Επενδύσεις και νέα στρατηγική

Η οικογενειακή μεταβίβαση της μεγαλύτερης ελληνικής αλευροβιομηχανίας από τον κ. Κώστα Λούλη στον γιο του έγινε τον Ιούνιο του 2010. Οταν ο νεαρός μάνατζερ έπαιρνε εκτός από τη θέση του προέδρου και το 44,77% των μετοχών της εταιρείας Μύλοι Λούλη ΑΕ –το 11,84% ανήκει στην κυρία Ολγα Μάνου, το 10% στην κυρία Ευαγγελία Λούλη και το 7,36% στον αυστριακό όμιλο LLI -, η κρίση είχε αρχίσει να διαβρώνει όλους τους αρμούς της ελληνικής οικονομίας.

Η μεταβίβαση έγινε στην πιο δύσκολη στιγμή, αν και κανένας απ’ όσους γνωρίζουν τον πατέρα Λούλη δεν μπορεί να τον φανταστεί ως ιδιωτεύοντα που ασχολείται απλώς με τη φάρμα του στο Διμήνι του Νομού Μαγνησίας.

Βέβαια ο κλάδος της αλευροβιομηχανίας είναι ίσως ο πιο ανθεκτικός σε ολόκληρη την ελληνική αγορά, δεδομένου ότι το ψωμί είναι το πλέον βασικό είδος πρώτης ανάγκης. Και όπως τουλάχιστον έχει αποδειχθεί στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, σε περιόδους ένδειας μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού η κατανάλωση του ψωμιού αυξάνεται.

Ωστόσο αλλάζει η σύνθεση των προϊόντων αλεύρου, όπως λέει ο κ. Νίκος Λούλης. Δηλαδή τα λεγόμενα άλευρα πολυτελείας, αυτά που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή προϊόντων ζαχαροπλαστικής, μειώνονται, ενώ αυξάνεται η κατανάλωση των κλασικής ποιότητας αλεύρων, εφόσον αυξάνεται η κατανάλωση ψωμιού, «αν και στο τέλος είμαστε μια η άλλη» συμπληρώνει.

Μιλώντας προς «Το Βήμα» και εξηγώντας τη στρατηγική του αυτή την περίοδο, ο πρόεδρος της εταιρείας σημειώνει ότι «σήμερα το 50% των πωλήσεών μας προέρχεται από τα αρτοποιεία, το 35% από τις βιομηχανίες και τις βιοτεχνίες και το 15% από τις αλυσίδες σουπερμάρκετ. Στόχος μας είναι να αυξήσουμε την παρουσία μας στον κλάδο των αρτοποιείων και στην κατηγορία των βιομηχανιών και βιοτεχνιών».

Παράλληλα η εταιρεία έχει μεγάλη διασπορά κινδύνου, δεδομένου ότι κανένας πελάτης της δεν πραγματοποιεί αγορές μεγαλύτερες από το 2% των πωλήσεών της, γεγονός που της επιτρέπει σε περίπτωση επισφαλειών ή μεγάλης καθυστέρησης αποπληρωμής να διακόψει τη συνεργασία. Τέτοιες περιπτώσεις υπήρξαν στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, όταν η διοίκηση της εταιρείας διέκοψε τη συνεργασία με μεγάλους πελάτες της, οι οποίοι καθυστερούσαν επί μακρόν την αποπληρωμή των οφειλών τους.

Στο πλαίσιο λοιπόν της νέας στρατηγικής της και της αναβάθμισης της θέσης της στην αγορά –όπου ήδη κατέχει το 25% –προσφάτως εγκαινίασε τον νέο αλευρόμυλο στο Κερατσίνι Αττικής αλλά και Μουσείο Αρτου με 500 σφραγίδες προσφόρων.

Η επένδυση ήταν ύψους 10 εκατ. ευρώ, αυτοχρηματοδοτούμενη και ολοκληρώθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο. Ο νέος μύλος περιλαμβάνει σιλό δημητριακών αποθηκευτικής χωρητικότητας 20.000 τόνων, λιμενοβραχίονα μήκους 130 μέτρων και βάθους 11 μέτρων, λιμάνι με δυνατότητα φορτοεκφόρτωσης δημητριακών δυναμικότητας 150 τόνων ανά ώρα, γραμμή άλεσης σίτου δυναμικότητας 300 τόνων το 24ωρο, σιλό τελικών προϊόντων αποθηκευτικής χωρητικότητας 3.000 τόνων και γραμμή παραγωγής Pellets 200 τόνων το 24ωρο.

Στόχος της νέας επένδυσης είναι να βελτιωθεί η παραγωγική δυνατότητα της εταιρείας και να εξυπηρετεί περισσότερες βιομηχανίες ζύμης με χαμηλότερο κόστος λόγω των χαμηλότερων μεταφορικών εξόδων, ενώ παράλληλα με τις συνεχείς προσφορές, τη συμπίεση των κοστολογικών εξόδων και την παραγωγή χαμηλότερου κόστους προϊόντων η εταιρεία επιχειρεί να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά της στην αγορά.

Η εταιρεία Μύλοι Λούλη ΑΕ είναι σήμερα η μεγαλύτερη αλευροβιομηχανία στην Ελλάδα –στη διάρκεια του 2011 άλεσε 200.000 τόνους σιτάρι και παράγει 120 διαφορετικά προϊόντα, ενώ μεταξύ των άλλων παράγει προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας για αλυσίδες σουπερμάρκετ. Διαθέτει δύο σύγχρονους αλευρόμυλους –στη Σούρπη της Μαγνησίας και στο Κερατσίνι -, τέσσερα ιδιόκτητα κέντρα διανομής και παράγει 150.000 τόνους αλεύρων και 50.000 τόνους υποπροϊόντων του αλεύρου.

Στη διάρκεια του 2012 οι πωλήσεις της υπολογίζεται να διαμορφωθούν σε 90 εκατ. ευρώ έναντι 95,8 εκατ. ευρώ το 2011 και τα προ φόρων κέρδη της σε 4,5 εκατ. ευρώ από 5,2 εκατ. ευρώ. Επίσης εφέτος ο δανεισμός της μειώθηκε σε 34 εκατ. ευρώ έναντι 38,5 εκατ. ευρώ πέρυσι.

Η οικογένεια Λούλη διαθέτοντας επιχειρηματική ιστορία περισσότερα από 300 χρόνια –άρχισε το 1782 όταν ο Ζώης Λούλης έκτισε στην Αετορράχη των Ιωαννίνων έναν μικρό πετρόμυλο –κατόρθωσε όχι μόνο να επιβιώσει ως σήμερα έχοντας ενσωματώσει όλες τις αλλαγές, τις ανατροπές και τις ασυνέχειες του 20ού αιώνα, και από τα Ιωάννινα να βρεθεί στον Βόλο και στη συνέχεια στον Πειραιά, αλλά και να παραμείνει με πλειοψηφικούς όρους στην ίδια οικογένεια. Εστω και αν προς στιγμήν χρειάστηκε τη στήριξη ενός κορυφαίου ευρωπαϊκού ομίλου.