Μιχάλης Κουινέλης: «Ονειρεύομαι την επιστροφή στην κανονικότητα»

«Παράπονο δεν έχω» μου απαντά στο ερώτημα «Πώς είσαι;», για να διευκρινίσει στη συνέχεια: «Παράπονα έχω πολλά αλλά δεν παραπονιέμαι με αυτά όλα που συμβαίνουν». Ο Μιχάλης Κουινέλης, ο γνωστός σε όλους Stavento, στην αποκλειστική συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής» μιλάει όχι για παράπονα αλλά για όνειρα και για τη νέα εκπομπή που θα παρουσιάζει σε λίγες ημέρες στον Alpha, το «The Music Project by Jumping Fish», μία μελωδική συνάντηση του χθες με το σήμερα.

«Θα είναι μουσική εκπομπή με αφιέρωμα σε 12 συνθέτες και σε μουσικές καταστάσεις. Θα φιλοξενεί συνθέτες ή ανθρώπους που έχουν σχέση με τη μουσική και θα γίνονται διασκευές από τις μπάντες του Jumping Fish. Ολη η συζήτησή μας θα αφορά τη μουσική».

«Εγώ δεν ήθελα να κάνω κάτι, δεν με πολυαφορούσε το θέμα τηλεόραση. Το «Voice» δεν θα ξανάκανα γιατί αν σου αρέσει κάτι το «πας», αν δε σου αρέσει δεν το «πας». Αυτό ήταν με την ίδια φιλοσοφία, θα προβληθούν μπάντες από ταλαντούχα παιδιά. Μου ζήτησαν να το παρουσιάσω και δέχτηκα γιατί θα γίνει ένα ωραίο δέσιμο του παλιού με συνθέτες και του νέου με μπάντες μοντέρνες. Υπάρχει και η έννοια της προσφοράς και θα ξεκολλήσουμε λίγο και από τα συνηθισμένα, κι αυτό διότι τα ακούσματα των νέων παιδιών θα είναι πολύ διαφορετικά».

«Η μουσική είναι πολιτισμός. Λείπει από την τηλεόραση και τώρα με αυτή την εκπομπή είναι ευκαιρία να δούμε και έναν άλλον πολιτισμό, που δεν τον βλέπουμε στην τηλεόραση. Θα δούμε νέα πρόσωπα και κάποια που ξεχάσαμε, οπότε όλο αυτό θα έχει και εκπαιδευτικό χαρακτήρα».

«Κάνω αναφορές, και στο νέο άλμπουμ μου που κυκλοφορεί στις 15 Απριλίου έχω εκτός από αναφορές και έναν τίτλο που με εκφράζει αυτή την περίοδο: «Ακόμα ονειρεύομαι». Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση και με όλα όσα συμβαίνουν ακόμη προσπαθώ να ονειρεύομαι. Δεν μπορείς να μένεις ανεπηρέαστος απέναντι σε αυτό που γίνεται».

«Θλίψη, κυρίως λόγω των προσφύγων. Χάνουμε τη λογική μας, δεν ξέρουμε πια ποιο είναι το σωστό και ποιο είναι το λάθος. Από τη μια οι πρόσφυγες, από την άλλη τα κλειστά σύνορα, αλλά και η προσπάθεια των Ελλήνων να είναι φιλόξενοι, γεγονός που για κάποιους είναι σωστό και για άλλους λάθος. Ολα είναι μπερδεμένα».

«Θα ήθελα ένα υπουργείο μέσα από το οποίο θα προσπαθούσα να πείσω τις νέες γενιές ότι έχουν μόνο ένα χρέος: να καταλάβουν τι θέλουν να γίνουν. Στη συνέχεια να τους πείσω να κάνουν μόνο αυτό που αγαπούν και όχι πια κάτι σαν αγγαρεία».

«Ονειρεύομαι να επιστρέψουν όλα τα πράγματα σε κανονικούς ρυθμούς και να μην ανταμώσουμε ποτέ πόλεμο. Φοβάμαι πολύ με όλα αυτά που γίνονται. Νιώθω ότι βρισκόμαστε σε μία γούβα. Μας έχουν τελειώσει όλα. Μακάρι να ξαναπάρουμε μπρος και να ξαναγεννηθούν όλα για να μπούμε ξανά σε κανονική τροχιά. Να πάμε γρήγορα στο μηδέν για να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε και πάλι. Δεν αντέχω άλλο να ξυπνάω και να μην ξέρω τι μας γίνεται. Μου λείπει η ασφάλεια και το να δίνουμε βάση σε αυτά που πραγματικά αξίζουν και αγαπάμε. Υπάρχει ένα μόνιμο ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι μας και ασχολούμαστε με ανούσια πράγματα».