Η διελκυστίνδα των ηπείρων

ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ διοργανώσεις του μεγέθους και της πολυμορφίας ενός Μουντιάλ προσφέρονται σε εκτιμήσεις και αξιολογήσεις πολύ πέραν των επιτυχιών και αποτυχιών φημισμένων ομάδων. Π.χ. στα ρωσικά γήπεδα –με την εκπληκτική πληρότητα θεατών, και από τα πέρατα του κόσμου –ένα στοιχείο που αξίζει ιδιαίτερη προσέγγιση αφορά τη σύγκριση δύο εικόνων εντελώς διαφορετικών ως προς τη λειτουργία και απόδοση. Εννοούμε τις δύο πλευρές του μουντιαλικού νομίσματος: την ευρωπαϊκή και τη νοτιοαμερικανική. Στην αναμέτρησή τους διαπιστώνεται μια πολύ ενδιαφέρουσα διαφορά.

Η ΔΙΑΦΟΡΑ θα πρέπει να εκτιμηθεί με το μέτρο ότι η καθεμία από τις δύο πλευρές αντιμετώπισε δυσάρεστες εκπλήξεις με την ηχηρή (σε αρκετές περιπτώσεις παταγώδη) αποτυχία εκπροσώπων ποδοσφαίρου κορυφής. Συγκεκριμένα το είδαμε –και αυτό θα καταγραφεί –από ομάδες που λογικά έσερναν τον προμουντιαλικό χορό (Γερμανία, Ισπανία, και όχι μόνο). Το γεγονός υπερκαλύφθηκε από έναν εξαίρετο ευρωπαϊκό πλουραλισμό, και όχι βέβαια μόνο των «φιναλίστ» της υπέροχης Γαλλίας και της αξιοθαύμαστης Κροατίας, αλλά και ομάδων περιωπής (και μέλλοντος) του διαμετρήματος του Βελγίου, της Αγγλίας αλλά και της Ρωσίας.

ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ πλευρά του Ατλαντικού είδαμε ότι βγαίνοντας από τη μέση (με οδυνηρό τρόπο) Βραζιλία και Αργεντινή όλο το βάρος έπεσε ουσιαστικά σε μία και μόνη ομάδα, την Ουρουγουάη. Η Ευρώπη απέναντι σε ομάδες όπως π.χ. το Μεξικό και η Κολομβία είχε να παρατάξει πολλές ομάδες. Το γεγονός αυτό έχει κομβική σημασία πέραν της αποκαθήλωσης αστέρων του μεγέθους των Μέσι, Ρονάλντο, Νεϊμάρ, Σουάρεθ που προσάραξαν στα ρηχά…

ΑΝΤΙΘΕΤΑ ήταν ευδιάκριτη η ανανεωτική ορμή για την κάθε ομάδα διαφορετικής αγωνιστικής υφής και πέραν της τελικής τετράδας (προημιτελικούς). Τουτέστιν διαπιστώνεται ένα ορμητικό ευρωπαϊκό ρεύμα ριζικής αναμόρφωσης του σκηνικού. Το μέλλον θα δείξει αν μέχρι το επόμενο Μουντιάλ στο Κατάρ το ποδόσφαιρο της Νότιας Αμερικής θα αποκτήσει ισχύ πέραν της Βραζιλίας και της Αργεντινής.

ΣΤΗ ΡΟΗ του χρόνου –από το 1930 –η Ευρώπη κατέκτησε το τρόπαιο 12 φορές και η Νότια Αμερική 9. Οι αριθμοί αυτοί κάτι μας λένε πέραν της στατιστικής. Οι ευρωπαϊκές ομάδες που αναδείχθηκαν πρωταθλήτριες είναι πέντε (Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία, Αγγλία) ενώ της Νότιας Αμερικής τρεις (Βραζιλία, Αργεντινή, Ουρουγουάη) –ο αριθμός ανεβαίνει συνολικά κατακόρυφα υπέρ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, 16 έναντι 5 της Ν. Αμερικής (πέραν των ομάδων που έχουν κατακτήσει το τρόπαιο, σε τελικό έφθασαν Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία, Ολλανδία, Κροατία. Ολες από την Ευρώπη). Κάτι λέει αυτό.