«Μία από τις κύριες ηδονές μου στη ζωή είναι να συζητάω με ανθρώπους. Πέταξα τη σκούφια μου όταν μου πρότειναν να παρουσιάσω τις «Κορυφές» στον ΟΤΕ TV» εξομολογείται ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης στην αρχή της συζήτησής μας. Οι «Κορυφές» είναι η εκπομπή του ΟΤΕ History, παραγωγής OTE TV, όπου ο γνωστός πρωταγωνιστής συνομιλεί, σε μια σειρά συνεντεύξεων ελεύθερης θεματολογίας, με κορυφαίους στο αντικείμενό τους και διεθνώς αναγνωρισμένους Ελληνες. Γι’ αυτήν λοιπόν και γενικότερα για την έννοια της κορυφής και του κορυφαίου μίλησε ο Κ. Μαρκουλάκης στο «Βήμα της Κυριακής».


Θα ρωτήσω κάτι που ίσως δεν θα σας ρωτούσα πριν από μερικά χρόνια. Στην Ελλάδα τού σήμερα ποιος μπορεί να θεωρείται «κορυφή»;
«Γιατί δεν θα με ρωτούσατε πριν από μερικά χρόνια;».
Νομίζω ότι έχει αλλάξει πολύ το αξιακό σύστημα γύρω μας.
«Το δικό μου αξιακό σύστημα δεν έχει αλλάξει και η συγκεκριμένη εκπομπή απευθύνεται σε μια σιωπηρή πλειοψηφία ή μειοψηφία· εγώ πιστεύω ότι είναι πλειοψηφία η οποία αντιλαμβάνεται την κορυφή με τον ίδιο τρόπο. Ισως εννοείτε ότι εδώ και πολλά χρόνια έχουμε την τάση να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία σε τραγουδιστές, παρουσιαστές, μοντέλα, σε διάσημους επειδή είναι διάσημοι και να ακούγονται πολύ κάποιοι άνθρωποι περισσότερο για αυτό που είναι και λιγότερο για αυτό που κάνουν».

Ακριβώς αυτό εννοώ, κ. Μαρκουλάκη.
«Πράγματι, η συγκεκριμένη εκπομπή προσπαθεί να εκπέμψει ένα σήμα για το τι είναι πραγματικά σημαντικό σήμερα. Και προσπαθεί να το κάνει με δύο τρόπους. Ο ένας είναι να διαλέξει ανθρώπους που όντως είναι κορυφαίοι στον χώρο τους και όχι απαραίτητα ακαδημαϊκοί και υπερήλικοι. Υπάρχουν νεότεροι σημαντικοί και βρίσκονται σε σημαντικούς χώρους. Μπορεί κάποιος να είναι σημαντικό μοντέλο. Ενα δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ότι δεν είναι άνθρωποι του συρμού. Τους περισσότερους δεν τους βλέπεις να μιλούν συχνά, δεν μιλούν επί παντός ειστητού και κάποιους το ευρύτερο κοινό μπορεί να μην τους ξέρει καθόλου. Είναι άνθρωποι οι οποίοι έχουν κάνει πολύ σημαντικά πράγματα στον χώρο τους ο οποίος συνήθως είναι επιστημονικός αλλά μπορεί να είναι και επιχειρηματικός ή λογοτεχνικός. Επίσης έχουν μια ιστορία επιτυχίας και αποτυχίας να διηγηθούν. Μας ενδιαφέρει λοιπόν όχι μόνο το τι κάνουν αλλά και πώς έφτασαν στην επιτυχία. Υπάρχει ένας «κρυμμένος» στόχος της εκπομπής: να λειτουργήσει ως ερέθισμα στους ανθρώπους γύρω μας που πιστεύουν ότι όλα χάνονται. Δεν είναι έτσι. Είναι ένα αίσθημα που νιώθουν πολλοί γύρω μας. Ζούμε πια σε μια χώρα στην οποία συχνά μου έρχεται στο μυαλό ο στίχος του Πορτοκάλογλου: «Τα καράβια μου καίω»».

Εσείς συντάσσεστε με αυτό το αίσθημα;
«Οχι. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που κάνουν σημαντικά πράγματα, πολλοί που ασκούν την τέχνη τους ή την επιστήμη τους και διανύουν την όποια πορεία ζωής έχουν επιλέξει με επαγγελματισμό, σοβαρότητα και ποιότητα. Νομίζω ότι κάποια στιγμή –και θα δείτε ότι θα συμβεί –όλη αυτή η δίνη που μας τραβάει προς τα μέσα θα αρχίσει για κάποιον λόγο να περιστρέφεται με την αντίθετη φορά».
Για να είσαι κορυφαίος στον τομέα σου πρέπει να είσαι και κορυφαίος ως άνθρωπος;
«Δεν πρέπει να είσαι. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οδηγεί στο να είσαι. Η γνώμη μου είναι πως όχι. Οι συγκεκριμένοι δώδεκα μου έκανε εντύπωση ότι μοιάζουν να είναι ολοκληρωμένες προσωπικότητες με σφαιρική γνώση και αντιμετώπιση της ζωής. Από την πείρα μου στη ζωή και βλέποντας σπουδαίους καλλιτέχνες διαπίστωσα πως η κορυφή στην τέχνη δεν οδηγεί ούτε προϋποθέτει ένα πολύ υψηλό ανθρώπινο επίπεδο».


Γιατί τελικά δεν μιλούν πολύ δημόσια όλοι αυτοί; Τι τους αποτρέπει;
«Δεν θέλουν όλοι οι άνθρωποι να μιλούν συνέχεια. Μπορεί να μην το θέλουν και υποθέτω ότι δεν τους το ζητούν και πολύ συχνά. Στον κόσμο που ζούμε μιλάμε όλοι πολύ. Ε, υπάρχουν και κάποιοι που δεν το επιθυμούν. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μάλιστα ότι κάποιοι άνθρωποι, με πολύ σπουδαία καριέρα στο εξωτερικό, εδώ αντιμετωπίστηκαν τουλάχιστον με καχυποψία. Εχει πλάκα που δυο-τρεις είναι κορυφαίοι καθηγητές σε κορυφαία πανεπιστήμια του πλανήτη και δεν είναι καθηγητές στο Πολυτεχνείο ή στο Πανεπιστήμιο».
Πιστεύετε ότι αυτή η εκπομπή θα μπορούσε να γίνει σε άλλο κανάλι;
«Ισως στην ΕΡΤ. Παλιά υπήρχαν τέτοιες εκπομπές, πολύ παλιά όμως. Δυστυχώς οι ιθύνοντες πιστεύουν ότι δεν πουλάνε αυτές οι εκπομπές. Πουλάνε τα παιχνίδια με τα τραγούδια, αυτές οι εκπομπές θεωρούνται αντιεμπορικές. Κρίμα που δεν υπάρχει κάποιο κανάλι να μπορεί να αντισταθεί σε όλο αυτό. Επίσης είναι λάθος να θεωρείς ότι ξέρεις ποιο είναι το κοινό. Αυτές τις εκπομπές πρέπει να τις κάνεις έτσι ώστε να μην είναι βαρετές. Στην Ελλάδα δυστυχώς πιστεύουμε πως ό,τι έχει περιεχόμενο είναι και βαρετό. Εμένα πρότυπό μου ήταν πράγματα που έβλεπα στο BBC, που κάνουν της Παναγιάς τα μάτια με διασκεδαστικό επί της ουσίας και αποενοχοποιημένο τρόπο. Είναι ζήτημα mentalite. Εμένα με ενδιέφερε πολύ να βρίσκω χαρά με τους συνομιλητές μου. Ετσι θα χαρεί και ο θεατής».
Η εκπομπή «Κορυφές» προβάλλεται κάθε Τρίτη στις 22.00 και σε δεύτερη προβολή το Σάββατο στις 19.00.
«Και οι δώδεκα ήταν υπέροχοι»

Τι σας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση σε σχέση με όλους αυτούς τους ανθρώπους που γνωρίσατε;

«Ηταν όλοι πάρα πολύ γλυκείς. Και οι δώδεκα είχαν μια τρυφερότητα, μια γλυκύτητα και μια αθωότητα. Κάτι που δεν ήταν άμεσα προφανές».
Ισως υπάρχει μια αίσθηση ότι οι επιτυχημένοι άνθρωποι είναι λίγο αλαζόνες…
«Στον κόσμο που δεν τους ξέρει ίσως… Και όμως υπήρχε μια καλοσύνη και μια τρυφερότητα, σχεδόν παιδική, που μου άρεσε πολύ».

Ολο αυτό που μου περιγράφετε ως αίσθηση μήπως είναι περισσότερο μοναχικό; Μήπως η επιτυχία όλων αυτών των ανθρώπων αφορά περισσότερο τους ίδιους και δεν βγαίνει προς τα έξω τόσο πολύ; Μήπως δεν περνά το έργο τους όσο θα έπρεπε στον κόσμο;

«Είναι ίσως και πράγματα που δεν είναι του κοινού ενδιαφέροντος. Οι επιστημονικές ανακαλύψεις και το επιστημονικό έργο δεν είναι γνωστά στον πολύ κόσμο. Είναι πιο δημοφιλής η πολιτική επικαιρότητα και ένα τηλεπαιχνίδι με τραγούδια. Δεν μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση αυτό, θα ήταν πολύ περίεργο να ζούσαμε σε μια κοινωνία στην οποία θα ήταν πιο δημοφιλή τα επιστημονικά επιτεύγματα. Αφορούν το κοινωνικό σύνολο γιατί προσθέτουν ένα σημαντικό κομμάτι στον συλλογικό πολιτισμό. Από την άλλη, βλέποντας την εικόνα των ολυμπιονικών πρόσφατα και πώς τους τραβούσε ο καθένας από το μανίκι, κατάλαβα πως η επιτυχία απαιτεί σκληρή δουλειά και στοχοπροσήλωση. Ο πρωταθλητισμός είναι μοναχική πορεία, όσο και αν η διαδρομή σε κάνει να συναντιέσαι και με άλλους. Η φύση του είναι μοναχική και ας λένε μετά «το έκανα για την Ελλάδα και αφιερώνω το μετάλλιο στο χωριό μου». Η διαδρομή και η προσπάθεια είναι πολύ μοναχική».

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ