Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας, ιδιαίτερα προς όσους είχαν κατά το παρελθόν δει την ταινία «Ερχονται οι Ρώσοι». Τότε το νόημα του τίτλου αναφερόταν στην ψυχροπολεμική των καιρών απειλή. Στο σημερινό σχόλιο αντίθετα μόνο αυτό δεν θέλει ο τίτλος να υποδηλώσει. Μπορεί να τον χαρακτηρίζει σε κάποιο βαθμό σχετική αισιοδοξία ή ακόμη και πιθανή ανακούφιση, όπως θα φανεί στη συνέχεια, αλλά με κανέναν τρόπο δεν θα έπρεπε να εκληφθεί ως απειλή.
Αν τα πράγματα έχουν όπως αναφέρθηκαν στη σχετική ειδησεογραφία, πολύ σύντομα εταιρεία αμερικανικών συμφερόντων θα αναλάβει την ιδιοκτησία και τη διοίκηση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Για πρώτη φορά μια ελληνική κρατική εταιρεία «στρατηγικής σημασίας» θα περάσει στα χέρια αμερικανικών κεφαλαίων, πάντοτε βέβαια υπό την άγρυπνη παρουσία του σωματείου Τρίαινα και του προέδρου της κ. Κοντάκη. Το μήνυμα είναι από πολλές πλευρές αισιόδοξο. Οπως γνωρίζουμε, ιδιαίτερα μάλιστα μετά τις πρόσφατες αξιολογήσεις της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας, η ποιότητα και η τεχνολογική αρτιότητα των προϊόντων της είναι δεδομένες. Με ένα σμπάρο λοιπόν δύο τρυγόνια. Και παπούτσι από τον τόπο μας και εφάμιλλο των αντίστοιχων τουρκικών.
Στη συνέχεια οφείλουμε να υπογραμμίσουμε την τεράστια σημασία της εξαγοράς στην αντιστροφή της αρνητικής για τη χώρα μας εισροής ξένων κεφαλαίων. Τι άλλο ζητάμε για να αλλάξει το κλίμα από το να μαθευτεί στις ΗΠΑ ότι η προσδοκώμενη κερδοφορία από το συμβόλαιο των Ναυπηγείων με το Πολεμικό Ναυτικό για την παραγωγή 19 υποβρυχίων υπολογίζεται στο 50%; Αυτό και μόνο φτάνει για να αρχίσει η εισροή των αμερικανικών κεφαλαίων. Οταν τα ποσοστά είναι έμμεσα, θα σκεφτούν στην Αμερική, αφού δίνονται αρχικά στους Γερμανούς της HDW, δεν θα είναι μεγαλύτερα τα νέα που θα τα διαπραγματευτούμε απευθείας;
Να η ευκαιρία για να καταπέσει η κακόβουλη προπαγάνδα που μάταια ως σήμερα προσπαθούσε το υπουργείο Οικονομικών να αναστρέψει. Ποια καλύτερη απόδειξη χρειάζεται κανείς για να υποστηρίξει ότι η χώρα μας, μεταξύ των πολλών άλλων πλεονεκτημάτων της, είναι και από τις πιο φιλόξενες στις ξένες επενδύσεις; Πόσο καλύτερη φιλοξενία θέλουν τα ξένα κεφάλαια όταν υπογράφονται συμβόλαια που επιτρέπουν χωρίς ανταγωνισμό την προμήθεια αγαθών από το Δημόσιο με ποσοστό κέρδους (καθαρού και όχι μεικτού) της τάξεως του 50%; Πόσο μεγαλύτερη εξασφάλιση θέλουμε από το να αναλαμβάνει ηγετικό στέλεχος του συνδικαλιστικού κινήματος του κυβερνώντος κόμματος την εκπροσώπηση των αμερικανικών συμφερόντων σε αυτές τις κρατικές συμβάσεις ως συνιδιοκτήτης;
Το σημαντικότερο όμως αποτέλεσμα της όλης διαδικασίας έχει να κάνει με την τεράστια αλλαγή που πιθανολογώ ότι θα επέλθει στις εργασιακές σχέσεις της χώρας από τη συνεργασία του εργατικού σωματείου των ναυπηγείων Τρίαινα και ιδιαίτερα του προέδρου τους κ. Κοντάκη με τη νέα, αμερικανικής προελεύσεως και νοοτροπίας, διοίκηση. Για να λειτουργήσουν αποδοτικά τα ναυπηγεία θα πρέπει να είναι κερδοφόρα. Προέχει λοιπόν η διεκδίκηση και η υπογραφή καλών συμβολαίων με βασικό ή και, γιατί όχι, με μοναδικό πελάτη των ναυπηγείων, το ελληνικό Δημόσιο. Ενώ η απευθείας ικανότητα των Αμερικανών στη διεκδίκηση αντίστοιχων συμβολαίων με το ισχύον θα ήταν πολύ περιορισμένη, αντίθετα θα ήταν αρκετά παρακινδυνευμένο να αμφισβητούσαμε τη μελλοντική ικανότητα του σωματείου και του προέδρου του στην αναπαραγωγή ιδίας αν όχι και καλύτερης αξίας και απόδοσης συμβολαίων. Ποιος επιχειρηματίας, και μάλιστα αμερικανικής νοοτροπίας, δεν θα ήθελε να έχει στη μισθοδοσία του έναν τόσο ισχυρό διαμεσολαβητή; Και βέβαια η αρχή αν και δύσκολη είναι περισσότερο από το μισό.
Δυστυχώς, παρ’ όλα τα όσα όμως έχουν γραφεί η απορία θα συνεχίσει να με κατατρώγει και μαζί της και το σαράκι από το παρελθόν. Ειλικρινά δεν αντιλαμβάνομαι πώς επιτρέπουμε να ιδιωτικοποιούνται, και μάλιστα στους φιλότουρκους αμερικανούς επενδυτές, επιχειρήσεις υψίστης «στρατηγικής σημασίας»; Αν ήταν ως τώρα τόσο απλό γιατί δεν το κάναμε όλα αυτά τα χρόνια;
Ο κ. Νίκος Γ. Χαριτάκης είναι επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
