Δεν εγγυώνται την ασφάλεια

Η εκατόμβη στο Μάτι μπορούσε να αποφευχθεί. Είναι κοινή πεποίθηση πια, που κάθε μέρα ενισχύεται. Χάθηκε μια μάχη που δεν δόθηκε, όχι γιατί έλειπε το θάρρος στο πεδίο ή η διάθεση των εμπλεκομένων, αλλά γιατί δεν υπήρχαν σχέδιο, συντονισμός, επιχειρησιακή ετοιμότητα. Χωρίς πολλά λόγια, μόνο και μόνο αν η εκτροπή στη Λ. Μαραθώνος γινόταν αναστροφή, αν δηλαδή η παρούσα αλλά ασυντόνιστη Αστυνομία δεν έστελνε τα αυτοκίνητα στο Μάτι αλλά πίσω στην Αθήνα και στη Ν. Μάκρη, δεν θα ακινητοποιούνταν, δεν θα παγιδεύονταν, δεν θα καίγονταν.

Το Μάτι γεννά γενικευμένη ανασφάλεια και ρήξη εμπιστοσύνης με το κράτος. Αν αύριο, σε μια έκτακτη περίσταση, ο «τροχαίος» σε στείλει σε παράκαμψη, θα υπακούσεις;

Αν η Δούρου, ο Τόσκας, ο Σκουρλέτης, ο Καπάκης –για Πολάκη δεν συζητούμε –βγουν στην τηλεόραση για έναν σεισμό –κούφια η ώρα -, θα τους ακούσεις;

Και αν ο Τσίπρας ανακοινώσει κάτι –σε εθνική κρίση ή για τη συμφωνία με τα Σκόπια -, θα τον πιστέψεις;

Ποιος θέλει να σκέφτεται πως το σπίτι, τα παιδιά και την περιουσία του τα φυλάνε ο Τόσκας και ο Καπάκης; Και αντίστοιχα για τα σύνορα υπάρχουν οι Καμμένος και Κουβέλης!

Είναι το χειρότερο, αλλά είναι έτσι. Η ασφάλεια είναι καθολικό δικαίωμα και έχει υποστεί βαθύ κλονισμό η εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση για την απολαβή της.

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ασφάλεια δεν έχουν καλές σχέσεις. Η ιδεοληπτική στάση περί δικαιωμάτων των κυβερνώντων, η διλημματική λογική τους μεταξύ ελευθερίας και ασφάλειας έχουν οδηγήσει σε αμήχανη στάση και κατά συνέπεια σε συστηματική υποτίμηση των αναγκών σχεδιασμού και πολιτικής στα θέματα ασφάλειας. Ανέχονται τον «Ρουβίκωνα», τα Εξάρχεια, την ασυλία της παρανομίας σε ΕΜΠ, ΑΠΘ, είναι ευαίσθητοι στα δικαιώματα των καταδικασμένων για τρομοκρατία, όμως δεν κάνουν τίποτα για να εμπεδώσουν αίσθημα ασφάλειας στον αστικό χώρο. Τα θεωρούν καταστολή και τα αντιμετωπίζουν αν όχι με εχθρότητα, τουλάχιστον με αμηχανία. Πώς να τους εμπιστευθείς;

2. Η συστηματική προσπάθεια «άλωσης» του κράτους με το «εμείς και εσείς», η παρωχημένη κομμουνιστική αντίληψη περί αστικής δημοκρατίας που εκφράζει και η πρωθυπουργική σύντροφος –«πήραμε την κυβέρνηση, όχι την εξουσία» –έχουν οδηγήσει στην τοποθέτηση με μη αξιοκρατικά κριτήρια επικεφαλής σε Σώματα και οργανισμούς. Το Μάτι ανέδειξε θλιβερά τρεις τέτοιες περιπτώσεις σε Πυροσβεστική, Αστυνομία και Πολιτική Προστασία. Τα έκαναν θάλασσα και δεν ζήτησαν συγγνώμη, θα «ξανάκανα τα ίδια» είπε ο ένας. Τι να τους πεις, πώς να τους εμπιστευθείς;

3. Το στοιχειωμένο πια για τον Πρωθυπουργό «Θέατρο της Δευτέρας», όπου με πρόθεση απέκρυψε στο τηλεοπτικό σόου την ύπαρξη νεκρών, η ανάληψη πολιτικής ευθύνης στα λόγια μόνο, η δειλή επίσκεψη –χωρίς συμπόνια –στο Μάτι μία εβδομάδα μετά σοκάρουν, ξεγυμνώνουν και απωθούν. Ο βασιλιάς είναι γυμνός και ό,τι και να φορέσει πια η εικόνα της γύμνιας δεν σβήνει. Ο ηγέτης θέλει δυνατή προσωπικότητα, θάρρος και συναίσθηση. Οι πράξεις του Πρωθυπουργού έβγαλαν αστάθεια, δειλία, απονιά. Τα λόγια του αυτοδιαψεύδονταν. Δεν τον εκτιμάς, πώς να τον εμπιστευθείς;

4. Οι υπουργοί που εμπλέκονταν και όσοι επιστρατεύθηκαν για να σώσουν την πρωθυπουργική εικόνα –ο Βερναρδάκης με τα 44 -, προσβάλλουν με ψέματα, απειλές, κουτοπόνηρους συλλογισμούς: για το σόου της Δευτέρας, για τα αίτια, για τα γεγονότα. Ο Τόσκας βεβαίωνε για εμπρησμό, ο Παππάς ψέλλιζε δορυφόρους για συνωμοσία, ο Σκουρλέτης απείχε και μετά ανακάλυψε την άναρχη δόμηση και την πρόσβαση στη θάλασσα και όλοι μαζί έδειχναν τους ανέμους και το Μνημόνιο. Ο δε Καμμένος έβριζε τους καμένους! Ποιος μπορεί να τους ξανακούσει, αν χρειαστεί;

Ιδεολογικές αγκυλώσεις, ηθική ανεπάρκεια και πολιτική αντίληψη συναρθρώθηκαν στο Μάτι. Και έδειξαν την επιχειρησιακή γύμνια του κράτους –ήταν που ήταν δυσκίνητο, το ‘πιασε και ο ΣΥΡΙΖΑ… –και για τους κυβερνώντες μια εικόνα μικρών πολιτικών και ασήμαντων ανθρώπων.

Και αν δεν έχασαν τυπικά τη δεδηλωμένη, έχουν χάσει κάτι πιο σημαντικό: εκτίμηση και εμπιστοσύνη.

Χωρίς εκτίμηση και εμπιστοσύνη η ασφάλεια δεν είναι δεδομένη. Χωρίς αίσθημα ασφάλειας η κοινωνία δεν λειτουργεί, το κράτος δεν δουλεύει, τα σύνορα δεν φυλάσσονται.