Αν μπορούσε κάποιος να γυρίσει το χρόνο πίσω είναι πολύ πιθανό ότι κάνοντας ζάπινγκ στα ελληνικά κανάλια θα έπεφτε πάνω σε εκπομπές που προβάλλονται το 2013. Σταθμός σε αυτό το ταξίδι του χρόνου θα αποτελούσε και η εκπομπή «Sold out», με τον Γιώργο Παπαδάκη, η οποία έκανε πρεμιέρα το περασμένο Σάββατο. Ο γνωστός δημοσιογράφος σε μία ακόμη «νυχτερινή» απόπειρα της καριέρας του κάλεσε την Αννα Βίσση με αφορμή το ανέβασμα των «Δαιμόνων». Ξεκινώντας από την επιλογή της καλεσμένης στέκομαι σε δύο σημεία. Το πρώτο είναι η διαρκής αποθέωση της τραγουδίστριας από μερίδα του ελληνικού Τύπου και των Μέσων γενικότερα, τα οποία εθελοτυφλούν στα στραβοπατήματά της και στέκονται μόνο στην ομολογουμένως εξαιρετική φωνή της και στα χρόνια της μεγάλης δόξας της.
Και η ίδια μέσα από ένα αποτυχημένο ριάλιτι επιχέιρησε να βάλει ένα λιθαράκι στο θρόνο που χτίζει η εγχώρια σοουμπίζ για τη αφεντιά της αλλά δεν το κατάφερε. Δυστυχώς η Αννα Βίσση παρά την μεγάλη της εμπειρία αρνείται να εκτεθεί ουσιαστικά, να παραδεχτεί δηλαδή τα λάθη της και τα αποτυχημένα σουξέ των τελευταίων ετών πιστεύοντας στα μεγάλα και κούφια λόγια μερίδας θαυμαστών της που την αποκαλούν η «Απόλυτη». Καμμία αίσθηση της πραγματικότητας και απουσία αυτοκριτικής. Το δεύτερο σημείο αφορά την εικόνα και την αποτυχημένη έσχατη «μάχη» της απέναντι στο χρόνο. Στην εικόνα αυτή, ακόμη και η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά μπροστά στο θλιβερό αποτέλεσμα…
Σε ότι αφορά τον Γιώργο Παπαδάκη υποθέτω ότι η εμπειρία του θα τον έχει οδηγήσει στο να αναγνωρίσει τα λάθη του πριν τα επισημάνει η κριτική. Εχοντας μεσολαβήσει μεγάλο χρονικό διάστημα από την προηγούμενη απόπειρα να κάνει βραδινή εκπομπή έδειχνε σαν ψάρι έξω από το νερό. Εμφανώς αγχωμένος _δικαιολογημένο για πρώτη εμφάνιση_, ασθμαίνοντας σε επίπεδο ερωτήσεων σε βαθμό που ο τηλεθεατής ένιωθε πως δεν άκουγε ο παρουσιαστής τις ερωτήσεις, με υπερβολική επιείκια απέναντι στην καλεσμένη του. Η πρωινή μαχητικότητά του δυστυχώς δεν έκανε την εμφάνισή της το βράδυ και το συνολικό αποτέλεσμα θύμιζε έργο που το έχουμε ξαναδεί. Πρόσωπα που ανακυκλώνονται μονίμως, χαϊδεμένα από την τηλεοπτική φιλοξενία, ιστορίες πασπαλισμένες με φτηνή χρυσόσκονη και άμετρη αποθέωση ειδώλων του παρελθόντος που γκρεμίστηκαν μαζί με το σύστημα που τα στήριζε. Η τηλεόραση αυτή έχει πεθάνει, έχει ξεπεραστεί, είναι αδιάφορη. Ο τηλεθεατής θέλει αυθεντικότητα και φρέσκο περιεχόμενο. Ας ελπίσουμε ότι η εκπομπή μελλοντικά, εάν και εφόσον επιθυμεί να δικαιώσει τον τίτλο της, θα επιλέξει άλλη φιλοσοφία. Αλλιώς, όπως μαρτυρά και η τηλεθέαση, θα μείνει στα ράφια…
