Μίρκα Παπακωνσταντίνου: «Μια ζωή θα την πληρώνουν όσοι έχουν ένα πεντακοσάρικο;»

Θυμωμένη και απογοητευμένη. Ετσι νιώθει και αυτό εκφράζει η Μίρκα Παπακωνσταντίνου μιλώντας στο «Βήμα της Κυριακής» για όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα αλλά και για όσα πρόκειται να συμβούν. Υστερα από πολλά χρόνια πορείας στο θέατρο και στην τηλεόραση δηλώνει πληγωμένη καθώς δεν μπορεί πια να δει το αύριο. Αυτή τη χρονιά συνεχίζει να πρωταγωνιστεί στο «Σόι σου» στον Alpha, στο οποίο όπως εκμυστηρεύεται περνά καλά, πληρώνεται και νιώθει τυχερή καθώς μέσα στη γενικότερη κρίση μπορεί και είναι ακόμη ενεργή. Δεν ελπίζει όμως σε κάτι καλύτερο καθώς θεωρεί ότι με την εκλογή της παρούσας κυβέρνησης εξαντλήθηκε κάθε εναλλακτική. Η ηθοποιός επιμένει ότι αυτό που θα πρέπει να προστατευθεί πλέον είναι η αξιοπρέπεια, την οποία θεωρεί το σημαντικότερο εναπομείναν αγαθό. Και από αυτά που είπε στην αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στο «Βήμα», σίγουρα θα την υπερασπιστεί και ας δηλώνει αγανακτισμένη.

«Οχι, ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα αλλά ούτε και στα πιο δυσοίωνα. Εχω περάσει εποχές που έβλεπα μισοάδειο ή μισογεμάτο το ποτήρι, όμως πλέον δεν υπάρχει ούτε το ποτήρι».

«Επειδή ζω μετρημένα, δεν έχω πλούτη και πισίνες, δεν το είδα. Δεν μέμφομαι τους ανθρώπους που τα έχουν, πολύ καλά κάνουν και τα έχουν, γιατί να πρέπει να τα δώσουν στο κράτος; Δεν κατάλαβα γιατί. Ισως επειδή ανήκω στη μερίδα του «μεσοκάτω», δεν υπάρχει πλέον μεσαία τάξη, με εκνευρίζει πολύ. Είναι δυνατόν να τα παίρνουν από τους συνταξιούχους και από τάξεις των 1.300 ευρώ με την αιτιολογία ότι τα παίρνουμε από εκεί που «φαίνεται»; Δεν ξέρω οικονομικά ή μαθηματικά αλλά ξέρω τα ανθρώπινα».

«Πολύ μεγάλη και δεν είναι μόνο οικονομική. Βρίσκομαι σε μια ηλικία που μπορεί τώρα να είμαι από ‘δώ και αύριο να πάω «απέναντι». Εχω αγωνία γιατί ο άρτος ο επιούσιος έγινε πολύ ουσιαστικός. Δουλεύω αυτή τη στιγμή με δεκάωρα γυρίσματα και ξέρω ότι τα τρία τέταρτα των χρημάτων μου θα πάνε στο κράτος. Ε όχι λοιπόν, δεν θέλω να πάνε! Με εκνευρίζει πάρα πολύ αυτό. Είναι άδικο. Δουλεύω πάρα πολύ στην ηλικία μου και δεν θέλω να τους τα δώσω. Δεν είναι μελό αυτό που λέω, είναι κάτι που αφορά την καθημερινότητα και την επιβίωση».

«Οχι, δεν γνωρίζω τα οικονομικά, οπότε δεν μπορώ να πω με ευκολία ούτε να πάμε στη δραχμή ούτε να μείνουμε στο ευρώ. Δεν ξέρω όμως τι θα γινόταν αν πηγαίναμε στη δραχμή. Αν κάποιος με έπειθε ότι θα περνούσαμε τρία-τέσσερα χρόνια δύσκολα αλλά θα μπορούσε να αποκατασταθεί η χώρα και να σταθούμε στα πόδια μας, θα έλεγα να πάμε και στη δραχμή και στο δηνάριο. Δεν το ξέρω όμως. Αυτό που βλέπω και ξέρω είναι ότι η κατάσταση χειροτερεύει. Υπάρχει μια αυξανόμενη πίεση και τελικά πάμε παρακάτω».

«Ναι. Και μάλιστα το έλεγα και τον ψήφιζα και έλεγα εδώ είμαστε. Κομματικοποιημένη δεν ήμουν ποτέ, ήμουν πάντα πολίτις. Πάντα ήμουν με την Αριστερά με την ευρύτερη έννοια και τις ανάλογες αποχρώσεις ανά περίοδο. Τώρα πια έχω μείνει στον αέρα. Στεναχωριέμαι πάρα πολύ. Νιώθω βαθιά απογοήτευση γιατί δεν υπάρχει αύριο. Αντε και δεν έχω αυτό που είχα, δεν έχω πια και εναλλακτική όμως πια. Κάποιοι λένε ότι φταίει η κατάσταση και ότι δεν ήταν καλύτερα πριν. Δεν σταματάει όμως και ξαναβγαίνουν δίχως να κοκκινίζουν και λένε δεν είναι αυτό, δεν είναι το άλλο… και τα εφαρμόζουν. Το ζητούμενο είναι να υπάρχει δουλειά, παραγωγή, να μπαίνει λάδι στη μηχανή που λέγεται άνθρωπος για να μπορεί στη συνέχεια να κινηθεί και η χώρα. Δεν γίνεται όμως αυτό. Εγώ είμαι τυχερή που δεν έχω περιουσία, γιατί υπήρξα τζιτζίκι και όχι μυρμήγκι. Δεν έχω να μου πάρουν και κάτι, αλλά δεν σημαίνει ότι δεν με νοιάζει».

«Πάρα πολύ. Εγώ είμαι τυχερή που δουλεύω στον Alpha και πληρώνομαι. Δεν είχα ποτέ διανοηθεί στο παρελθόν ότι θα δουλεύω και δεν θα πληρώνομαι. Πέρασα την εποχή των «παχιών αγελάδων» που ήταν πολλά τα λεφτά στην τηλεόραση αλλά δεν πήρα εξωφρενικά λεφτά και δεν έκανα και πολλές δουλειές. Τώρα όμως παίρνω το 1/3. Οταν μου το πρότειναν και μου είπαν την αμοιβή, κοκκίνισα και έφυγα. Είπα ότι εγώ δεν μπορώ να δουλεύω δέκα ώρες και να παίρνω αυτά τα λεφτά ύστερα από τόσες κρατήσεις. Δεν είναι εύκολο… Δεν είμαι και της άποψης «σώπα, μη μιλάς, γιατί εμείς τουλάχιστον έχουμε δουλειά». Δεν κατάλαβα, γιατί; Αυτή είναι η δουλειά μου! Δεν μπορώ να έχω αυτή τη μιζέρια και να φτάσω να λέω ευτυχώς δουλεύω! Ανήκω στις ευτυχείς περιπτώσεις. Πρώτον, πληρωνόμαστε. Δεύτερον, είναι μια παρέα ανθρώπων ταλαντούχων στους οποίους ακουμπώ, νιώθω ασφάλεια. Είναι συμπαθητικά τα σενάρια και πολύ συμπαθές το αποτέλεσμα. Σας λέω συγκρατημένα την άποψή μου. Δεν ντρέπομαι, δεν νιώθω άσχημα. Μέσα σε όλη αυτή τη μιζέρια εγώ περνάω καλά. Ο Αντρέας Μορφονιός που ήρθε φέτος επίσης με κάνει ευτυχή, γιατί είναι πρακτικός, γρήγορος, με ενάργεια και ενέργεια».

«Κατά 90% ναι. Αφήνω ένα 10% λόγω της κατάστασης που ζούμε και γιατί δεν ξέρουμε πού θα βρεθούμε αύριο έτσι όπως είναι τα πράγματα. Δεν βλέπω να βελτιώνονται τα πράγματα και πολύ λυπάμαι, αλλά δεν βλέπω και λύση. Παλαιότερα, όταν είχαμε προβλήματα, όταν δεν πηγαίναμε καλά ως χώρα ή ως Αριστερά, είχαμε ένα αύριο. Κάτι θα ερχόταν, κάτι θα γινόταν. Παλεύω, είμαι μέσα στα πράγματα, είμαι ενεργή και μου τη δίνει αφάνταστα να μου το αφαιρούν αυτό. Δεν μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι και να λένε δεν έχω δουλειά. Με σκοτώνει αυτό. Δουλεύω τόσα χρόνια, περιμένω να πάρω τη σύνταξή μου και μου την παίρνεις ενώ έχω πληρώσει τόσες κρατήσεις; Ε όχι, ρε φίλε. Δεν μπορεί να μη με αφήνεις να μεγαλώνω αξιοπρεπώς. Το ευ ζην έχει μεγάλη γκάμα, η αξιοπρέπεια όμως; Γιατί το κάνουν αυτό στους συνταξιούχους; Με πληγώνει πάρα πολύ αυτό. Τα έχει δουλέψει ο κόσμος αυτά! Καθίστε καλά! Η δική μου εξίσωση είναι ανθρώπινη, εκείνων είναι αριθμητική και πολιτική. Ας τα πάρουν από ‘κεί που πρέπει. Μια ζωή θα τη γλιτώνουν αυτοί που θα χρωστάνε πολλά και θα την πληρώνουν όσοι έχουν ένα πεντακοσάρικο; Πολλές φορές σκέφτομαι να κάτσω σπίτι μου για να μην πληρώνω Εφορία. Ε, δεν γίνεται να σε κάνουν να μη θέλεις να είσαι ενεργός πολίτης για να μην πληρώνεις;».