Ευρώπη: «Eνιαίο σχήμα για την εγγύηση των καταθέσεων»

Αναγκαία συνθήκη για τη βελτίωση της εμπιστοσύνης στο ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα θεωρεί το ΔΝΤ την ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης. Στο θέμα αναφέρθηκε η επικεφαλής του οργανισμού Κριστίν Λαγκάρντ μετά το πέρας των εργασιών του τελευταίου Eurogroup, που έδωσε το πράσινο φως για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης για την Ελλάδα.

Η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ μίλησε για την ανάγκη δημιουργίας ενός ενιαίου σχήματος εγγύησης των καταθέσεων, το οποίο θα ισχύει για όλα τα πιστωτικά ιδρύματα που ανήκουν στην ευρωπαϊκή τραπεζική ένωση.

Σήμερα, μπορεί οι κανόνες εγγυήσεων να είναι κοινοί, ωστόσο κάθε χώρα-μέλος έχει το δικό της σύστημα, με υποχρέωση ως και το 2025 να έχει… βάλει στην άκρη το 0,8% επί των καλυπτομένων καταθέσεων, για να αντιμετωπίσει ενδεχόμενες πτωχεύσεις ιδρυμάτων.

Αναφερόμενη στο πρόβλημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων, σημείωσε πως θα πρέπει να υπάρξει ενίσχυση των εποπτικών ελέγχων.

Επιπλέον, η κυρία Λαγκάρντ κάλεσε τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να προχωρήσουν ταχύτερα, εν όψει Brexit, στη δημιουργία μιας κοινής κεφαλαιαγοράς. Οπως είπε, με τον τρόπο αυτόν θα ενθαρρυνθεί ο επαναπατρισμός χρηματοοικονομικών δραστηριοτήτων, που μέχρι σήμερα ελάμβαναν χώρα στο Λονδίνο.

Οι κυριότερες αλλαγές που εισάγονται με την τροποποιημένη οδηγία για την τραπεζική ένωση σχετικά με τα συστήματα εγγύησης των καταθέσεων αφορούν:

l Τη συντόμευση της προθεσμίας εξόφλησης των καταθετών σε 7 ημέρες ως το 2024.

l Τη βελτίωση της ενημέρωσης των καταθετών.

l Τη διασφάλιση ότι τα κεφάλαια των συστημάτων εγγύησης χρηματοδοτούνται από τον τραπεζικό τομέα.

Σύμφωνα με τους κανόνες, όλοι οι καταθέτες έχουν προστασία μέχρι του ποσού των 100.000 ευρώ ανά τράπεζα από το σύστημα εγγυήσεων του οποίου η τράπεζα είναι μέλος. Σημειώνεται πάντως πως τόσο στο Βερολίνο όσο και στη Φρανκφούρτη υπάρχει έντονος σκεπτικισμός σε σχέση με τις δυνατότητες εφαρμογής του νέων κανόνων bail-in, με κούρεμα καταθέσεων. Κι αυτό διότι εκτιμάται πως ο «θόρυβος» που θα προκληθεί στις αγορές και η αναστάτωση στο χρηματοπιστωτικό σύστημα θα έχουν μεγαλύτερο κόστος σε σχέση με τα κεφάλαια που μπορεί να απαιτούνται για τη διάσωση του συνόλου των καταθέσεων μιας τράπεζας.