Τι κάνεις όταν ενώ δεν είσαι βίαιος χαρακτήρας οι συνθήκες γύρω σου σε αναγκάζουν προσφύγεις στην βία; Αυτό είναι το ερώτημα που πλανάται πάνω από το «Dogman», την τελευταία ταινία του Ιταλού σκηνοθέτη Ματέο Γκαρόνε, η οποία προβλήθηκε την Πέμπτη στο επίσημο τμήμα του φεστιβάλ.
Είναι το δίλημμα στο οποίο θα βρεθεί ο Μαρτσέλο ένας κοντούλης, μοναχικός άνθρωπος, με κάπως αστείο, α-λά Μπάστερ Κίτον πρόσωπο και ακόμα πιο αστεία, τσιριχτή φωνή, ο οποίος ασχολείται με τα σκυλιά. Dogman λέγεται το μαγαζάκι που διατηρεί σε κάποια άθλια περιοχή στο Λάτσιο, έξω από τη Ρώμη και είναι ένας χώρος γεμάτο σκυλιά τα οποία ο Μαρτσέλο αντιμετωπίζει με αγάπη, σαν να είναι (και ίσως όντως να είναι) τα μόνα πλάσματα στον κόσμο με τα οποία μπορεί να επικοινωνήσει.
Ο Mαρτσέλο είναι αυτό που λέμε ένας καλός άνθρωπος, έστω και αν έχει τα πάρε – δώσε του με τον υπόκοσμο, τροφοδοτώντας με κοκαίνη το θηρίο της περιοχής, τον Σιμόνε (Eντοάρντo Πέσε), έναν άνθρωπο – βουνό, ένα μεγαλώσομο αγρίμι που τρομοκρατεί την περιοχή. Ο Μαρτσέλο τον φοβάται αλλά δεν τον αποφεύγει, τουλάχιστον όχι πάντα, διότι γνωρίζει πως είναι αδύναμος μπροστά του.
Η εξέλιξη των δύο αυτών ανθρώπων και κυρίως του Μαρτσέλο μέσα σέ ένα πλαίσιο μόνιμης απειλής και βίας, είναι βέβαια ένα θέμα όχι μόνον ιταλικό αλλά παγκόσμιο, γι’ αυτό και η ταινία του Ματέο Γκαρόνε που έχει αγοραστεί από την ελληνική διανομή (Feelgood) είναι προσβάσιμη σε όλους.
Είναι μάλιστα αμυδρά βασισμένη σε ένα αληθινό περιστατικό αν και το σενάριό της που άρχισε να γράφεται πριν από 13 χρόνια, διαφοροποιήθηκε στο πέρασμα του χρόνου. «Πολλά άλλαξαν από τότε και κυρίως αλλάξαμε εμείς ως άνθρωποι» είπε ο Γκαρόνε στους δημοσιογράφους επισημαίνοντας την σημασία της επιλογής του ηθοποιού Μαρτσέλο Φόντε για τον κεντρικό ρόλο.
Σύμφωνα με τον Γκαρόνε , ως χαρακτήρας και ως προσωπικότητα ο Μαρτσέλο Φόντε έπαιξε σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της εξέλιξης του χαρακτήρα. Η αρχική ιδέα ήταν ο αγνός αυτός, αθώος άνθρωπος να μετατραπεί σε τέρας, όμως τελικά η επιλογή – εν μέρει – αποφεύχθηκε. «Ο Μαρτσέλο είναι σαν ένα άνθος που μεγαλώνει στην λάσπη και παραμένει πάντα άσπρο – ή μάλλον γκρι καλύτερα» όπως το έθεσε ο ίδιος ο ηθοποιός που τον υποοδύθηκε, ο οποίος ανήκει στα φαβορία για το βραβείο της ανδρικής ερμηνείας.
Από την Νότια Κορέα
Κοινά στοιχεία με την ταινία «Dogman» έχει η νοτιοκορεάτικη ταινία «Burning» (Καίγοντας) του Λι Τσανγκ Ντονγκ, πρώην δασκάλου γυμνασίου αλλά και πρώην υπουργού Πολιτισμού της Νότιας Κορέας επί κυβέρνησης Ρο Μου Χιούν (2003).
Μάλιστα, ο Λι Τσανγκ Ντονγκ είχε αρχίσει να σκηνοθετεί πριν από την ενασχόλησή του με την πολιτική, ενώ αυτή είναι η τρίτη συμμετοχή του στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα των Καννών μετά την «Κρυφή ηλιαχτίδα» το 2007 και την «Ποίηση» το 2010 που κέρδισε το βραβείο σεναρίου.
Στο «Burning», το σενάριο είναι και πάλι μεγάλο ατού, όπως όμως και το σκηνοθετικό βλέμμα του Λι Τσανγκ Ντονγκ, ευθύ και την ίδια ώρα ποιητικό. Με κέντρο βάρους μια γυναίκα, η ταινία ερευνά την εξέλιξη της σχέσης δύο νεαρών προερχόμενων από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις. Ο ένας, κατάγεται από την επαρχία και θέλει να γίνει συγγραφέας. Ο άλλος είναι ένα κακομαθημένο παιδί της πόλης που απλώς και μόνο για την πλάκα του μπορεί να ξεπεράσει τα όρια, να φτάσει στα άκρα.
Είναι μια σχέση πους θα περάσει από πολλά στάδια της ταινίας (που διαρκεί δύο ώρες και 25’) για να κορυφωθεί σε ένα πραγματικά φλεγόμενο φινάλε. Το «Burning» ανήκει στις ταινίες που ανεπιφύλακτα συγκρατήσαμε και λογικά θα πρέπει να βρίσκεται στα βραβεία.
Βραβευμένος Μαλό
Εν τω μεταξύ η ταινία «Εκτορας Μαλό: Η Τελευταία Μέρα της Χρονιάς» της Ζακλίν Λέντζου κατέκτησε το βραβείο «Prix Découverte Leica Cine du court métrage Leica Cine Discovery Prize» για ταινίες μικρού μήκους στην 57η «Εβδομάδας Κριτικής» του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών.
Το βραβείο απονέμεται από την κριτική επιτροπή της Εβδομάδας Κριτικής και από τη θεσμοθέτησή του, το 2003, έχει ανακαλύψει πρωτοποριακούς κινηματογραφιστές, όπως τους Χουλιάνα Ρόχας, Μάρκος Ντούτρα και ο Γκιγιόμ Γκουί.
