28ωρο και αυξήσεις 6% διεκδικεί το IG Metall

Επί ποδός πολέμου βρίσκεται και εφέτος το μεγαλύτερο και ισχυρότερο εργατικό συνδικάτο της Γερμανίας IG Metall, καθώς στην αρχή της κάθε χρονιάς διαπραγματεύεται τις νέες συλλογικές συμβάσεις με τους εκπροσώπους των εργοδοτών. Ηδη ξεκίνησε προειδοποιητικές στάσεις εργασίας και απειλεί με κλιμάκωση των κινητοποιήσεών του σε περίπτωση που τα αιτήματά του δεν συναντήσουν ευήκοα ώτα στην απέναντι πλευρά του τραπεζιού. Εφέτος, μάλιστα, οι διεκδικήσεις του IG Metall δεν περιλαμβάνουν μόνο γενναίες μισθολογικές αυξήσεις (υπερτριπλάσιες του πληθωρισμού), αλλά και αιτήματα πολύ «προωθημένα», με αιχμή του δόρατος την πιλοτική καθιέρωση εβδομάδας 4 ημερών (με… επτάωρο μάλιστα καθημερινά) δίχως μείωση των αποδοχών για όσους εργάζονται με βάρδιες ή έχουν μικρά παιδιά και ηλικιωμένους να φροντίσουν στο σπίτι.

Το IG Metall είναι, βέβαια, το συνδικάτο των εργαζομένων στη μεταλλουργία και εν γένει στη βαριά βιομηχανία. Επειδή είναι όμως το πολυπληθέστερο (αριθμεί περισσότερα από 3,9 εκατ. μέλη) και το μαχητικότερο στη Γερμανία, οι διεκδικήσεις του θεωρούνται ως τροχιοδεικτικά των στόχων του εργατικού κινήματος στη χώρα.

Εν προκειμένω τα τροχιοδεικτικά φωτίζουν τον επόμενο μεγάλο στόχο των γερμανών εργατών και υπαλλήλων, που είναι η υιοθέτηση εβδομάδας 28 εργάσιμων ωρών για περίοδο δύο ετών σε περίπτωση που ο αιτών έχει προστατευόμενα μέλη να φροντίσει στο σπίτι ή η φύση της απασχόλησής του απαιτεί να εργάζεται σε βάρδιες διαφορετικές ώρες την κάθε ημέρα. Στη χώρα ισχύει εδώ και μια 20ετία το 35ωρο. Ως εκ τούτου, η διεκδικούμενη μείωση ισοδυναμεί με μία ημέρα απασχόληση λιγότερο την εβδομάδα.

Οι εκπρόσωποι του IG Metall ζητούν, επίσης, μισθολογικές αυξήσεις 6%, ενώ οι εργοδότες είναι πρόθυμοι να δώσουν αυξήσεις έως και 2% και εφάπαξ μπόνους 200 ευρώ. Σημειωτέον ότι τον Δεκέμβριο ο πληθωρισμός στη Γερμανία υποχώρησε στο 1,7% από 1,8% που ήταν τον Νοέμβριο σε ετήσια βάση, γεγονός που προοιωνίζεται σημαντική ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης των γερμανών καταναλωτών. Διότι κατά παράδοση το ποσοστό των αυξήσεων στο οποίο συμφωνούν οι γερμανοί εργαζόμενοι και εργοδότες βρίσκεται κάπου στο μέσον της ψαλίδας των διεκδικήσεων των μεν και της προσφοράς των δε. Αρα, το πιθανότερο είναι οι εργαζόμενοι στη βαριά βιομηχανία στη Γερμανία να πετύχουν εφέτος αυξήσεις γύρω στο 4%.

Εκ πρώτης όψεως οι στόχοι που έχει βάλει το IG Metall, τόσο ο μισθολογικός όσο (και κυρίως) εκείνος που αφορά τη μείωση των ωρών εργασίας δίχως ανάλογο «κούρεμα» του μισθού, μοιάζουν μαξιμαλιστικοί. Ομως η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η γερμανική οικονομία είναι εξαιρετική. Και σε ό,τι αφορά τις προοπτικές ανάπτυξης (μόλις την περασμένη Τρίτη ο υφυπουργός Οικονομίας Ματίας Μάχνιγκ αναθεώρησε από το 2% στο 2,2% την πρόβλεψη της κυβέρνησης του Βερολίνου για την αύξηση του γερμανικού ΑΕΠ το 2017) και σε ό,τι αφορά τις μακροοικονομικές εξελίξεις (η χώρα βρίσκεται πολύ κοντά στον ισοσκελισμό του προϋπολογισμού της) και σε ό,τι αφορά την αγορά εργασίας (η ανεργία έχει υποχωρήσει στο επίπεδο-ρεκόρ 5,5% του εργατικού δυναμικού, αν και το γερμανικό σύστημα καταγραφής των ανέργων έχει κάποιες ιδιαιτερότητες, δεν προσμετρά για παράδειγμα τους ανέργους άνω των 58 ετών…).

Η αλήθεια είναι ότι χάρη στις εξαγωγές της και επίσης χάρη στην ιδανική εκμετάλλευση των «φρέσκων» εργατικών χεριών που πλημμυρίζουν τη χώρα (η κυβέρνηση θεωρεί ότι για να αντιμετωπιστεί το δημογραφικό πρόβλημα απαιτείται η ενσωμάτωση 500.000 μεταναστών ετησίως, ενώ λόγω της προσφυγικής κρίσης η χώρα υποδέχθηκε την τελευταία διετία περίπου 1,5 εκατ. μετανάστες), η γερμανική οικονομία καλπάζει. Και αν «τη στέγη την επισκευάζεις όταν έχει λιακάδα», όπως αρέσκονται να λέγουν όσοι απεργάζονται τη θεσμική θωράκιση συνολικά της ΕΕ, επικαλούμενοι την ανάκαμψη της ευρωπαϊκής οικονομίας, οι εργαζόμενοι στην πιο «ηλιόλουστη» ευρωπαϊκή χώρα, αν μη τι άλλο, νομιμοποιούνται να θέτουν στόχους, ακόμη και μαξιμαλιστικούς. Οι οποίοι, αν επιτευχθούν, θα ευνοήσουν και τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς αφενός επειδή δημιουργούν εργασιακό κεκτημένο (ο όρος δεν πρέπει να τρομάζει διότι η Ευρώπη έτσι πορεύθηκε μεταπολεμικά) και αφετέρου επειδή η τόνωση της καταναλωτικής δύναμης των Γερμανών θα ευνοήσει τις εξαγωγές των εμπορικών εταίρων της χώρας τους και θα περιορίσει το σκανδαλώδες γερμανικό εμπορικό πλεόνασμα.