«Θα πας στους Red Hot Chili Peppers; Αυτή τη φορά θα είναι μάλλον ήσυχα. Εχουν μοιράσει το security, το μισό γήπεδο το έχουν πάρει οι Παναθηναϊκοί, το άλλο μισό οι ΑΕΚτζήδες. Οχι όπως στους U2 που έκαναν ντου οι μεν στους δε και έπεσε ξύλο, για τα λεφτά βέβαια, όχι για τη φανέλα…».
Με αυτή την καθησυχαστική πληροφόρηση – ενδεικτική των ημέτερων συναυλιακών ηθών- ξεκινήσαμε Τρίτη βράδυ για το ΟΑΚΑ και τη συναυλία της χρονιάς. Δεν βάζω εισαγωγικά, αφενός γιατί αντικειμενικά οι RHCP είναι το μεγαλύτερο όνομα που έπαιξε φέτος στην Ελλάδα, αφετέρου διότι, έχοντας παρακολουθήσει και το σόου τους τον περασμένο Δεκέμβριο στο κλειστό γήπεδο του Μιλάνου, περίμενα κάτι εξαιρετικό.
Μιχαλακοπούλου – Golden Hall κάτι λιγότερο από μισή ώρα δεν είναι και άσχημα, ειδικά όταν 70.000 κατευθύνονται την ίδια ώρα προς το ΟΑΚΑ. Αφήσαμε το αυτοκίνητο κοντά στην Κηφισίας και ξεκινήσαμε να διανύσουμε μια απόσταση δέκα λεπτών, ως τις εισόδους του Σταδίου. Είχαμε εισιτήρια FOS, που σημαίνει Front of Stage, που σημαίνει δίνεις κάτι παραπάνω (75 ευρώ εν προκειμένω) για να τους δεις από κοντά, χωρίς να υποστείς την ταλαιπωρία της Αρένας (35 ευρώ, νομίζω…).
Η ώρα ήταν 8.20 μμ, η συναυλία προγραμματισμένη για τις 9.30 μμ, το μισό στάδιο ήδη γεμάτο και δύο ευγενικά παιδιά από την παραγωγή μας ενημερώνουν στον περιβάλλοντα του σταδίου χώρο ότι η είσοδος για Αρένα και FOS είναι «από πίσω – ακολουθείτε τις πινακίδες». Γνωρίζαμε τι σήμαινε αυτό, τακτικοί «πελάτες» του ΟΑΚΑ και λόγω ποδοσφαίρου γαρ…
{{{ moto }}}
Φτάσαμε στο άλλο άκρο του Σταδίου και εκεί ένας άλλος ευγενικός νεαρός μας ενημερώνει ότι πρέπει να πάμε «πίσω και από το κλειστό του μπάσκετ»! Για λόγους που δεν ήξερε και ουδείς φρόντισε να επικοινωνήσει στο κοινό, η είσοδος των δεκάδων χιλιάδων που είχαν εισιτήριο Αρένα και FOS (αλλά και των VIP και των δημοσιογράφων και όσων είχαν εισιτήριο για τις θύρες 25-29) γινόταν από το κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων, προς την Κύμης!
Τι να κάνουμε εκεί που φτάσαμε, περπατήσαμε άλλα 700-800 μέτρα και ακολουθώντας τη μάζα αλλά και τις πινακίδες προσεγγίσαμε επιτέλους την εξωτερική είσοδο από την πλευρά του κλειστού. Παράσταση του Cirque de Soleil δεν υπήρχε (έπειτα από συνεννόηση των δύο διοργανωτριών εταιρειών) και… ευτυχώς!
Διότι εκεί υπήρχαν ήδη γύρω στις 5.000 κόσμου, στοιβαγμένοι μπροστά από κάγκελα και μια πορτούλα πλάτους 2 μέτρων, όπου κάτι ταλαίπωρα παιδιά προσπαθούσαν να κόψουν εισιτήρια, να ελέγξουν τη ροή και, κυρίως, την αγανάκτηση του κόσμου – με κίνδυνο, οποιαδήποτε στιγμή να επικρατήσει (για οποιονδήποτε λόγο) πανικός και να έχουμε τραγωδία…
Κάποιοι έκαναν σάλτο πάνω από τα κάγκελα και την πεζογέφυρα, ρισκάροντας να χτυπήσουν, άλλοι γιούχαραν, πολλοί έβριζαν τη διοργανώτρια εταιρεία, δυο-τρεις ζητούσαν εισαγγελέα (στο συγκεκριμένο σημείο ΔΕΝ υπήρχε ούτε μισός αστυνομικός)… Αρκετή ώρα μετά, με το κοινό στα όριά του, η πορτούλα ψιλοάνοιξε, τα 2 μέτρα έγιναν 4 (και πάλι ελάχιστα) και ξεκίνησε μια ανεκτή ροή προς τα μέσα. Ακόμη 500 μέτρα μετά, νέα πόρτα, νέες ουρές, νέος εκνευρισμός…
Με τον γνωστό ελληνικό τρόπο μπήκαμε και, κάθιδροι και ήδη εκνευρισμένοι για τη διαχείριση της προσέλευσης από τους διοργανωτές, κατευθυνθήκαμε προς τη FOS.
Εκεί, για να μην μακρυγορούμε άλλο, νέα ταλαιπωρία: τα «προνομιούχα» εισιτήρια (μαζί με αυτά των Vip, που ΔΕΝ πέρασαν λιγότερα…), σε οδηγούσαν σε έναν ήδη κατάμεστο χώρο κοντά στη σκηνή, με σεκιουριτάδες να φωνάζουν «προχωρήστε ρε παιδιά μέσα» (πού;;!!), τον κόσμο επίσης να δυσανασχετεί τόσο για το «προνομιούχο» στρίμωγμα, όσο και για το στήσιμο της σκηνής: με μαύρο μουσαμά γύρω γύρω ήταν αδύνατο να διακρίνεις το γκρουπ, παρά μόνο όταν (ο τραγουδιστής ή ο μπασίστας) έρχονταν μπροστά μπροστά.
Ετσι, εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, που πλήρωσαν για να έχουν υποτίθεται καλύτερη οπτική, παρακολούθησαν τη συναυλία από τα μόνιτορ…
Είχαν όμως καλύτερη ακουστική. Διότι (ο) πολύς κόσμος που βρέθηκε στις εξέδρες, όχι πολύ μακριά (θύρες 7-9-29), πληρώνοντας επίσης το ακριβότερο εισιτήριο, «δεν άκουγε τίποτα» ή απλώς άκουγε «χάλια ήχο» – όπως μας πληροφόρησαν από το twitter και το Facebook…
Αν εσείς κουραστήκατε να το διαβάζετε, σκεφτείτε τις δεκάδες χιλιάδες που πλήρωσαν εισιτήριο για να παρακολουθήσουν ένα από τα δημοφιλέστερα γκρουπ των τελευταίων 30 ετών και να διασκεδάσουν… Διασκέδασαν; Δε νομίζω… Εμείς σίγουρα όχι όσο περιμέναμε – και πάντως καμία σχέση με το κονσέρτο στο Μιλάνο.
Χάρη στην αστείρευτη ενέργεια τους και τη «φάνκι – ροκ» μουσική τους, οι RHCP έδωσαν παλμό και μετέδωσαν ενθουσιασμό στο μεγαλύτερο μέρος του σχεδόν δίωρου σόου τους, σε όσους, τουλάχιστον, μπορούσαν να τους ακούνε και να τους βλέπουν. Διότι, όπως και στο ποδόσφαιρο, ακόμη και κατάμεστο το ΟΑΚΑ δεν είναι το πιο «ζεστό» γήπεδο, ειδικά για όσους κάθονται «ψηλά και μακριά».
Οι ίδιοι, πάντως, το καταχάρηκαν. Τόσο κόσμο μάλλον δεν βλέπουν πια συχνά (ίσως και δεν επιδιώκουν, αφού συνήθως παίζουν σε κλειστούς χώρους) και γι’ αυτό -με πρώτο τον μπασίστα Φλι- δεν σταμάτησαν να ευχαριστούν, να δηλώνουν «ντροπιασμένοι που δεν είχαν έρθει τόσα χρόνια στην Ελλάδα» (αυτό πάντως το λένε όλοι πια ε;), «που είναι τόσο όμορφη με τόσο υπέροχους ανθρώπους», να τονίζουν τη λανθασμένη εικόνα που έχουν «διαβάζοντας εφημερίδες και βλέποντας τηλεόραση», να κάνουν στο τέλος high-five με τους θεατές – το διέπραξε, αφού πρώτα πέταξε καμιά δεκαριά μπακέτες στο κοινό, ο εμβληματικός ντράμερ Τσαντ Σμιθ, ο οποίος «έκλεισε» από μικροφώνου με ένα «unbelievable».
Απίστευτο όντως. Αλλά για πολλούς –και διαφορετικούς- λόγους, αγαπητέ Τσαντ…
