Είναι γνωστό ότι σε λίγους μήνες το Ασφαλιστικό θα μπει στην τελική ευθεία για την επιλογή των μέτρων εκείνων που θα έχουν στόχο την εξασφάλιση της βιωσιμότητας του συστήματος, όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται η κυβέρνηση.
Πόσο προετοιμασμένοι όμως είμαστε και ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να οδηγηθούμε στις όποιες επιλογές με την ευρύτερη δυνατή συναίνεση, αλλά και το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα;
Ολοι συμφωνούν ότι οι παρεμβάσεις σε ένα ασφαλιστικό σύστημα θα πρέπει να έχουν ορίζοντα δυο τριών δεκαετιών με σταδιακότητα στην εφαρμογή τους και σωστό σχεδιασμό. Δεν είναι δυνατόν να γίνονται κάθε πέντε έξι χρόνια.
Αν επομένως ο διάλογος που έχει προαναγγείλει η κυβέρνηση δεν πραγματοποιηθεί με προθέσεις ειλικρινείς και σε συνθήκες νηφαλιότητας και ακολουθήσει τα βήματα της διαδικασίας του διαλόγου για τις εργασιακές σχέσεις δεν θα έχει καμία τύχη.
Είναι πολλές οι ενότητες και οι παράμετροι που θα πρέπει να αναλυθούν σε βάθος, προτού οριστικοποιηθούν οι αποφάσεις. Αυτό θα πρέπει να γίνει απολύτως κατανοητό.
Ενα δεύτερο σημείο που αφορά το περιεχόμενο των επιλογών είναι το θέμα της οργάνωσης και της λειτουργίας του συστήματος.
Με τη σημερινή αναχρονιστική λειτουργία των υπηρεσιών Κοινωνικής Ασφάλισης και εφόσον το πρόβλημα δεν αντιμετωπιστεί, οι όποιες επιλογές θα έχουν μικρή αξία ως προς το αποτέλεσμα.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις που υπάρχουν, τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν απώλειες πάνω από 1,3 τρισ. δρχ. ετησίως (εισφοροδιαφυγή, αδυναμία ελέγχου δαπανών) λόγω αυτού κυρίως του παράγοντα, που ευθύνεται και για τη χαμηλή ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών.
Ενα ερώτημα επίσης που θα πρέπει να απαντηθεί είναι το ποιος πληρώνει την κοινωνική πολιτική. Το κράτος ως σήμερα ασκεί κοινωνική πολιτική μέσω των Ταμείων, το κόστος της οποίας, στο μεγαλύτερο μέρος, επιβαρύνονται τα ίδια τα Ταμεία, που σημαίνει ότι καλύπτεται κυρίως από τις ασφαλιστικές εισφορές.
Μπορεί όμως με αυτή την τακτική να υπάρξει βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα; Υπάρχουν και άλλα ζητήματα που ασφαλώς παρουσιάζουν ξεχωριστό ενδιαφέρον, όπως το εύρος και το περιεχόμενο της Κοινωνικής Ασφάλισης, η ενδεχόμενη δυνατότητα διεύρυνσης της ασφαλιστικής βάσης, η ενιαιοποίηση της ασφαλιστικής νομοθεσίας και πολλά άλλα.
Ωστόσο πολλά από τα προβλήματα είναι γνωστά και εκείνο που απουσιάζει είναι μια πλατιά δέσμη μέτρων για να δρομολογηθούν λύσεις. Υπάρχουν βέβαια και θέματα τα οποία απαιτούν εξειδικευμένες μελέτες που όμως δεν μπορούν να υπερεκτιμηθούν ούτε να αποτελέσουν το άλλοθι για την παραπέρα μείωση των παροχών.
Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν δεν υπάρχουν τα απαραίτητα στοιχεία μέσα από την επεξεργασία των οποίων καθίσταται μια μελέτη αξιόπιστη και χρήσιμη.
Ο κ. Γιώργος Κουτρουμάνης είναι πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής.
