Έχουν περάσει σχεδόν πέντε δεκαετίες από την εποχή που η παγκόσμια ελίτ έδωσε το πρώτο της ραντεβού στο χιονοσκεπές και απομονωμένο Νταβός. Κι έκτοτε, κάθε χρόνο αναλυτές από όλο το διεθνή Τύπο αναρωτιούνται αν το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ χρησιμεύει εν τέλει σε κάτι.
Το κύριο επιχείρημα είναι πως αυτοί που κρατάνε το χρήμα, και άρα τις τύχες του πλανήτη στα χέρια τους, δεν βοηθούν επί τις ουσίας τους αδυνάμους, δεν αποκαθιστούν τις ανισότητες, δεν σταματούν τους πολέμους και ούτω καθεξής.
Πράγματι, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι όλα τα παραπάνω ισχύουν. Οι πλούσιοι του πλανήτη, που αποτελούν κάτι λιγότερο από το 2%, κατέχουν πάνω από το 80% του παγκόσμιου πλούτου, οι ανισότητες διογκώθηκαν ακόμη περισσότερο, οι πόλεμοι δεν σταμάτησαν.
Ωστόσο, οι περισσότεροι ξεχνούν, ενδεχομένως και να αγνοούν, μια σημαντική παράμετρο. Ότι το Φόρουμ στο Νταβός δεν έχει τη δικαιοδοσία να αποφασίζει για τις τύχες του πλανήτη, όπως το G20 ή το G7, που μπορεί να επεμβαίνει με αποφάσεις αναφορικά με το παγκόσμιο χρήμα ή τους φορολογικούς παραδείσους.
Εξ ου και η ονομασία Φόρουμ και όχι, για παράδειγμα, εκτελεστική επιτροπή. Είναι ένα Φόρουμ διαλόγου και όχι διαχείρισης των προβλημάτων του παρόντος. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για την ετήσια μεγαλύτερη συγκέντρωση σημαντικών ανθρώπων παγκοσμίως, οι οποίοι θέτουν στο τραπέζι θέματα που αφορούν τη μελλοντική κατάσταση της εξέλιξης του κόσμου.
Για παράδειγμα, το 2016 για πρώτη φορά το Νταβός έβαλε στο κάδρο την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση και την επίδραση που θα έχει ο αυτοματισμός στη ζωή μας σε πολύ λίγα χρόνια από σήμερα, θέτοντας ουσιαστικά τον προβληματισμό τού πως θα πρέπει οι κυβερνήσεις να προετοιμαστούν για τις επικείμενες σαρωτικές αλλαγές που θα επέλθουν.
Το Νταβός, λοιπόν, θέτει στο δημόσιο διάλογο σειρά οικονομικών, κοινωνικών, περιβαντολλογικών και άλλων ζητημάτων. Δεν αλλάζει τον κόσμο, δεν είναι αυτός ο ρόλος του εξάλλου. Αυτό που κάνει είναι να τον εμπνεύσει, και μόνο υπό αυτό το πρίσμα να ωθήσει σε αλλαγές.
