71ο Φεστιβάλ Καννών: Λίγο πριν από τα βραβεία

Το δεκαήμερο της κινηματογραφικής γιορτής που διεξάγεται κάθε χρόνο τον Μάιο στην Κυανή Ακτή όπου να ‘ναι τελειώνει και έτσι το απόγευμα του Σαββάτου στην τελετή απονομής λήξης στην αίθουσα Λιμιέρ θα ξέρουμε προς τα πού θα έχει πλεύσει η κριτική επιτροπή και η πρόεδρός της, αυστραλέζα ηθοποιός Κέιτ Μπλάνσετ. Ως τότε δεν μένει παρά μια αναδρομή στις ταινίες που παίχθηκαν στο επίσημο πρόγραμμα και κάποιες σκέψεις για το πού αξίζει να δοθούν τα βραβεία, αν και με πολλές επιφυλάξεις, διότι τέσσερις ταινίες δεν είχαν προβληθεί όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές.

Η Κέιτ Μπλάνσετ είχε έντονη δραστηριότητα υπέρ των δικαιωμάτων της γυναίκας εφέτος στις Κάννες, επομένως μένει να δούμε αν κάποια από τις ταινίες των τριών σκηνοθετριών που διαγωνίζονται θα πάρει κάποιο μεγάλο βραβείο –ίσως της σκηνοθεσίας. Αυτές είναι η Ιταλίδα Αλίς Ρορβάχερ με το μεταφυσικό δράμα «Lazzaro Felice», η Γαλλίδα Εβά Ισόν με το πολεμικό δράμα «Τα κορίτσια του ήλιου» και η Λιβανέζα Ναντίν Λαμπακί με την «Καπερναούμ», όπου κεντρικό πρόσωπο είναι ένας έφηβος που βρίσκεται σε σύγκρουση με τους γονείς του (η «Καπερναούμ» προβάλλεται σήμερα το βράδυ).

Μια κινεζική ταινία και μια ιαπωνική θα βρίσκονται σίγουρα στα βραβεία, αλλά το ερώτημα είναι ποιο θα πάρουν. Θέμα και στις δύο είναι η οικογένεια με την ευρύτερη έννοια του όρου, αλλά και η ταυτότητα. Πρόκειται για τις «Ash is purest white» (Η στάχτη είναι το αγνότερο λευκό) του Ζία Ζάνγκε και «Shoplifters» του Ιάπωνα Χιροκάζου Κόρε Εντα.

Από εκεί και πέρα, η ερμηνεία της Γκολσιφτέχ Φαραχανί στην ταινία «Τα κορίτσια του ήλιου», όπου υποδύεται μια κούρδα μαχήτρια εναντίον των τρομοκρατών της ISIS που σκότωσαν τον άνδρα της και αιχμαλώτισαν το παιδί της, θεωρώ ότι θα πέσει στο τραπέζι των συσκέψεων της επιτροπής. Αν το καλοσκεφθούμε, οι γυναικείες ερμηνείες δεν είχαν κάτι το ιδιαίτερο εφέτος και η μόνη άλλη γυναίκα που μπορώ να θυμηθώ με δυνατό ρόλο είναι η Τζοάνα Κούλιγκ στον «Ψυχρό Πόλεμο» του Πάβελ Παβλικόφσκι, που κατά τη γνώμη μου αξίζει κάποιο μεγάλο βραβείο, ίσως και τον Χρυσό Φοίνικα.

Αντιθέτως, στους άνδρες οι καλές ερμηνείες περισσεύουν. Από την αρχή της διοργάνωσης επισημάναμε τον λεπρό Αιγύπτιο Ράντι Γκαμάλ που πρωταγωνιστεί στην ταινία του πρωτοεμφανιζομένου Α. Μπ. Σόκι. Από σήμερα το πρωί πιθανότητες είδαμε ότι έχει και ο Μαρτσέλο Φόντε στον ρόλο του βραχύσωμου, συνεσταλμένου Μαρτσέλο της ταινίας «Dogman», ενός ανθρώπου που βρίσκει τη δικαιοσύνη μέσα από μια διαδικασία στην οποία δοκιμάζεται η ανθρωπιά του.

Ο Α. Μπ. Σόκι όμως έχει πιθανότητες για τη Χρυσή Κάμερα που δίδεται στους πρωτοεμφανιζομένους. Αν μπορούσα πάντως να δώσω το βραβείο σκηνοθεσίας, θα έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα στον Νοτιοκορεάτη Λι Τσανγκ Ντονγκ της ταινίας «Burning» και στον Ρώσο Κίριλ Σερεμπρένικοφ για την υπέροχη αναπαράσταση της ρωσικής ροκ μουσικής σκηνής στο Λένινγκραντ των αρχών της δεκαετίας του 1980. Σε ό,τι αφορά το σενάριο, δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση αν βραβευόταν μια γαλλική ταινία, κατά προτίμηση το «Στον πόλεμο» του Στεφάν Μπριζέ, που καταγράφει τη διαρκή σύγκρουση ενός συνδικαλιστή (Βενσάν Λιντόν) με τους εργοδότες του την ώρα που το εργοστάσιό τους ετοιμάζεται να κλείσει.

Για να δούμε όμως μήπως μέχρι το Σάββατο το πρωί κάτι αλλάξει, διότι το επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Εκτός από την «Καπερναούμ» της Ναντίν Λαμπακί, υπάρχουν επίσης η «Ayka» του Σεργκέι Ντβορτσεβόι από το Καζακστάν, στην οποία μάλιστα συμπαραγωγός είναι ο Ελληνας Θανάσης Καραθάνος, η γαλλική «Μαχαίρι και καρδιά» του Γιαν Γκονζάλεζ, με τη Βανέσα Παραντί στον ρόλο στελέχους της τηλεόρασης τη δεκαετία του 1970 που προσπαθεί να βρει τρόπους να επανακτήσει την αξιοπιστία της, και βέβαια η «Αγριοαχλαδιά» (Ahlat Agaci) του Τούρκου Νούρι Μπίλγκε Τζεϊλάν, κατόχου ενός Χρυσού Φοίνικα για τη «Χειμερία νάρκη».