Κι εκεί που το αστείο και το ευτράπελο ολίσθησε σε βαθμό κόπωσης, εκεί που η επανάληψη έγινε ο εχθρός του καινούριου κι εκεί που τα συμπαθή πρόσωπα έγιναν προβλέψιμα κι αναμενόμενα ήρθε η ανατροπή.
Το επεισόδιο του «Μην αρχίζεις την μουρμούρα» (Alpha) το βράδυ της Δευτέρας ήρθε να επιβεβαιώσει ότι η συγκεκριμένη είναι μία πολύ καλή σειρά. Και πως μπορεί, τόσα επεισόδια και τόσες προβολές μετά να έχασε λίγο από την αίγλη του ευχάριστου αιφνιδιασμού, διατήρησε ωστόσο την σταθερή αξία της ποιότητάς της, αλλά της εντιμότητας απέναντι στο κοινό.
Ενα επεισόδιο διαφορετικό, σχεδόν δραματικό για τα δύο από τα τρία ζευγάρια, το νεαρότερο και το μεγαλύτερο, ήταν ό,τι πιο τρυφερό έχει δείξει μέχρι σήμερα η «Μουρμούρα».
Εκτός από το συναίσθημα, το οποίο είναι αποτέλεσμα του συνδυασμού σεναρίου και ερμηνείας, η σειρά μπόρεσε να προσεγγίσει αληθινά προβλήματα και κυρίως αληθινά διλήμματα σχέσεων με τρόπο ρεαλιστικό.
Το αδιέξοδο στη σχέση δύο νέων σε απόσταση, η αναμονή που οδηγεί στο αδιέξοδο, το μυστικό των γάμων που διαρκούν πολλά χρόνια και η αξία της συντροφικότητας, η κατανόηση, η αγάπη και η υπομονή.
Ολα αυτά καλογραμμένα και καλοπαιγμένα – πόσο σπουδαίοι ηθοποιοί ο Αντώνης Αντωνίου και η Ελένη Κοκκίδου – και φυσικά όμορφα παρουσιασμένα. Ενα κομμάτι της ζωής μας και των ανθρώπων μας, ένα κομμάτι δικό μας και των σχέσεών μας. Ηταν ένα υπέροχο επεισόδιο της «Μουρμούρας». Και μαζί μία χρήσιμη υπενθύμιση: στη σωστή δόση του τόσο το δράμα όσο και το χιούμορ σώζουν σειρές.
