν; Κατά τα άλλα, όπου τους βάλεις κάθονται, απαιτήσεις δεν προβάλλουν και μια μέρα ανθίζουν. Τη μέρα που λείπεις, είπαμε. Εφέτος, μου την έσκασαν για άλλη μια φορά. Ενα Σαββατοκύριακο έλειψα, εκείνο το Σαββατοκύριακο άνθισαν. Τους κάκιωσα. Γρήγορα όμως τους συγχώρησα. Γιατί τους χρωστάω πολλά: Εξωραΐζουν το μικρό γκρίζο μπαλκόνι μου σε έναν δρόμο χωρίς πράσινο. Δίνουν τρέλα στον χώρο με τις απίθανες «μεταμφιέσεις» τους –άλλοι αγκαθωτοί, άλλοι ολοστρόγγυλοι, άλλοι με «άσπρα» μαλλιά…
Οταν ταξιδεύω, και κυρίως το καλοκαίρι, τις εβδομάδες του παραθερισμού, είναι τα μοναδικά φυτά που και πάλι μέσα στον λάλαρο δεν ζητούν τίποτα. Μόνα, ολομόναχα με περιμένουν να επιστρέψω για να μη μου ζητήσουν και πάλι τίποτα! «Τι είναι αυτό που σας αρέσει κυρίως στους κάκτους;» ρώτησαν μια γιαγιά που τους καλλιεργούσε (και τους πουλούσε) από τα νιάτα της, κάπου στις ΗΠΑ. «Από τότε που γνώρισα τους κάκτους, κατάλαβα τι σημαίνει συντροφικότητα χωρίς απαιτήσεις, σχέση που δεν ζητάει, μόνο δίνει» είπε αστειευόμενη. Εγώ, επιπλέον, κατάλαβα τι σημαίνει φεύγω και δεν αναζητώ το καλόψυχο θύμα που θα έρχεται δύο φορές την εβδομάδα να ποτίζει. Μεγάλη πολυτέλεια! Επιπλέον, ένας κάκτος μέσα στο σπίτι ρυθμίζει την ενέργεια του περιβάλλοντος καθώς τα αγκάθια του βοηθούν στην απομάκρυνση της γρουσουζιάς. Το φενγκ σούι το λέει. Και ο Μίκης Θεοδωράκης λέει με τη σειρά του σε ένα τραγούδι του: «Επάνω στο ξερό χώμα της καρδιάς μου εφύτρωσε ένας κάκτος». Αυτό από μόνο του φτάνει για να τον αγαπώ.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 5 Ιουλίου 2018.
