Οταν το ΠαΣοΚ ανέλαβε την εξουσία δεν υπήρχε καμία έκφανση της κοινωνικής μας οργάνωσης την οποία δεν φιλοδοξούσε να αλλάξει. Στον τομέα της οικονομίας, που μας ενδιαφέρει εδώ, οι βασικοί στόχοι των πολιτικών που υιοθέτησε ήταν, π.χ., η μείωση της ανισότητας, η καταπολέμηση της ανεργίας και η κάλυψη των πολιτών με τα απολύτως δημόσια αγαθά της παιδείας, της υγείας και της ασφάλειας. Υστερα από σχεδόν 20 χρόνια διακυβέρνησης αμφιβάλλω αν υπάρχουν δείκτες οι οποίοι να δείχνουν ότι οι στόχοι που είχαν επιδιωχθεί επιτεύχθηκαν, έστω και σε κάποιον ανεκτό βαθμό. Αλλά εν τω μεταξύ τα διάφορα πειράματα που επιχειρήθηκαν απορρόφησαν ασύλληπτους κοινοτικούς και εγχώριους πόρους και – το χειρότερο – έχουν αφήσει για τις επερχόμενες γενεές μια κληρονομιά που θα επιθυμούσαν, αν ήταν εφικτό, να μην αποδεχθούν. Πρόκειται φυσικά για το δημόσιο χρέος, για το οποίο ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου συνήθιζε να λέει ότι θα μας φάει, χωρίς όμως να κάνει τίποτε, γιατί γλυκύτερη του δημόσιου χρέους ήταν η εξουσία. Σήμερα λοιπόν επιθυμώ να πληροφορήσω τους αναγνώστες για τις ευθύνες που υπάρχουν ώστε οι ίδιοι και τα παιδιά τους να γνωρίζουν τι ακριβώς συνέβη και ποια προβλήματα θα αντιμετωπίσουμε προσεχώς.
Ο Πίνακας απεικονίζει την πορεία του δημοσίου χρέους ως ποσοστού στο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) τα τελευταία 30 χρόνια για το ίδιο δείγμα χωρών που χρησιμοποίησα και στα προηγούμενα άρθρα μου. Οπως και πριν, τα σχετικά στοιχεία προέρχονται από την τράπεζα ετήσιων χρονολογικών σειρών AMECO της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Από την πρώτη στήλη παρατηρούμε ότι η χώρα μας το 1970 είχε το τρίτο μικρότερο δημόσιο χρέος ανάμεσα στις χώρες της αναφοράς για τις οποίες υπάρχουν στοιχεία. Το εκπληκτικό δε είναι ότι με δύο πετρελαϊκές κρίσεις και με τις σοσιαλίζουσες κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή το ποσοστό αυτό αυξήθηκε μόνο κατά έξι εκατοστιαίες μονάδες στα δέκα χρόνια που μεσολάβησαν ως το 1980. Κατά συνέπεια, αντίθετα από τα επιχειρήματα που ανέπτυσσαν στη Βουλή οι επί των Οικονομικών υπουργοί του ΠαΣοΚ, η αλήθεια είναι ότι παρέλαβαν μια εύρωστη οικονομία με ρυθμό ανάπτυξης 4%, με ανεργία γύρω στο 6% και με δημόσιο χρέος 28% στο ΑΕΠ!!!
Τι έκαναν οι ίδιοι κατά τις δύο δεκαετίες από το 1980 ως το 2000 φαίνεται εύγλωττα από τις τρεις τελευταίες στήλες του πίνακα. Ως ποσοστό στο ΑΕΠ το δημόσιο χρέος υπερτριπλασιάστηκε κατά τη χαμένη δεκαετία του 1980 και σχεδόν τετραπλασιάστηκε ως το 2000. Αυτό δε συνέβη σε μια περίοδο όπου οι κυβερνήσεις του ΠαΣοΚ διαχειρίστηκαν δύο Πακέτα Ντελόρ και τεράστια φορολογικά έσοδα από την άμεση και την έμμεση φορολογία.
Αντιθέτως, από τα δεδομένα του πίνακα προκύπτει ότι κατά την ίδια περίοδο οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και άλλων χωρών του δείγματος διαχειρίστηκαν τα δημόσια οικονομικά των χωρών τους με υπευθυνότητα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι συγκράτησαν το δημόσιο χρέος σε ποσοστά γύρω ή και κάτω από το 60% στο ΑΕΠ, οπότε τώρα δεν πιέζονται να ικανοποιήσουν το σχετικό κριτήριο της Συνθήκης του Μάαστριχτ και μπορούν να αντιμετωπίσουν μια ενδεχόμενη οικονομική ύφεση με μεγαλύτερη άνεση.
