Με νωχελικά βήματα και με εγγενείς αδυναμίες, λόγω της αποκαρδιωτικής κατάστασης στην οποία βρίσκονται σήμερα η Διπλωματική Υπηρεσία και οι λοιποί Κλάδοι του Υπουργείου Εξωτερικών, μπαίνουμε σιγά-σιγά στην ευθεία των προετοιμασιών για την ανάληψη της Ελληνικής Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το 2014.

Στην πραγματικότητα, δεν μας απομένει ούτε ένας χρόνος προετοιμασίας αφού από τον Ιανουάριο του 2013 θα μετέχουμε του τρίο σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λισσαβόνας.

Η μόνη γνωστή θεματική είναι, σύμφωνα με εξαγγελίες, τον Οκτώβριο 2009, του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, η ΑΤΖΕΝΤΑ 2014 για τα Βαλκάνια. Ως συνέχεια της κατά γενική ομολογία πετυχημένης ελληνικής προεδρίας του 2003 και των εξαίρετων εντυπώσεων από πλευράς ουσίας και προοπτικών που δημιούργησε Συνάντησης Κορυφής της Θεσσαλονίκης, τον Ιούνιο 2003. Ήταν πράγματι μια πολύ καλή στιγμή ένας σταθμός, για την Ευρώπη, για τα Βαλκάνια και αναμφίβολα για την Ελλάδα.

Στο πλαίσιο αυτό η ελληνική κυβέρνηση έχει την πρόθεση να διοργανώσει στη Θεσσαλονίκη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών των χωρών της Νοτιο-Ανατολικής Ευρώπης. Εύχομαι και θέλω να πιστεύω ότι η εκπροσώπησή τους θα είναι σε υπουργικό επίπεδο. Αν οι πληροφορίες επιβεβαιωθούν, θα απουσιάζει η κα Κατρίν Αστόν (έστω και αν ορισμένοι θα υποστήριζαν ότι και παρούσα στην πραγματικότητα θα ήταν απούσα…).

Οπως άλλωστε δραματικά απουσιάζει η Ευρωπαϊκή Ένωση από τη διαμόρφωση των διεθνών εξελίξεων ή ακόμη και από τη διαχείριση μειζόνων κρίσεων και ιστορικών ανατροπών, όπως για παράδειγμα οι εξελίξεις στη Βόρειο Αφρική και την Εγγύς Ανατολή. Για να είμαστε δίκαιοι, η εξωτερική πολιτική είναι ακριβής αποτύπωση και αντανάκλαση της βαθιάς, συστημικής κρίσης που διέρχεται η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Με βάση τα σημερινά δεδομένα στην Ελλάδα, στα Βαλκάνια, αλλά και στις Βρυξέλλες, η επιλογή της ΑΤΖΕΝΤΑΣ 2014 σαν ναυαρχίδας της ελληνικής προεδρίας είναι απόφαση υψηλού πολιτικού ρίσκου. Οι πιθανότητες να πετύχουμε κάτι ανάλογο της Θεσσαλονίκης 2003 δεν είναι πολλές. Μεταξύ άλλων διότι:

– Μια άλλη Ελλάδα, με κύρος, αυτοπεποίθηση και διεθνή ακτινοβολία ήταν εκείνη που ενεργούσε ως ο φυσικός αγωγός της Ευρώπης στα Βαλκάνια και η προνομιακή γέφυρα των γειτονικών μας χωρών με τις Βρυξέλλες. Ήταν η Ελλάδα, η «πετυχημένη ιστορία» της Ν.Α.Ευρώπης, παρά τις όποιες αντιφάσεις και αδυναμίες της. Ηταν η Ελλάδα με ειδικό ρόλο που αναγνωριζόταν – με ποικίλλοντα ομολογουμένως ενθουσιασμό – από τους γείτονές της.

-Μια άλλη Ευρώπη, επίσης με κύρος και ακτινοβολία, που αποτελούσε το ισχυρότερο και αποτελεσματικότερο όχημα για δημοκρατικές αλλαγές, μεταρρυθμίσεις, ανοιχτά σύνορα, ανάπτυξη. Μια Ευρώπη των μεταρρυθμίσεων, των αξιών και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, πόλος έλξης τόσο του πολιτικού-εκσυγχρονιστικού κατεστημένου και των οικονομικών παραγόντων, όσο και εκατομμυρίων πολιτών.

Σήμερα – και λυπούμαι που το διατυπώνω ωμά – η τελούσα υπό την απόλυτη πολιτικό-οικονομική γερμανική κυριαρχία Ευρώπη όλον και περισσότερο μου θυμίζει το σύνθημα-πολιτική του Τζωρτζ Μπους «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας».Τουλαχιστον, την πικρή αυτή γεύση μου αφήνουν οι σκληρές απαξιωτικές δηλώσεις, απειλές και τελεσίγραφα των αυτοπροσδιοριζόμενων ως ηγετών της ενωμένης ( 😉 Ευρώπης.

Είμαστε βέβαιοι ότι η Ελλάδα μπορεί σήμερα να είναι ο αμφίδρομος αγωγός των Δυτικών Βαλκανίων στην Ε.Ε.;

– Μια άλλη Βαλκανική, με ηγεσίες που επέλεγαν συνειδητά την ένταξη τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση ως τη Νέα Μεγάλη Ιδέα, με κοινό ευρωπαϊκό παρονομαστή, ως καταλύτη εσωτερικής σταθερότητας και προόδου. Συνάμα δε και σαν εγγύηση περιφερικής συνεργασίας, σταθερότητας και προκοπής.

Σήμερα, και πονώ που το λέγω, δύσκολα θα βρει κανείς μια βαλκανική χώρα που δεν έχει λοιδορήσει, επιτιμήσει ή απαξιώσει την Ελλάδα. Και εδώ βέβαια ισχύει το γνωστό «ουδείς πλέον αγνώμων του ευεργετηθέντος».

Ερωτώ συνεπώς εάν είμαστε βέβαιοι ότι μπορούμε υιοθετώντας σαν σημαία την ΑΤΖΕΝΤΑ 2014 να επαναλάβουμε τη επιτυχία της Θεσσαλονίκης 2003;

Εχουμε πεισθεί ότι έχουμε κάνει τη σωστή επιλογή για την προεδρία μας;
Τι θα περίμενε η σημερινή Ευρωπαϊκοί Ένωση ,η βαλκανική γειτονία μας αλλά και ο πέραν των ορίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης κόσμος από την Ελλάδα κατά την διάρκεια της Προεδρίας 2014;

Αν μη τι άλλο ,να αναδείξει ότι έχει αντιληφθεί ,μέσα από την θεσμική, πολιτική, οικονομική υπό διεθνή κηδεμονία και υπό την καθημερινή επίβλεψη μιας άλλης τρόικας »αυτοκάθαρση» της, ότι υπάρχει μια άλλη Ευρώπη. Πριν από μερικά χρόνια θα την λέγαμε συνθηματολογία »η Ευρώπη των λαών».

Σήμερα είναι πιο ειλικρινές να μιλήσουμε »Για μια άλλη Ευρώπη- Με πολίτες με Αξιοπρέπεια». Ηδη στη Ελλάδα έχουμε ένα εκατομμύριο ανέργους. Πολλούς περισσότερους σε καθεστώς υποαπασχόλησης. Τρία εκατομμύρια Ελλήνων ζουν στο επίπεδο της φτώχιας. Αρχίζουν και πάλι πιλοτικά σχολικά συσσίτια. Αν θυμάμαι καλά είχαν σταματήσει στη δεκαετία του 1960.

Πρόσφατες ευρωπαϊκές στατιστικές καταγραφές αναφέρουν ότι το 10,4 % του οικονομικώς ενεργού πληθυσμού στην Ευρωπαϊκοί Ένωση ,δηλαδή 23 εκατομμύρια πολίτες της, είναι άνεργοι. Η κατάσταση είναι δυσκολότερη ανάμεσα στους νέους. Στην Ελλάδα, σύμφωνα πάντοτε με την Γιουροστατ, η ανεργία που πλήττει τους νέους διπλασιάσθηκε μέσα σε τρία χρόνια. Από 22,1% το 2008 φθάνει τώρα στο 45,8%.

Αν διαβάζω σωστά τα στοιχεία ,προκύπτει επίσης ότι και σε ο,τι αφορά στην ανεργία υπάρχει χάσμα μεταξύ βορρά και νότου.
. . .
Η πρόταση μου είναι απλή: H Ελληνική προεδρία του2014 οφείλει κατά προτεραιότητα να αναδείξει αυτό το ζήτημα και να αφήσει κατά μέρος άλλες λόγω εθισμού και μόνο προτεραιότητες και ενασχολήσεις . Χρήσιμες και αναγκαίες το2003. Μη πειστικές το 2014.Το οφείλει στο ένα εκατομμύριο Έλληνες και στα 23 εκατομμύρια ευρωπαίους πολίτες χωρίς δουλεία.

Δεν πρόκειται μόνο για πολιτικές ανάπτυξης και απασχόλησης . Ή για αποτυχημένες συνταγές πολιτικών που φέρνουν και παρατείνουν την ύφεση.

Πάνω και πριν από όλα πρόκειται για την αναζήτηση -επιστροφή της Ευρώπης των άξιων, της Ευρώπης του ουμανισμού και της αλληλεγγύης. Πρόκειται στην αναζήτηση-επιστροφή στα πραγματικά θεμέλια της Δημοκρατίας. Πρόκειται δηλαδή για την επιστροφή στις ρίζες μας. Αφορά επίσης στο σύστημα εκπαίδευσης και παιδείας.

Το βασικό θέμα της Προεδρίας θα μπορούσε να ήταν «Για Μια άλλη Ευρώπη: Για την Ευρώπη των πολιτών με Αξιοπρέπεια». Αυτή είναι η λέξη-όρος που οφείλουμε και μπορούμε να αναδείξουμε σαν πλαίσιο πολιτικής και δράσης.

Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ των κρατών και των πολιτών, με τον άνθρωπο στο κέντρο της πολιτικής. Υπάρχει, άλλωστε, και άλλος ορισμός της πολιτικής;

*Ο κ. Αλέξανδρος Μάλλιας είναι πρέσβης επί τιμή και ειδικός σύμβουλος του ΕΛΙΑΜΕΠ