Ενας κουρέας σε μια γειτονιά της Αθήνας, βιοπαλαιστής, αλλά ιδιαίτερα σκληρά εργαζόμενος κι όχι της «λούφα και παραλλαγής» περιμένοντας κάποιο θαύμα, μου είπε τις προάλλες: «Δουλεύω πολλές ώρες, βγάζω ένα καλό μεροκάματο και οι γείτονες μου λένε ότι έχω αρκετά χρήματα. Όμως, εγώ μόνο ξέρω. Με την απίστευτη φορολογία που μας έχει επιβληθεί, με τις υπερβολικές, αναγκαστικές προκαταβολές φόρου και ταυτόχρονα τις εισφορές του ΕΦΚΑ, αυτό που μένει είναι ένα απλό μεροκάματο.

Δουλεύω 14 ώρες την ημέρα για να έχω συνέταιρο κατά 70% το κράτος που μου προσφέρει ελάχιστα».

Είναι ένας από τους χιλιάδες μικρομεσαίους επιχειρηματίες. Ελεύθερος επαγγελματίας που έχει το μαγαζάκι του, την πελατεία του, κόβει σε όλους αποδείξεις και είναι νομοταγής πολίτης. Το κυριότερο; Δεν χρωστάει πουθενά.

Κι όμως, αυτός τιμωρείται με τον πιο σκληρό τρόπο από το κράτος. Με το που βάζει το κλειδί στην πόρτα της επιχείρησής του, ξέρει ότι πρέπει να πληρώσει ένα συγκεκριμένο ποσό κάθε ημέρα για το κράτος. Την εφορία, τον ασφαλιστικό του φορέα. Ο,τι του μείνει πάει στους προμηθευτές, για να κρατήσει ζωντανή τη δουλειά του και οι πενταροδεκάρες στην τσέπη του.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί διάβασα μια συνέντευξη του αναπληρωτή υπουργού Οικονομίας και Ανάπτυξης, Αλέξη Χαρίτση, ο οποίος μαζί με τον υπουργό Γιάννη Δραγασάκη, φιλοδοξούν να φέρουν την ανάπτυξη.

Ο συμπαθής και εργατικός κ. Χαρίτσης μίλησε για το EquiFund, το Ταμείο Επιχειρηματικών Συμμετοχών που όπως είπε είναι «το μεγαλύτερο χρηματοδοτικό εργαλείο τέτοιου τύπου που υλοποιείται αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη με δημόσιους πόρους και υλοποιείται, σε μια εποχή που ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις, πρωτίστως οι καινοτόμες, είναι η εξασφάλιση ρευστότητας και η ανεύρεση κεφαλαίων».

Είπε κι άλλα για να καταλήξει ότι το ζητούμενο με το Ταμείο είναι η στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων κ.λπ.

Προφανώς ένα κουρείο σε μια γειτονιά δεν είναι καινοτόμα επιχείρηση. Είναι όμως μια επιχείρηση που προσφέρει δουλειά σε δύο – τρία άτομα, που ζει μια οικογένεια, που δίνει ανελλιπώς τις εισφορές και τους φόρους που είναι περάν των δυνατοτήτων της.

Και που είναι σίγουρο ότι δεν θα πάει στο EquiFund για να ζητήσει χρηματοδότηση γιατί προφανώς δεν θέλει να γίνει… αλυσίδα κουρείων. Τι πρέπει, όμως, να κάνει αυτός ο βιοπαλαιστής; Να συνεχίσει να εργάζεται για το κράτος ενώ είναι ελεύθερος επαγγελματίας; Αυτός πώς θα στηριχθεί όταν ενώ είναι συνεπέστατος η πολιτεία έρχεται να τον τιμωρήσει;

Ο μόνος τρόμος για τις χιλιάδες τέτοιες επιχειρήσεις, τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας, είναι η μείωση των βαρών. Να πάψουν να αισθάνονται κορόιδα. Αυτό μόνο…