Τηλεόραση: Χειμώνας χαμηλών προσδοκιών

Το αρχικό σοκ που προκάλεσε το δημοψήφισμα του Ιουλίου ήλθε να το διαδεχθεί αυτό της προκήρυξης εθνικών εκλογών τον Σεπτέμβριο. Τα στελέχη των καναλιών πλέον αναρωτιούνται τι άλλο μπορεί να συμβεί για να αναταράξει ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα «πληγωμένο» από την πολιτική και κυρίως την οικονομική αστάθεια.

Εκπομπές ματαιώνονται, άλλες αναβάλλονται για την επόμενη χρονιά, μισθοί μειώνονται, το προσωπικό συρρικνώνεται και φυσικά ο προγραμματισμός βρίσκεται στον αέρα μέχρι να σταθεροποιηθεί η πολιτική κατάσταση της χώρας.

Ολα αυτά φυσικά σε πρακτικό επίπεδο γιατί επί της ουσίας οι προσδοκίες για την εφετινή σεζόν ακόμη και προτού συμβούν όλα αυτά ήταν ήδη χαμηλές.

Αλλωστε τα περισσότερα συμβόλαια των παρουσιαστών της ψυχαγωγίας είχαν ήδη υπογραφεί από νωρίς και είχε ήδη γίνει σαφές πως επιθυμία για αλλαγές δεν υπάρχει. Απλές διορθωτικές κινήσεις για να τσιμπήσουν νούμερα κατά την προσφιλή τακτική των στελεχών γίνονταν ή έμειναν στο επίπεδο των προθέσεων. Δύσκολο για την τηλεόραση να ξεφύγει από την εσωστρέφεια και την ανασφάλεια που τη βασανίζει, από την απουσία τόλμης και σίγουρα την έλλειψη υπομονής. Ας είμαστε λοιπόν ειλικρινείς. Σίγουρα λεφτά δεν υπάρχουν, οπότε δεν υπάρχουν και περιθώρια να δοκιμάζονται για πολύ χρόνο οι νεότεροι ή να δίνεται δεύτερη ευκαιρία σε όσους δεν πέτυχαν. Ομως δεν φταίει μόνο αυτό.

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο οι περισσότεροι ιθύνοντες θεωρούν πως κάποιοι τηλεμαϊντανοί είναι αναντικατάστατοι, εξ ου και συνεχίζουν εδώ και δεκαετίες να μονοπωλούν τις τηλεοπτικές καρέκλες.

Τι να προσδοκά λοιπόν κάποιος από τον ερχόμενο «βαρύ» χειμώνα;

Σίγουρα όχι μια φρέσκια πρωινή ζώνη αφού οι εμπορικές δεσμεύσεις καταδυναστεύουν τις όποιες καλές προθέσεις για αλλαγή η οποία, κακά τα ψέματα, δεν αφορά μόνο τα πρόσωπα.

Μάλλον όχι θαύματα στη μυθοπλασία καθώς το κόστος παραγωγής είναι σε ιστορικά χαμηλά. Σίγουρα όχι σόου αφού αυτό το είδος πλέον συνιστά τηλεοπτικό παντεσπάνι. Οπωσδήποτε ό,τι πήγε πολύ καλά πέρυσι και επιστροφή ή ενίσχυση κάποιων ειδών που τα τελευταία χρόνια μάλλον έδειχναν αποδυναμωμένα: ριάλιτι και τηλεπαιχνίδια. Οσο για το prime time; Μάλλον το πάντρεμα του παλιού με το καινούργιο θα είναι από τα εντονότερα των τελευταίων ετών.

Θα υπάρχει όμως και μια υποτυπώδης περιέργεια για κάποια τηλεοπτικά φαινόμενα, όπως για παράδειγμα το αντικείμενο σάτιρας του Λάκη Λαζόπουλου μετά τις πολιτικές εξελίξεις. Τι θα βρει άραγε ο δαιμόνιος τηλελαϊκιστής για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και ποιους δαίμονες πάλι θα καταδιώξει ως αλαζόνας τηλεαντιστασιακός…