Οι τραπεζίτες δεν είναι διπλωµάτες. Οι διαπραγµατεύσεις του ∆ιεθνούς Συνδέσµου Τραπεζών, IIF, µε την Αθήνα για την αποµείωση του ελληνικού χρέους συνοδεύονται από ωµές απειλές, πιέσεις, εκβιασµούς. Ο στόχος των τραπεζιτών είναι διπλός: από τη µία η ελαχιστοποίηση των οικονοµικών απωλειών τους και από την άλλη η απόλυτη νοµική κατοχύρωση των ελληνικών οµολόγων που θα πάρουν σε αντάλλαγµα των παλαιών – αίτηµα, που η ελληνική πλευρά φαίνεται άκριτα να ικανοποιεί θέτοντάς τα υπό βρετανικό ∆ίκαιο.
Η αιφνίδια διακοπή των διαπραγµατεύσεων την Παρασκευή και η µετάθεσή τους για την ερχόµενη Τετάρτη δείχνουν ότι οι τραπεζίτες θέλουν πολύ περισσότερα. Η ελληνική πλευρά δείχνει παραζαλισµένη, θέτοντας τις τελευταίες της ελπίδες στον γερµανό υπουργό Εξωτερικών Γκίντο Βεστερβέλε , ο οποίος έρχεται σήµερα στην Αθήνα προφανώς για να τη στηρίξει. Οχι ως «µεγάλος αδελφός», αλλά ως «αυτο-διασώστης» αφού το σχέδιο της αποµείωσης είναι γερµανικής καταγωγής και έµπνευσης.
Αυτό πιστεύει και ο καθηγητής της Οικονοµίας στο Πανεπιστήµιο του Γκρατς Μαξ Oτε. Οι προβλέψεις του για την επερχόµενη οικονοµική κρίση που αποδείχθηκαν προφητικές τον ανέδειξαν µετά το 2008 σε έναν από τους γνωστότερους οικονοµολόγους της εποχής µας. Το γεγονός ότι είναι και ο ίδιος διαχειριστής ενός hedge fund δεν τον εµποδίζει να είναι από τους πιο οξυδερκείς κριτικούς του καπιταλιστικού συστήµατος.
Στην Αθήνα τρενάρουν οι διαπραγματεύσεις για την εθελοντική συμμετοχή των ιδιωτών στην απομείωση του ελληνικού χρέους. Τι λέτε, είναι ο στόχος της Αθήνας για μείωση κατά 50% ρεαλιστικός; «Πριν σας πω τι είναι ρεαλιστικό, πρέπει να πω τι είναι το δέον. Και αυτό είναι η επέκταση του κουρέµατος κατά 50% στο συνολικό χρέος που φθάνει τα 340-350 δισ. ευρώ. Για να µπορέσει να εξυγιανθεί η Ελλάδα, το κουρεµένο ποσό θα έπρεπε να προσεγγίσει τουλάχιστον τα 170-180 δισ. ευρώ. Τα 100 δισ. ευρώ είναι πολύ λίγα. Το κατά πόσο είναι ρεαλιστικό εξαρτάται από τη στάση της ελληνικής και της γερµανικής κυβέρνησης, που βασικά θα έπρεπε να συµπλέουν. Αν επιµείνουν µαζί ότι η Ελλάδα απειλείται πραγµατικά µε χρεοκοπία, τότε θα µπορούσαν να εξαναγκάσουν τις τράπεζες σε υποχώρηση». Ποιο είναι κατά τη γνώμη σας το
Οι τραπεζίτες απαιτούν από την Αθήνα να θέσει τα νέα ελληνικά ομόλογα υπό βρετανικό Δίκαιο. Είναι η μείωση του τόκου ή η μεγαλύτερη διάρκεια ισχύος των νέων ομολόγων επαρκές αντιστάθμισμα για τέτοια απώλεια; «∆εν θα αποδεχόµουν ποτέ τέτοια απώλεια…».
Γιατί;
«Συγνώµη, αλλά µια χώρα δεν θα έπρεπε ποτέ να παραδοθεί πλήρως στις τράπεζες. Είναι απόλυτα φρικτός παραλογισµός. Θα ήταν ένας πρόσθετος θρίαµβος της χρηµατιστικής ολιγαρχίας ύστερα από την αλλαγή της κυβέρνησης στην Ιρλανδία, την Ισπανία, την Ιταλία και τη Σλοβακία. Οι ολιγάρχες του χρηµατιστικού κεφαλαίου κάνουν ό,τι θέλουν µε τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Το ζητούµενο για τις κυβερνήσεις είναι να επανακτήσουν την κυριαρχία τους όχι να εκχωρήσουν και άλ λο κοµµάτι της».
Πιστεύετε ότι ο υπουργός Εξωτερικών Γκίντο Βεστερβέλε θα εξαγγείλει σήμερα στην Αθήνα το χαρμόσυνο μήνυμα ότι το Βερολίνο θα άνοιγε και πάλι το πορτοφόλι του για τους αναξιοπαθούντες Ελληνες; «Ετσι πιστεύω. Η Γερµανία δεν θα πει “όχι” στην αναχρηµατοδότηση της Ελλάδας».
Είστε ανάμεσα στους λίγους που τάσσονται υπέρ της επιστροφής της Ελλάδας στη δραχμή. Γιατί έτσι; «Είναι θέµα κυριαρχίας. ∆εν θα ήθελα να δω την Ελλάδα υπό καθεστώς αναγκαστικής εποπτείας. Εθνικό νόµισµα σηµαίνει περισσότερη εθνική κυριαρχία, περισσότερη δηµοκρατία, περισσότερες δυνατότητες επιλογής». Θα στοιχηματίζατε ότι η Ελλάδα θα Θα αγοράζατε σήμερα, ως διαχειριστής
Ούτε στους πελάτες σας θα συνιστούσατε επομένως να αγοράσουν…
«Oχι. Οι αβεβαιότητες είναι ακόµα µεγάλες. Θα τους συνιστούσα να περιµένουν».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ