To πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου 100 εργαζομένων που ανακοίνωσε η Χαλυβουργική επανέφερε πάλι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας την άμεση εξάρτηση της βιωσιμότητας μιας μονάδας από το υψηλό κόστος ενέργειας. H περίπτωση της Χαλυβουργικής όμως είναι ιδιαίτερη.
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 η οικογένεια του κ. Κ. Αγγελόπουλου επένδυσε 250 εκατ. ευρώ (ίδια κεφάλαια και δανεισμός) χωρίς καμία επιδότηση για να εκσυγχρονίσει και να επαναλειτουργήσει την ιστορική βιομηχανία καθιστώντας την άμεσα ανταγωνιστική και με παραγωγική δυναμικότητα 1 εκατ. τόνων χαλυβουργικών προϊόντων. Στην εταιρεία είχαν βρει δουλειά 650 εργαζόμενοι. Το εγχείρημα στέφθηκε με επιτυχία, παρά το γεγονός ότι η εταιρεία δεν είχε προλάβει το κατασκευαστικό μπουμ των Ολυμπιακών Αγώνων.
Οι πωλήσεις ενισχύονταν, ο ισολογισμός βελτιώθηκε, οι σωρευμένες ζημιές εξαλείφονταν και οι μέτοχοι, όταν ήρθε η ώρα της διανομής έστω και μικρών μερισμάτων, τα άφησαν μέσα στην εταιρεία. Ουσιαστικά η Χαλυβουργική έχει 20 χρόνια να διανείμει μέρισμα.
Υψηλοί φόροι


Και ύστερα ήρθε η κρίση. Η εσωτερική ζήτηση χαλυβουργικών προϊόντων κατακρημνίστηκε. Από 2,1 εκατ. τόνους το 2009 υποχώρησε το 2013 στους 300.000 τόνους.
Επίσης, η κυβέρνηση το 2010 για να αντιμετωπίσει το δημοσιονομικό πρόβλημα επέβαλε υψηλούς Ειδικούς Φόρους Κατανάλωσης στην ενέργεια και παράλληλα η ΔΕΗ, μη μπορώντας να προσαρμόσει τα λειτουργικά της κόστη στην κρίση, αύξησε με μονομερείς ενέργειες τα τιμολόγια.
Ετσι το κόστος ηλεκτρισμού και φυσικού αερίου για όλες τις ενεργοβόρες μονάδες της χώρας και κατ’ επέκταση και για τη Χαλυβουργική εκτινάχθηκε.
Σωρευτικές ζημιές


Οι τρεις μεγάλες χαλυβουργίες (Σιδενόρ, Χαλυβουργία Ελλάδος, Χαλυβουργική) έλαβαν διαβεβαιώσεις ότι οι αυξήσεις θα περιοριστούν και στράφηκαν στις εξαγωγές. Τα πήγαν μάλιστα πολύ καλά τη διετία 2010-2011. Πωλούσαν βέβαια με ζημιές γιατί ήθελαν να κερδίσουν μερίδια αγοράς καθώς δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τους ιταλούς, ισπανούς και πορτογάλους σιδεράδες που είχαν πολύ χαμηλότερα ενεργειακά κόστη.
Οι υποσχέσεις για μείωση στα τιμολόγια ρεύματος και φυσικού αερίου δεν υλοποιήθηκαν ποτέ –εκτός από μια μεταβατικού χαρακτήρα μείωση των τιμολογίων της ΔΕΗ –και οι τρεις εταιρείες τα τελευταία χρόνια καταγράφουν σωρευτικές ζημιές άνω των 800 εκατ. ευρώ. Οπως είναι γνωστό, το εργοστάσιο της Χαλυβουργίας Ελλάδος στον Ασπρόπυργο έκλεισε, καθώς και η ιταλικών συμφερόντων Hellenic Steel στη Θεσσαλονίκη. Οι μονάδες της Σιδενόρ σε Βόλο και Θεσσαλονίκη λειτουργούν μόνο βράδυ, όπως και η μονάδα της Χαλυβουργίας Ελλάδος στον Βόλο. Η ακριβή ενέργεια έκλεισε επίσης πολλές κεραμοποιίες αλλά και τα Τσιμέντα Χαλκίδος.
Στη Χαλυβουργική το χαλυβουργείο είναι κλειστό από τον Ιούνιο του 2012. Θα κλείσει σε δύο μήνες τρία χρόνια αδράνειας. Εν τούτοις, η διοίκηση πληρώνει κανονικά μισθούς και εισφορές στους εργαζομένους. Βεβαίως, υπήρξε μείωση μισθών και εφαρμογή για έξι εβδομάδες του μέτρου της διαθεσιμότητας. Η Χαλυβουργική προχώρησε σε πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου το 2013 που αφορούσε 148 εργαζομένους δίνοντας, εκτός από τις νόμιμες αποζημιώσεις, και 15 μισθούς.
Τώρα επιλέγει πάλι πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου 100 εργαζομένων, κυρίως από το χαλυβουργείο, παρέχοντας τα ίδια κίνητρα με την πρώτη εθελουσία.
Σήμερα στο εργοστάσιο της Ελευσίνας λειτουργούν οι τρεις μονάδες παραγωγής πλέγματος και η γραμμή spooler. Τα δύο ελασματουργεία δούλεψαν μόνο 23 μέρες το 2013 και 28 μέρες το 2014.
Το δεύτερο πρόγραμμα είχε ανακοινωθεί από τον Απρίλιο του 2014 στους εργαζομένους με εφαρμογή τον Σεπτέμβριο του 2014 αλλά πήρε παράταση για τον Απρίλιο του 2015.
«Δεν φταίνε»


Η διοίκηση της εταιρείας στη συνάντησή της με τον υπουργό Ενέργειας κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη ανέφερε ότι θα μπορούσε να επιλέξει τις ομαδικές απολύσεις ή το μέτρο του 5% κάθε μήνα πληρώνοντας το 1/3 του κόστους της εθελουσίας, αλλά αντιλαμβανόμενη πως οι εργαζόμενοι δεν φταίνε για τη συγκυρία (ακριβό ρεύμα, πτώση κατανάλωσης) προτίμησε την εθελουσία. Οπως επεσήμαναν στον υπουργό, αν η εταιρεία είχε προχωρήσει σε απολύσεις την περίοδο που το χαλυβουργείο της έκλεισε, θα είχε εξοικονομήσει 15 εκατ. ευρώ.
Μιλώντας στο «Βήμα της Κυριακής» στελέχη της εταιρείας επισημαίνουν ότι με την ολοκλήρωση της εθελουσίας η Χαλυβουργική θα απασχολεί 200 εργαζομένους (τόσοι θα απομείνουν από τους αρχικά 650 καθώς έχουν αποχωρήσει συμβασιούχοι που έληξε η σύμβασή τους, 110 που βγήκαν στη σύνταξη και 250 από τις εθελουσίες). Από το 2009 ως σήμερα μέσα από αυξήσεις κεφαλαίου η οικογένεια έχει βάλει 60 εκατ. ευρώ στην εταιρεία και συνολικά 140 εκατ. από το 2000. Και το κόστος της νέας εθελουσίας θα πληρωθεί από τον προσωπικό λογαριασμό του κ. Κ. Αγγελόπουλου.

ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ
Πέντε χρόνια υποσχέσεις για τη μείωση του ενεργειακού κόστους
Αλλη μία επιτροπή συστάθηκε από το υπουργείο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας με σκοπό να καταθέσει ως τις 5 Μαΐου στον υπουργό κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη προτάσεις για τη μείωση του ενεργειακού κόστους στα νοικοκυριά και στις επιχειρήσεις.
Η επιτροπή, στην οποία θα συμμετέχουν παράγοντες του υπουργείου, των ενεργοβόρων βιομηχανιών (ΕΒΙΚΕΝ), της ΔΕΗ κ.ά., θα επικεντρωθεί κυρίως σε προτάσεις για την εφαρμογή της διακοψιμότητας. Δηλαδή, στην πριμοδότηση των ενεργοβόρων επιχειρήσεων που μειώνουν ή διακόπτουν την παραγωγή τους όταν η ζήτηση για ρεύμα απειλεί την ευστάθεια του συστήματος. Πρόκειται για μια πρακτική που έχει υιοθετηθεί από όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Η διακοψιμότητα

Στην Ελλάδα ψηφίστηκε τον Οκτώβριο του 2013 μετά το ΟΚ της Κομισιόν αλλά δεν έχει εφαρμοστεί καθώς δεν έχει υπογραφεί υπουργική απόφαση. Το υπουργείο επιμένει σε σύνδεση της διακοψιμότητας με τη διατήρηση θέσεων εργασίας. Το θέμα όμως είναι ποιος θα βάλει τα χρήματα για να εφαρμοστεί το μέτρο. Στις χώρες στις οποίες εφαρμόζεται η διακοψιμότητα ο Διαχειριστής εισπράττει από τους παραγωγούς και πληρώνει τη βιομηχανία. Ετσι και εδώ η ΔΕΗ, οι ιδιώτες ηλεκτροπαραγωγοί και οι ΑΠΕ θα κληθούν να πληρώσουν. Από την πλευρά της η βιομηχανία υποστηρίζει ότι λεφτά υπάρχουν, αφού μόνο για τα Αποδεικτικά Διαθεσιμότητας Ισχύος (ΑΔΙ) το κράτος δαπανά 400 εκατ. ευρώ ετησίως, τα οποία με την εφαρμογή της διακοψιμότητας δεν θα είναι απαραίτητα.
Εδώ και πέντε χρόνια πάντως λύση για τη μείωση του ενεργειακού κόστους δεν έχει βρεθεί. Οι ελληνικές βιομηχανίες πληρώνουν το ηλεκτρικό ρεύμα 60 ευρώ τη μεγαβατώρα έναντι 35-40 ευρώ των ευρωπαίων ανταγωνιστών τους, ενώ και η τιμή του φυσικού αερίου είναι κατά 40% πάνω σε σχέση με το εξωτερικό. Το αποτέλεσμα είναι να έχουν έλλειμμα ανταγωνιστικότητας και να μην μπορούν να εξάγουν, την ώρα που η εσωτερική αγορά καταρρέει.
Ενδεικτικό των άνισων όρων του ανταγωνισμού είναι ότι ο ιταλός βιομήχανος, αν το κόστος της ενέργειας ξεπεράσει το 3% του τζίρου, παίρνει επιδότηση από το ιταλικό Δημόσιο.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ