Ανοίγοντας την πόρτα του γραφείου τους νιώθεις ότι μπαίνεις σε μουσείο μουσικής. Παντού αυτόγραφα και φωτογραφίες. Οι κορνίζες στους τοίχους φέρουν ενθύμια και στιγμιότυπα με σταρ από όλον τον κόσμο. Οι εγχώριοι υπεύθυνοι για τη μετάκληση ξένων καλλιτεχνών μιλούν για τον Παβαρότι, την Καμπαγέ και τον Μπαρίσνικοφ αλλά και για γνωστά ξένα συγκροτήματα όπως οι Ρόλινγκ Στόουνς, οι U2 και οι Μπλουζ Μπράδερς σαν να υπήρξαν κάποτε φιλαράκια. Εχουν να διηγηθούν ιστορίες που στους περισσότερους από εμάς μοιάζουν ουτοπικές. Είναι οι άνθρωποι που μεσολαβούν και κάνουν πραγματικότητα τα άπιαστα όνειρά μας: να παρακολουθήσουμε από κοντά καλλιτέχνες που μας «στοιχειώνουν». Πιστεύουν ότι δεν υπάρχει «ειδικό» κοινό αλλά «δύσκολες» παραστάσεις, που όμως μπορούν να αγαπηθούν εξίσου από γνώστες και μη. Το μόνο που χρειάζεται είναι να κινητοποιηθούν το μυαλό, τα συναισθήματα και το… «μπιτ».





Δεν
πήγα στο πανεπιστήμιο:


Αποφοίτησα (όχι με άριστα) από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.


Πίστευα ότι ήμουν «μεγάλος» ηθοποιός:


Ως τη στιγμή που κατάλαβα ότι δεν είχα ταλέντο.


Δεν ήμουν όμως μόνο ηθοποιός:


Αλλά και δημοσιογράφος.


Οταν κατάλαβα την κλίση μου στη διοργάνωση:


Ηταν το 1940, όταν σταμάτησα να παίζω στο θέατρο και μέσα από τις δημοσιογραφικές μου γνωριμίες άρχισα να κάνω τις δημόσιες σχέσεις σε θιάσους.


Στο υπόγειο ενός γραφείου ταξιδίων:


Στεγάστηκε το πρώτο γραφείο μετάκλησης που είχα σε συνεργασία με τον Γιάννη Κυπαρίσση (συνθέτης), το 1950. Μια συνεργασία που κράτησε πέντε χρόνια.


Η πρώτη μετάκληση:


Ηταν το 1948, όταν παρουσίασα τα «Ballets des Champs Elysees» στο θέατρο Κοτοπούλη – Ρεξ.


Το μειονέκτημα των ελληνικών γραφείων μετακλήσεων καλλιτεχνών:


Το ελληνικό καλλιτεχνικό γραφείο δεν είχε ποτέ την αποκλειστική εκπροσώπηση του ξένου συγκροτήματος ούτε όμως και του ξένου καλλιτέχνη που έφερνε στη χώρα μας, σε αντίθεση με όλα τα ξένα πρακτορεία.


Στη δική μου περίπτωση:


Δεν ίσχυε το παραπάνω.


Ο λόγος:


Το γεγονός ότι φρόντιζα να είναι υποδειγματική η διεκπεραίωση της μετάκλησης και γενικά των παραστάσεών τους στην Ελλάδα.


Η αμοιβή δεν είναι το παν για έναν καλλιτέχνη:


Θέλει να βλέπει ότι τον υπολογίζεις.


Τι εννοώ:


Διέθετα αυτοκίνητα και πούλμαν για τις μετακινήσεις τους, διοργάνωνα εκδρομές τις ώρες που είχαν κενά, τους έκανα το τραπέζι αλλά τους παρείχα και ιατρική περίθαλψη όταν την χρειάζονταν.


Χαρακτηριστική περίπτωση:


Αυτή με τη Μονσεράτ Καμπαγέ στην Επίδαυρο. Η παράσταση άρχιζε στις 8.30 και ο αδελφός της ο Κάρλο θα έφθανε από την Ισπανία στο αεροδρόμιο του Ελληνικού στις 5.30. Μαζί του έφερνε ένα φάρμακο για την αδελφή του, η οποία υπέφερε από το στομάχι της. Χωρίς να της πω τίποτε, κανόνισα να πάει ελικόπτερο να τον πάρει, έτσι ώστε να είχε το φάρμακο πριν από την παράσταση. Τότε η Καμπαγέ μού είπε: «Σκέφτεσαι τον καλλιτέχνη».


Δεν στάθηκα τυχερός:


Ο,τι έκανα το πέτυχα επειδή είχα επιμονή και φυσικά υπομονή.


Το κλειδί της επιτυχίας:


Η συνέπειά μου προς τους καλλιτέχνες και τις συμφωνίες που κλείναμε.


Χάλασαν την καλλιτεχνική πιάτσα:


Γιατί δεν ανταποκρίθηκαν στις υποχρεώσεις τους, νεόκοποι έλληνες ιμπρεσάριοι που δεν είχαν κανένα συγκεκριμένο προσόν ούτε στοιχειώδη γνώση του αντικειμένου. Μοναδικό τους όπλο η μεγαλοστομία και το χάρισμα να πείθουν τον συνομιλητή τους.


Το ελληνικό κοινό ζει στο σκοτάδι:


Μπορεί οι Ελληνες να έβγαλαν τα πουλόβερ και να έβαλαν γραβάτα για να μπουν στο Μέγαρο αλλά τους λείπει η παιδεία.


Μια μετάκληση που δεν κατάφερα να κάνω:


Ηθελα να φέρω τον Λουτσιάνο Παβαρότι, συμφωνήσαμε την αμοιβή του (1 εκατ. δολάρια), ήρθαν τεχνικοί, είδαν τον χώρο για τις μικροφωνικές εγκαταστάσεις (το κόστος ξεπερνούσε τα 200 εκατ. δραχμές) αλλά δεν βρήκα σπόνσορες.


Συμβουλή προς τους νέους του επαγγέλματος:


Δεν πρόκειται να γίνουν σε μια μέρα πλούσιοι και διάσημοι.


Ο λόγος που σταμάτησα να κάνω μετακλήσεις ξένων καλλιτεχνών:


Τι άλλο θα φιλοδοξούσα να κάνω από εδώ και πέρα; Εχω διακινήσει περί τα 1.000 ξένα συγκροτήματα και καλλιτέχνες. Τι νόημα θα είχε να έφερνα δυο – τρία ακόμη; Δημήτρης Χέλμης





Η
συναυλία δεν είναι ένα πάρτι:


Κάνω τη δουλειά μου με επαγγελματισμό. Δεν έχει σημασία αν τραγουδάει ο Μάικλ Τζάκσον, οι U2 ή ο Νταλάρας. Κάθε φορά έχω ένα προϊόν και πρέπει να το πουλήσω με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο.


Οι καλύτεροι πελάτες μου:


Το κοινό.


Οι δυσκολίες για τη μετάκληση ενός μεγάλου ονόματος:


Δεν είναι μόνο τα λεφτά. Πρέπει να ταιριάζουν οι ημερομηνίες του τραγουδιστή ή του συγκροτήματος όταν θα βρίσκεται στην Ευρώπη αλλά και το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει μικρή αγορά.


Τι εννοώ:


Αν ο Στινγκ κάνει στην Ελλάδα χρυσό δίσκο πουλώντας τόσο όσο στο χωριό του, δεν βρίσκει τον λόγο να χάσει ούτε μία μέρα από την περιοδεία του για να επισκεφθεί τη χώρα μας.


Μειονεκτούμε σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης:


Αν βρισκόμασταν στο κέντρο της Ευρώπης (Ελβετία, Γαλλία κ.α.), εκεί όπου μπορείς να μετακινηθείς με μία ώρα οδήγησης από τη μια χώρα στην άλλη, τα πράγματα σίγουρα θα ήταν διαφορετικά.


Η γεωγραφική μας θέσει ανεβάζει το κόστος μιας συναυλίας:


Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία μάς έκανε να χάσουμε την επαφή με την Ευρώπη. Η μόνη πρόσβαση λοιπόν είναι μέσω Ιταλίας.


Πρέπει ο χώρος όπου θα γίνει μια συναυλία να ταιριάζει στον καλλιτέχνη:


Κάποιοι έφεραν τον Φρανκ Σινάτρα και πίστευαν ότι θα γέμιζαν το Ολυμπιακό Στάδιο. Εστω λοιπόν και αν είχαν την φιλοδοξία ότι θα κόψουν 80.000 εισιτήρια, έπρεπε να σκεφθούν ότι ο χώρος του γηπέδου δεν ταίριαζε στον συγκεκριμένο καλλιτέχνη.


Δεν υπάρχουν συναυλιακοί χώροι στην Ελλάδα:


Οι καθαρά συναυλιακοί χώροι είναι μικροί και τα γήπεδα αδιαφορούν. Κάνουν το παν για να σε βγάλουν εκτός, περιμένεις να δεις τι θα κάνει η ξιφασκία για να φέρεις ξένους καλλιτέχνες.


Ο χώρος που ταιριάζει στους Ρόλινγκ Στόουνς:


Το Ολυμπιακό Στάδιο.


Οταν με ρωτούν «θα έρθουν τελικά φέτος οι Ρόλινγκ Στόουνς;», απαντώ:


Ναι. Είναι προγραμματισμένο για τον Σεπτέμβριο.


Μια μέρα με ένα διάσημο γκρουπ:


Ολα εξαρτώνται από τον χρόνο που διαθέτουν. Οι U2 για παράδειγμα εμφανίστηκαν τρεις ώρες πριν από τη συναυλία. Ετσι μπορώ να πω ότι δεν είχαμε και πολλά πολλά.


Το γκρουπ που σνόμπαρα:


Οι Guns n’ Roses.


Ο λόγος:


Ηταν αλήτες. Ειδικά ο Αξελ Ρόουζις. Εκτός του ότι ήρθε στην συναυλία με μία ώρα καθυστέρηση, γιατί έπαιζε γκολφ στους διαδρόμους του ξενοδοχείου, στο αεροδρόμιο κατά την άφιξή του χαστούκισε ένα κοριτσάκι.


Οι πιο όμορφες στιγμές στην καριέρα μου:


Είναι με συγκροτήματα xέβι μέταλ, όπως οι Σκόρπιονς.


Ενα επιτυχημένο γραφείο μετακλήσεων καλλιτεχνών:


Δεν ξέρω αν είναι αυτό που κάνει τις περισσότερες μετακλήσεις και δεν κόβει όλο τον χρόνο ούτε τα μισά εισιτήρια από εκείνο που κάνει μόνο μία συναυλία τον χρόνο.


Μια μετάκληση που δεν θα μπορέσω να κάνω ποτέ:


Των Μπιτλς. Είναι ένα απωθημένο μου.


Στα προσεχώς:


Τέλος Μαρτίου θα έρθει ο Βιμ Μέρτενς. Γιάννης Αγγελάτος





Μετάκληση
καλλιτεχνών:


Δεν το αντιμετωπίζω ως επάγγελμα. Απλώς κάνω το κέφι μου


Ο λόγος που φέρνω μόνο μπλουζ συγκροτήματα:


Η μεγάλη αγάπη μου για τη μουσική. Δεν με ενδιαφέρει να κάνω κάτι άλλο. Το κάτι άλλο το καλύπτουν τα μεγάλα γραφεία, τα μεγάλα συμφέροντα και δεν με αφορούν.


Η πρώτη συναυλία που διοργάνωσα:


Προέκυψε από ένα αστείο και ήταν με τους Εντι Μπερνς και Τζον Μόρις.


Στο μπλουζ πατάνε όλα τα ήδη μουσικής:


Αν δεν μπορείς να παίξεις μπλουζ, δεν μπορείς να παίξεις τζαζ. Και αν τα καταφέρεις, το αποτέλεσμα θα είναι χωρίς ψυχή.


Ονειρό μου:


Να μπει η τζαζ στο Μέγαρο Μουσικής.


Το όνειρο πραγματοποιήθηκε:


Το 1996 με μια ακουστική συναυλία και πιστεύω ότι το κοινό το εκτίμησε ιδιαιτέρως, το είδαν ως κλασική φόρμα.


Το άγχος πριν από μια συναυλία:


Να είναι το γκρουπ στην ώρα του. Την προηγούμενη εβδομάδα με την Ούσι Σκοτς δεν της έδωσαν έγκαιρα το διαβατήριό της και έχασε το αεροπλάνο. Η μπάντα είχε έρθει μία μέρα νωρίτερα. Η τραγουδίστρια ήταν στο Σαν Φρανσίσκο και εγώ ήμουν στο κρεβάτι με πυρετό και έκανα ό,τι μπορούσα για να έρθει η Ούσι στην ώρα της.


Τα προσόντα που απαιτούνται για να κάνεις αυτή τη δουλειά:


Δεν χρειάζεται κάτι ιδιαίτερο. Το δικό μου πάντως είναι το μεράκι για την τζαζ.


Ενα καλό γραφείο μετάκλησης:


Είναι αυτό που έχει άποψη. Για να έχεις όμως πρέπει να κατέχεις καλά το προϊόν που πουλάς.


Επιτυχημένος στον χώρο θεωρείται:


Αυτός που συνδυάζει την ποιότητα και την ποσότητα των μετακλήσεων.


Ο αριθμός των μετακλήσεων ανά μήνα:


Τέσσερις. Ενα συγκρότημα κάθε εβδομάδα.


Το μπλουζ είναι μουσική καρδιάς:


Μαύροι και λευκοί μπορούν να παίζουν, αρκεί να την αισθάνονται.


Ενα μεγάλο όνομα δεν ισοδυναμεί πάντα με επιτυχία:


Οι Μπλουζ Μπράδερς τη δεύτερη φορά που ήρθαν στην Ελλάδα ήταν καταστροφή.


Η συναυλία είναι ένα μεγάλο πάρτι:


Εχεις το άγχος αν θα έρθουν οι καλεσμένοι σου και αν τελικά έρθουν, έχεις το άγχος αν θα περάσουν καλά.


Τα μεγάλα γραφεία έχουν χαλάσει την πιάτσα:


Χτυπάνε το ένα το άλλο με μεγάλα ποσά και έχουν δώσει στους ξένους την εντύπωση ότι η Ελλάδα διαθέτει λεφτά.


Η μεγαλύτερη αποτυχία μου:


Η μετάκληση των Τρογκς. Επαιξαν στο Ρόδον για 300 άτομα. Μπήκα μέσα οικονομικά, αλλά τελικά κατάλαβα ότι το κέρδος δεν είναι το παν. Οσοι παρακολουθήσαν τη συναυλία έκλαιγαν.


Η κατάντια της ελληνικής διασκέδασης:


Το δήθεν. Το κοντό μπλουζάκι με την κοιλιά έξω και το «λίκνισμα» του αφαλού. Ελένη Μουσταΐρα





Η
πιο δύσκολη στιγμή του επαγγέλματος:


Οταν πρέπει να ανοίξεις τον λογαριασμό του ΟΤΕ (γέλια)!


Η ρουτίνα του επαγγέλματος:


Τα γραφειοκρατικά και διαδικαστικά θέματα.


Επιτυχημένο γραφείο μετάκλησης:


Αυτό που προσφέρει στο κοινό μια ενδιαφέρουσα εμπειρία.


Μια ενδιαφέρουσα μετάκληση:


Αυτή που στις αποσκευές της μεταφέρει μόχθο, φρεσκάδα και φαντασία.


Οι πιο γνωστές μετακλήσεις:


Ο Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ και το μπαλέτο του, η Βασιλική Οπερα του Λονδίνου, η σοπράνο Μπάρμπαρα Χέντριξ κ.ά.


Ενα μεγάλο όνομα δεν ισοδυναμεί με εισπρακτική επιτυχία:


Οι εκπλήξεις υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.


Η ευκολία να φέρεις έναν αναγνωρισμένο καλλιτέχνη στην Ελλάδα:


Να δουλεύεις με συνέπεια και επιμονή.


Η δυσκολία να φέρεις έναν αναγνωρισμένο καλλιτέχνη στην Ελλάδα:


Οι συχνά δυσκίνητες γραφειοκρατικές διαδικασίες και η ανεπαρκής υποδομή.


Οι ξένοι καλλιτέχνες δέχονται με ευκολία να έρθουν στην Ελλάδα:


Βλέπετε, λειτουργεί ακόμη η μαγεία της αρχαιότητας.


Οι καλλιτέχνες δεν αρνούνται μέσω φαξ:


Ολα συζητούνται, αποφασίζονται ή αναιρούνται σε προσωπική συνάντηση.


Το κόστος μιας μετάκλησης:


Είναι συνισταμένη πολλών παραμέτρων.


Ενας καλλιτέχνης που αρνείται τη μετάκληση:


Ως τώρα έχω σταθεί τυχερή. Δεν μου έχει αρνηθεί κανένας.


Μια συμφωνία κλείνεται:


Από μερικούς μήνες ως μερικά χρόνια πριν.


Το ιδανικό κοινό για μια παράσταση:


Το απαιτητικό αλλά και το καλοπροαίρετο. Οι άνθρωποι εκείνοι που δεν βολεύονται στην ευκολία· αλλά και αυτοί που έρχονται σε μια παράσταση με καλή διάθεση και περιέργεια, έτοιμοι να αφουγκρασθούν τη διαφορετικότητα και τη μοναδικότητα.


Η μετάκληση που με εντυπωσίασε:


Η Λίνα Βερτμίλερ και ο άντρας της, ο ζωγράφος και σκηνογράφος Ενρίκο Γιομπ. Αποτελούν ένα εκπληκτικό δίδυμο. Αυτή εκρηκτική και ευφάνταστη, αυτός στοχαστικός και βαθιά καλλιεργημένος.


Η Ελλάδα χρειάζεται πολιτιστική αποκέντρωση:


Μια συστηματική ενίσχυση της περιφέρειας σε χώρους και υποδομή θα έδινε την ευκαιρία στους εκτός των δύο μεγάλων πόλεων Ελληνες να χαρούν εξαιρετικές παραστάσεις και συναυλίες από τις οποίες τώρα αποκλείονται.


Δεν ισχύει ο όρος «ειδικό κοινό»:


Κάποιες μορφές τέχνης μπορεί να τις χαρείς περισσότερο αν είσαι μυημένος, αλλά η συγκίνηση δεν είναι προνόμιο μόνο των μυημένων. Μια «δύσκολη» παράσταση μπορεί να αγαπηθεί εξίσου από γνώστες και μη, αρκεί να κινητοποιεί τον νου και τα συναισθήματά τους.