Η άσκηση της πολιτικής στην Ελλάδα έχει ένα πλεονέκτημα. Οταν αναλαμβάνεις έχεις υποχρέωση να επιτελέσεις ένα τεράστιο έργο. Οταν αποχωρείς έχεις την υποχρέωση να αναφερθείς στις αναμφισβήτητα μεγάλες ικανότητες του αντικαταστάτη σου αναγνωρίζοντας ότι δεν σου δημιουργούνται αμφιβολίες για το έργο που θα επιτελέσει. Εκείνο που λείπει είναι η αντίληψη του διαφυγόντος κέρδους. Τι χάνουμε δηλαδή με το να μη συνεχίζεται η προηγούμενη διοίκηση.
Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά. Αν αυτός που αναλαμβάνει να εκτελέσει όλο αυτό το έργο μπορεί, γιατί δεν του το αναθέταμε τόσο καιρό; Και παράλληλα τι έκανε ο προηγούμενος όλα αυτά τα χρόνια; Για παράδειγμα, στο ΥΠΕΧΩΔΕ το έργο που πρέπει να εκτελεστεί είναι αντικειμενικά, αλλά και σύμφωνα με την πληροφόρηση που παίρνει κάθε πολίτης που τον τελευταίο καιρό πέρασε από τον σταθμό του μετρό του Συντάγματος, τεράστιο. Στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο μαθαίνουμε ότι της Ελλάδας το όραμα είναι Gefyres, δρόμοι, λιμάνια, παραλίες μοναστήρια και γενικά μια ριζική ανανέωση των πάντων. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει αφίσες και ειδικά κατασκευασμένα βίντεο; Η Ελλάδα πρέπει να κατασκευάσει δρόμους από Πάτρα ως Ευζώνους. Την Εγνατία και την Ιόνιο οδό. Το κτηματολόγιο και τα ολυμπιακά έργα. Το μετρό της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης αλλά και κρεμαστές gefyres και υποθαλάσσιες σήραγγες. Τον ανατολικό άξονα και την Αττική οδό. Μικρά και μεγάλα έργα όλα με έναν στόχο, την ανάπτυξη της χώρας. Και βέβαια όλη αυτή η δουλειά θα συντονιστεί από τη νέα υπουργό. Μια παρατήρηση, τι έκανε ο προηγούμενος;
Τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα στο υπουργείο Ανάπτυξης. Εκεί έχουμε ερωτήματα σε θεωρητικό αλλά και πρακτικό επίπεδο. Πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα του τρόπου ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ και αντίστοιχα της απελευθέρωσης της ηλεκτρικής ενέργειας. Επίσης το πώς θα διαμορφωθεί η αγορά πετρελαιοειδών της χώρας αν κατά τύχη το ένα διυλιστήριο το αγοράσουν οι Ρώσοι όταν το άλλο το έχουν οι Σαουδάραβες. Τώρα σε πρακτικό επίπεδο θα πρέπει να ληφθούν αποφάσεις για την ιδιωτικοποίηση της ΕΤΒΑ, των ναυπηγείων, την πώληση του καζίνο και των άλλων τουριστικών εγκαταστάσεων και γενικά τη διαχείριση του ενεργειακού τομέα της χώρας. Πρέπει μαζί με όλα αυτά να συντονίζεται η διυπουργική επιτροπή αποκρατικοποίησης σε θέματα όπως η ΟΑ, ο ΟΤΕ κ.ά. και γενικά να υπάρχουν απόψεις για όλες τις παρεμβάσεις και όχι μόνο για την ΕΛΒΟ, την ΕΑΒ και την ΕΒΟ που τις ξέρουμε. Εχοντας τελειώσει με όλα αυτά αν μας μείνει καιρός θα πάρουμε θέση για τη μικροοικονομική πολιτική κινήτρων της χώρας, δηλαδή για το πώς θα συζητάμε με τους βιομηχάνους και τους εμπόρους και πώς θα εφαρμόσουμε την πολιτική κατά των μονοπωλίων, κρατικών και μη. Αν θεωρούμε ότι αυτά είναι πολλά και δύσκολα θα πρέπει να αναρωτηθούμε και πάλι τι έκανε ο προηγούμενος.
Στο παλαιό τώρα υπουργείο με τον ακατανόητο, για μένα τουλάχιστον, νέο τίτλο, Οικονομίας και Οικονομικών, που μας προτρέπει να προχωρήσουμε σε όλους τους πιθανούς μετασχηματισμούς των δύο λέξεων, π.χ. οικονομικών της οικονομίας ή οικονομιών στην οικονομία κ.ά. τα πράγματα είναι απλά. Κατ’ αρχήν αναβαθμίστηκε και αφού είναι πρώτο τη τάξει ελέγχει και δεν ελέγχεται. Επίσης ο νέος υπουργός είναι αποδεδειγμένα «σφικτός» (βλέπε πώς κατόρθωσε να πείσει τους καθηγητές των ΑΕΙ ότι τους έδινε αυξήσεις όταν τους τις μείωνε) και άρα ταιριάζει με το περιβάλλον. Οφείλει να χαμογελάει για να δημιουργήσει κλίμα, κάτι που δεν είναι δύσκολο. Οφείλει να φτιάξει έναν προϋπολογισμό χωρίς αποκλίσεις. Οφείλει να απελευθερώσει τις τιμές και τα επαγγέλματα όπως πρότεινε το ΚΕΠΕ. Οφείλει να παρέμβει στο ασφαλιστικό, στην αγορά εργασίας και γενικά στις βασικές μακροοικονομικές αγορές. Οφείλει να συνεργάζεται με την κεντρική τράπεζα. Δεν θα επαναλάβω τη φράση τότε τι έκανε ο προηγούμενος γιατί γνωρίζω. Επέλεξε σήμερα, λόγω αρμοδιότητας, να παρακολουθεί την παρέλαση των Ενόπλων Δυνάμεων.
Ο κ. Νίκος Γ. Χαριτάκης είναι επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
