Moby – «Destroyed»
Little Idiot

Θυμάμαι όταν είχε κυκλοφορήσει το «Play» το 1999 ένιωθα εκείνη τη σπάνια ικανοποίηση ότι κάτι νέο είχε δημιουργηθεί. Οτι κάποιος πέρα από το ταλέντο και την ικανότητα να γράφει ωραία κομμάτια είχε εκείνη την έμπνευση που έρχεται στους καλλιτέχνες ελάχιστες φορές στην καριέρα τους και το αποτέλεσμα συνήθως είναι οριακό. Αυτό συνέβη όταν ο Μόμπι αποφάσισε να να δημιουργήσει ένα υβρίδιο της oceanic electronica που τον καθιέρωσε σε συνδυασμό με τις πρώιμες ιστορικές μπλουζ ηχογραφήσεις που είχε διαφυλάξει μέσα στα χρόνια ο Λόμαξ. Δέκα εκατομμύρια αντίτυπα πούλησε τότε το αριστούργημα αυτό και θα μπορούσε να είχε πουλήσει τα τριπλά αν ζούσαμε σε ένα πιο δίκαιο κόσμο.

Εκτοτε φυσικά ένας ανάλογος θρίαμβος δεν θα μπορούσε να επαναληφθεί όμως ο Μόμπι ήταν πάντοτε τίμιος στις προθέσεις του και αυτό αντανακλάται στην πολύ καλή μουσική του. Ηλεκτρονικές βινιέτες άλλοτε με πιο ροκ και άλλοτε με πιο άμπιεντ προσανατολισμό περιλαμβάνονταν σε πολύ καλά άλμπουμ όπως είναι το «18» και το «Hotel» και φθάσαμε αισίως στο «Destroyed» το δέκατο άλμπουμ της καριέρας του με το οποίο παρουσιάζει την πιο ολοκληρωμένη πρότασή του από τότε. Οπως και το φωτογραφικό άλμπουμ που κυκλοφορεί παράλληλα έτσι και το άλμπουμ ακούγεται σα να περιγράφει στιγμές από τη ζωή ως μουσικός. Τη μοναξιά των αεροδρομίων και των ξενοδοχείων, την ένταση και τον ναρκισσισμό των συναυλιών, τα προσωπικά αδιέξοδα και τις ερωτικές απογοητεύσεις. Ισως το καλύτερο χορευτικό άλμπουμ της χρονιάς, το οποίο όμως μπορείς να απολαύσεις κυρίως χορεύοντας μόνος με τους προσωπικούς δαίμονές σου!
***1/2

Danger Mouse & Daniele Luppi
«Rome»

Τον Danger Mouse, ακόμη και όσοι δεν αναγνωρίζουν το όνομά του, σίγουρα έχουν ακούσει κάποια από τις περίφημες δουλειές του, είτε με την ιδιότητα του παραγωγού, είτε ως μέλος κάποιων συγκροτημάτων είτε μέσα από τις σόλο συνεργασίες του με άλλους μουσικούς. Με μικρό ακόμη παρελθόν έκανε αίσθηση το 2004 με το υπερφιλόδοξο «Grey Album» όπου ένωσε τις παρλάτες του Jay Z από το «Μαύρο άλμπουμ» του με σάμπλερ από το «Λευκό άλμπουμ» των Μπιτλς. Τα 100.000 «κατεβάσματα» της πρώτη ημέρας κυκλοφορίας του στο Ιντερνετ είχαν κάνει τους περί τους Μπιτλς τότε να χάσουν τον ύπνο τους και κάποια από τα πιο δημοφιλή έντυπα του πλανήτη να το χαρακτηρίσουν ως το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς. Η συνέχεια ήταν άκρως εντυπωσιακή: παραγωγή στο εξαιρετικό άλμπουμ των Gorillaz, «Demon Days», αλλά και σημαντικές δουλειές των Sparklehorse, Beck, Μαρτίνα Τόπλεϊ Μπερντ, Rapture με αποκορύφωμα τα αριστουργήματα των Black Keys, «Attack & Release» και «Brothers»_με το τελευταίο κέρδισε Γκράμι φέτος. Το άλλο επίτευγμά του είναι το ντουέτο Gnarls Barkley με τον μοναδικό Cee-Lo Green και φυσικά μία από τις επιτυχίες της δεκαετίας το εμβληματικό «Crazy».

Είχε προηγηθεί με καθυστέρηση η πολύ όμορφη συνεργασία του με τους Sparklehorse στο «Dark Night Of The Soul» και τώρα πιθανότατα ξεπερνά το εαυτό του με μία δουλειά που θα συμπεριληφθεί στην πεντάδα με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς: τη συνεργασία του με τον ιταλό συνθέτη Ντανιέλε Λούπι αλλά και την Νόρα Τζόουνς και τον Τζακ Γουάιτ από τους White Stripes. Ηχογραφήθηκε στη Ρώμη στα στούντιο του Μορικόνε ώστε να αποκτήσει όχι μόνο τον ήχο αλλά και την δύναμη των σπαγγέτι γουέστερν χρησιμοποιώντας ακόμη και τη περίφημη σοπράνο του Μορικόνε, Εντα Ντελ’ Ορσο αλλά και τον γνωστό από το σφυριγμά του σε σάουντρακ όπως το «Για μια χούφτα δολάρια», Αλεσάντρο Αλεσαντρόνι. Τη χαριστική βολή δίνουν τα φωνητικά της Νόρα Τζόουνς και του Τζακ Γουάιτ σε μερικά από τα πιο όμορφα και μελωδικά τραγούδια που έχουμε ακούσει την τελευταία δεκαετία όπως τα «Season’s Tree» και «Two Against One». Σπαγγέτι γουέστερν από τη μια, ονειρική ποπ του σήμερα από την άλλη, όλα ηχογραφημένα με αναλογικό τρόπο. Εσείς απλώς αφεθείτε στη γοητεία του.
****1/2

Jamie Woon – «Mirrorwriting»
Polydor

Με τους XX από τη μια και τον Τζέιμς Μπλέικ από την άλλη το έργο του 28χρονου από τη Βρετανία, γόνου ενός κινέζου από τη Μαλαισία και μιας σκοτσέζας, δεν είναι εύκολο. Όπως εύστοχα έχει γραφτεί είναι ένας σύγχρονος Ρόμπερτ Τζόνσον που όμως δεν έχει πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο αλλά στο dupstep το μουσικό είδος από το οποίο γεννιούνται τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα σήμερα. Τραγούδια που δεν τα χαρακτηρίζει η αποδόμηση του Μπλέικ, αλλά ούτε και η σκοτεινή πλευρά των ΧΧ, αλλά που όμως δίνουν μία άλλη ώθηση με την πιο σόουλ προοπτική κυρίως εξαιτίας την πολύ ευέλικτης φωνής του Γουν. Στίχοι ρομαντικοί μία ευαίσθητης ψυχής, που ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες το γάλα στο σκουπιδιαρό που κατακλύζει τα τσαρτς και βεβαίως πέρα από τις πολύ επιτυχημένες πειραματικές ανησυχίες κομματιών όπως τα «Gravity» και «Shoulda» περιέχει το σούπερ χιτ «Night Air» του οποίο του αξίζει μία θέση στις πιο ευφάνταστες συνθέσεις που γράφτηκαν φέτος. Ελπίζω η συνέχεια να είναι το ίδιο ενδιαφέρουσα!
***1/2

Willie Nelson & Wynton Marsalis – «Here We Go Again: Celebrating the Genius of Ray Charles»
EMI

Τα δύο αυτά «ιερά τέρατα» της σύγχρονης μουσικής είχαν πρωτοοσυνεργαστεί το 2007 για μία σειρά εμφανίσεων στο Lincoln Center οι οποίες αποτυπώθηκαν και σε σχετικό dvd. Αυτή τη φορά η συνεργασία τους είχε συγκεκριμένο στόχο που δεν ήταν άλλος από ένα άλμπουμ αφιέρωμα στον Ρέι Τσαρλς, τον ιδανικό συνθέτη για να ενωθεί η κάντρι-φολκ-τζαζ ιστορία με την κλασική-τζαζ ιστορία του άλλου. Μαζί τους και η Νόρα Τζόουνς η οποία τόσο με τον δισκογραφικό προσανατολισμό που έχει πάρει πρόσφατα όσο και από τις πολύ προσεγμένες συνεργασίες δείχνει να έχει στο μυαλό της ένα μεγαλύτερο πλάνο που αρχικά ίσως πιστέψαμε ότι είχε. Τίτλοι όπως οι «Come Rain or Come Shine», «Unchain My Heart», «Hit the Road Jack», «Μakin’ Whoopee», «I Love You So Much It Hurts» αποκτούν άλλη διάσταση και φυσικά ολόκληρο το cd που έχει και καρδιά και ψυχή «αποδεικνύει» ότι τα σπουδαία γίνονται όταν η καλή μουσική είναι ο στόχος.
****

sakisd@tovima.gr