Κάννες, αποστολήΗ αλήθεια είναι ότι παρακολουθώντας την ταινία «Yomeddine» του Αιγύπτιου σκηνοθέτη Α. Μπ. Σόκι, τα πρώτα λεπτά αισθάνεσαι άβολα και αυτό οφείλεται κυρίως στο παραμορφωμένο από την λέπρα πρόσωπο του Ράντι Γκαμάλ που πρωταγωνιστεί. Λίγο αργότερα όμως – και εδώ διακρίνεις τον καλό σκηνοθέτη – το θέαμα παύει να σε ενοχλεί, αρχίζεις και εξοικειώνεσαι με το μικροκαμωμένο αυτό παραμορφωμένο πλάσμα που παρότι ζει μέσα στα σκουπίδια, μόνο και χωρίς την πραγματική συμπάθεια κανενός, έχει το σθένος, το κουράγιο και τελικά την μαγκιά να ξεκινήσει ένα τρομερά δύσκολο ταξίδι προκειμένου να βρει την οικογένεια που κάποτε το εγκατέλειψε.
Ο Α. Μπ. Σόκι – που εμφανίζεται για πρώτη φορά στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα των Καννών – δεν χαϊδεύει καταστάσεις και βεβαίως δεν ζητά από τον θεατή να προσφέρει οίκτο απέναντι στον Μπεσάι. Ο νεαρός σκηνοθέτης ξέρει καλά ότι η εποχή του οίκτου έχει περάσει και ότι ο καθένας παλεύει με μόνον σύμμαχο τον εαυτό του. Η’ σχεδόν. Διότι αν κάποιοι άνθρωποι θα βοηθήσουν τελικά τον Μπεσάι στο ταξίδι του, πέρα από το μικρό αγόρι που τον ακολουθεί σαν να είναι το δικό του παιδί, θα είναι κι αυτοί πλάσματα του περιθωρίου, «φρικιά» των σκουπιδότοπων, ένας νάνος και έναςάνθρωπος που έχει μείνει στην κυριολεξία μισός, από την μέση και πάνω.
Δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση αν η ταινία του Σόκι βρισκόταν στα βραβεία του μεθεπόμενου Σαββάτου. Εχει ψυχή, έχει ιστορία και βέβαια έχει ερμηνείες με πρώτη και καλύτερη του Ράντι Γκαμάλ, το πρόσωπο του οποίου, στο τέλος της ταινίας έχει πάψει να σου προκαλεί αμηχανία γιατί έχεις γίνει φίλος του.
Ροκ εντ ρόλ στη …Σοβιετική Ενωση
Toνα προσπαθήσεις να συνδυάσεις την Ρωσία του Σοβιετικού καθεστώτος επί Λεονίντ Μπρέζνιεφ με την καθαρόαιμη ροκ, ίσως να μην είναι το πιο εύκολο πράγμα, εκτός αν δεις το «Καλοκαίρι» («Leto») την τελευταία ταινία του αβάν γκαρντ Ρώσου σκηνοθέτη Κίριλ Σερεμπρένικοφ, η οποία επίσης προβάλλεται εντός διαγωνισμού στο επίσημο πρόγραμμα όπου ο σκηνοθέτης εμφανίζεται για πρώτη φορά.
Πρόκειται για μια ιστορία αγάπης και ροκ μελωδιών με φόντο στο Λένιγκραντ του 1981 και είναι προφανές ότι ο Σερεμπρένικοφ έχει επηρρεαστεί από την εποχή, διότι ο ίδιος ήταν 12 χρονών εκείνη την χρονιά. Με αφετηρία το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς το ασπρόμαυρο φιλμ που θεωρώ ότι επίσης δεν θα απουσιάζει από τα βραβεία, περιγράφει την πορεία μερικών νέων μουσικών που είναι αφιερωμένοι στην ροκ αλλά προσπαθούν να βρουν την δική τους ταυτότητα. Επηρεασμένοι από καλλιτέχνες και συγκροτήματα όπως οι VelvetUnderground,ο Ντέιβιντ Μπάουι,οι SexPistols, ο Λου Ριντ, οι Beatles, οι LedZeppelin, οι TalkingHeadsκαι οι Blondie, πειραματίζονται, τραγουδούν, γράφουν στίχους, προσπαθούν να κλείσουν εμφανίσεις αλλά συγχρόνως ερωτεύονται, κάποιοι είναι γονείς.
Ο Σερεμπρένικοφ που δεν ήρθε στο φεστιβάλ διότι δεν του επιτράπη να βγει από την χώρα (βρίσκεται σε κατ’ οίκον περιορισμό διότι θεωρείται ύποπτος για υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος) αγαπά αυτά τα παιδιά που παλεύουν με ένα εχθρικό σύστημα προκειμένου να υλοποιήσουν το όραμά τους. Φλερτάρει δε ακόμη και με το μιούζικαλ με κάποιες μουσικές σκηνές ονείρου οι οποίες είναι τόσο ευφάνταστα γυρισμένες που αποτελούν λόγο για να με ωθήσουν να ξαναδώ την ταινία (αγορασμένη από την SevenFilms θα προβληθεί αργότερα στην Ελλάδα).
