H επιστροφή της Ρούλας Κορομηλά αναμενόταν με ενδιαφέρον. Από τους θαυμαστές της, από τους περίεργους, από τους ανθρώπους της τηλεόρασης και από τους εχθρούς και τους αμσφισβητίες της. Μόνο αυτοί λοιπόν έφταναν και περίσσευαν για να μπορέσουν να δώσουν την πρωτιά στο σόου της παρουσιάστριας με 24,3% στο σύνολο και 22,9% στο 15 – 44. Από την άλλη εξαιρώντας την εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου στον Alpha, «Στην υγειά μας, ρε παιδιά» δεν είχε κάποιον σοβαρό αντίπαλο. Παιδικές ταινίες, χιλιοπαιγμένες ελληνικές ταινίες και ένα μίζερο πρόγραμμα για την παρουσίαση των τραγουδιών της Eurovision στην ΕΡΤ. Ηταν λοιπόν αναμενόμενο με ασθενείς αντιπάλους και φυσικά με ένα σόου στο οποίο ήταν καλεσμένοι όλοι όσοι συνιστούν την πρώτη γραμμή της ελληνικής σόουμπιζ (Ρουβάς, Πλούταρχος κλπ) να έχει προβάδισμα στα νούμερα.
Ως προς τις πρώτες εντυπώσεις ήταν ακριβώς αυτές που αναμένονταν. Επιστροφή στο ένδοξο παρελθόν, στα ίδια πρόσωπα, στην ίδια λογική, σε παρόμοια αισθητική και πολλή δουλειά. Γιατί αν κάτι θα πρέπει να αναγνωριστεί στην Κορομηλά είναι το γεγονός ότι πάντοτε, όπως και τώρα, δουλεύει πολύ η ίδια προσωπικά για το προϊόν της.
Είναι νωρίς για μία συνολική κριτική, είναι νωρίς για θριαμβολογίες, είναι πολύ νωρίς για οποιοδήποτε συμπέρασμα. Ενα ερώτημα μόνο μπορεί να τεθεί τουλάχιστον μέχρι να προβληθεί και το δεύτερο επεισόδιο: αν το σόου προβαλόταν το 1996 τί διαφορές θα είχε; Ιδού η απορία.
