Σαστισμένα μπροστά στην, εκ πρώτης όψεως, αλλοπρόσαλλη πολιτική πρακτική και τη ρητορική των κυβερνητικών εταίρων, τα σοβαρά μέσα ενημέρωσης αναζητούν βοήθεια στην ορολογία του θεάτρου για να χαρακτηρίσουν τα καμώματα του Π. Καμμένου και του ΣΥΡΙΖΑ. Το παιχνίδι με τις συντάξεις, που κόβονται αλλά ίσως και όχι, το μπρα ντε φερ με το Μακεδονικό, που υπογράφηκε αλλά δεν ισχύει έως ότου ισχύσει, όμως τότε ο αρχηγός των Ανεξάρτητων Ελλήνων θα το μπλοκάρει ή θα ρίξει την κυβέρνηση, ή απλώς δεν θα το ψηφίσει, αλλά μέχρι τότε είναι μια χαρά εταίρος με μια κυβέρνηση που ξεπούλησε το όνομα της Μακεδονίας, μοιάζουν παράλογα, αλλά έχω την εντύπωση ότι είναι απολύτως μεθοδευμένα.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ασκημένος επί μακρόν στα παιχνίδια εξουσίας. Είναι ο πρωταθλητής των τακτικισμών, είναι παίκτης σκληρός, και στο παρασκήνιο και στο προσκήνιο, έχει ομάδα άριστα εκπαιδευμένη να χειραγωγεί ακροατήρια στο όνομα των ιερών και οσίων της Αριστεράς, μαθημένη στην εξόντωση «εχθρών», είτε εσωτερικών είτε εξωτερικών. Η ομάδα που κυβερνά βρίσκεται πάντα σε κατάσταση ψυχρού πολέμου. Εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ συνάντησε τον δεξιό Πάνο Καμμένο, ταλέντο φυσικό στην άνευ ενδοιασμών και ορίων μάχη επικράτησης.
Δεν ρητορεύει ασυνάρτητα ο Πρωθυπουργός για τις συντάξεις. Ξέρει ότι το παιχνίδι θα κριθεί στην οικονομία, θα τα δώσει όλα για να πάρει μια αναβολή, ή για να σπείρει απλώς την αμφιβολία ανάμεσα στις ποικίλες εκδοχές: αυτά που είπε ο Μοσκοβισί, τα περιβόητα αντίμετρα, την πιθανότητα ανατροπής του νόμου, την ελπίδα μιας καλπάζουσας ανάπτυξης. Απλή προπαγάνδα.
Στο Μακεδονικό τα πράγματα είναι πιο ανατριχιαστικά. Την ίδια ώρα που κορδώνεται για τους διεθνείς επαίνους και επαίρεται ότι έλυσε τον γόρδιο δεσμό είναι σε απόλυτη συνεννόηση με τον Π. Καμμένο. Για αυτό του επιτρέπει να χαρακτηρίζει τη συμφωνία κακή, να ισχυρίζεται διαρκώς ότι για την ώρα δεν ισχύει, ότι θα αργήσει πολύ να έρθει προς κύρωση, εάν τα καταφέρει ο Ζάεφ, πράγμα αμφίβολο… Ετσι, η συμφωνία γίνεται κάτι μακρινό, η κυβέρνηση δεν πέφτει, ο Καμμένος δεν καταστρέφεται, τα πλήθη κατευνάζονται μερικώς. Το έως προχθές αδιανόητο να μένει κάποιος σε μια κυβέρνηση έως ότου τη ρίξει, γίνεται πολιτική πρακτική εντός συνταγματικής τάξης.
Η σφοδρή επίθεση στον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη κατά την κοινοβουλευτική διαδικασία της Πέμπτης κατέδειξε ακόμη μια φορά ότι ο κ. Τσίπρας θα δώσει έναν προεκλογικό αγώνα χωρίς όρους και όρια, εκτός κανόνων. Θα καταριέται το παλιό φαύλο πολιτικό σύστημα που χρεοκόπησε τη χώρα, θα θολώνει τα νερά για τη μεταμνημονιακή λιτότητα, θα χρησιμοποιήσει σαν λάβαρο το τέλος των προγραμμάτων. Στη δική του σκακιέρα χάνει δύσκολα.
Μπορεί όμως να συντριβεί από όποιον πείσει ότι υπάρχει σχέδιο εθνικό, που αφήνει για πάντα πίσω του το αντιπαραγωγικό, διχαστικό, κομματοκρατικό μοντέλο διακυβέρνησης που μας κατέστρεψε.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ