Ας ξαναθυμηθούμε πώς φθάσαμε στην υπερχρέωση

«Οι δύσπιστοι αλλά και οι καλόπιστοι αναγνώστες των τελευταίων σημειωμάτων μου εύλογα θα διερωτώνται: Μα πώς φθάσαμε σε αυτή την υπερχρέωση και στον χωρίς όρια δανεισμό που μας έκανε να χρωστάμε τα μαλλιά της κεφαλής μας; Πότε επιτέλους θα καταβληθεί η αναγκαία προσπάθεια για να συρρικνωθεί το αθεράπευτα σπάταλο κράτος και να συγκρατηθεί ο ιδιωτικός υπερκαταναλωτισμός μας με δανεικά;» διερωτιόμουν σ’ αυτή τη μοναχική στήλη στις 2 Σεπτεμβρίου 2007. Δυστυχώς οι νεότερες γενιές αγνοούν παντελώς, ενώ οι παλιότερες λησμόνησαν ή δεν θέλουν να θυμούνται, ότι η αφετηρία αυτού του ασυγκράτητου κατήφορου ανατρέχει στο 1981, όταν ανήλθε στην εξουσία το ΠαΣοΚ και ταυτόχρονα ενταχθήκαμε στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Οι τότε κυβερνήσεις Ανδρέα Παπανδρέου απορρύθμισαν και κομματικοποίησαν τον κρατικό μηχανισμό και άνοιξαν την κερκόπορτα για να αλωθεί ο χώρος της εκπαίδευσης και ιδιαίτερα των πανεπιστημίων από τη μαρξιστική Αριστερά, η οποία έκτοτε τον εξουσιάζει. Επίσης ανέχθηκαν, αν δεν υπέθαλψαν, τη διαφθορά ολόκληρης της κοινωνίας και ξεχαρβάλωσαν την οικονομία με κοινωνικοποιήσεις και δίωξη της υγιούς επιχειρηματικότητας. Ενοχοποίησαν το κέρδος και την επιτυχία στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας διατηρώντας τεχνητά εν ζωή χρεοκοπημένες επιχειρήσεις, τις οποίες παρέδωσαν στη ληστρική διαχείριση αχόρταγων συνδικαλιστών.

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα;

l Το δημόσιο χρέος από 29,7% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ) το 1981 εκτοξεύθηκε στο 108,5% το 2004 (αύξηση 265,3%).

l Η ανεργία από 4% το 1981 είχε υπερβεί το 11% το 2004, δηλαδή σχεδόν τριπλασιάστηκε.

l Οι ρυθμοί ανάπτυξης έπεσαν σε σχεδόν μηδενικά ποσοστά.

l Το βιοτικό μας επίπεδο ως ποσοστό του μέσου κοινοτικού αντί να αυξάνεται μειωνόταν επί πολλά χρόνια. Ηταν 77,5% του μέσου κοινοτικού όρου το 1981, υποχώρησε σε 67,2% το 1989 και σε 63,7% το 1995. Και αυτά παρά τις τεράστιες δωρεάν παροχές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ανύπαρκτες ως το 1981.

l Αναπόφευκτο αποτέλεσμα αυτής της λαϊκίστικης και άσωτης πολιτικής του σπάταλου κράτους, ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων διπλασιάστηκε. Από 327.000 το 1981 έφθασαν τις 596.000 το 2004 και δυστυχώς η μη επανίδρυση του κράτους επί ΝΔ διευκόλυνε την περαιτέρω αύξησή τους.

Ερώτημα: Γιατί οι κυβερνήσεις ΠαΣοΚ, που συνέβαλαν μετά το 1994 σε συγκράτηση, έστω και πρόσκαιρα, του κατήφορου της οικονομίας και σε σημαντικές βελτιώσεις, δεν διαχώριζαν τη θέση τους από την ολέθρια πολιτική της πρώτης οκταετίας του ΠαΣοΚ;

Μια εύλογη απάντηση είναι ότι ήταν οι ίδιοι που συνέβαλαν ως κορυφαία στελέχη και στην τότε παράλογη διάλυση της οικονομίας και της αναπτυξιακής διαδικασίας. Σημειωτέον ότι ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε έμμεσα αποκηρύξει το παρελθόν του, κάτι που επιμελώς αποσιωπούν και οι νεοδημοκράτες και οι συριζαίοι. Είχε μετανοημένος καταγγείλει τα ρετιρέ των καλοπληρωμένων υπαλλήλων του δημοσίου τομέα. Επίσης είχε αναγνωρίσει ότι καταναλίσκουμε περισσότερα από όσα παράγουμε και ότι αν δεν αφανίσουμε το δημόσιο χρέος αυτό θα μας αφανίσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μιμούμενος το ΠαΣοΚ του Ανδρέα, αλλά αριστερότερα και αδέξια, αποτελείωσε την οικονομία. Και οι εκλογές μάλλον θα βάλουν την ταφόπλακά της.