Οσο υπάρχουν νότες

Τρεις πιανίστριες με κοινό σημείο αναφοράς ένα διαγωνισμό και την επιτυχία τους σε αυτόν, το γκραν πρι Μαρία Κάλλας του Athenaeum, που εδώ και 20 χρόνια δίνει την ευκαιρία σε νέους ταλαντούχους καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο να ξεκινήσουν μια σοβαρή καριέρα. Η Ατσούκο, η Βέρα και η Ταμάρα, τρεις γυναίκες στην ηλικία των 20 και κάτι, που με τις μελωδίες που παίζουν μεταμορφώνουν το άσπρο – μαύρο του πιάνου σε ουράνιο τόξο. Οταν παίζουν πάνω στη σκηνή δεν νιώθουν μοναξιά. Το κοινό τούς κρατά συντροφιά ακούγοντας τη μουσική «ιστορία» που έχουν κάθε φορά να διηγηθούν. Δείχνουν ενθουσιασμένες από το ταξίδι τους στην Ελλάδα. Τους ζητήσαμε λοιπόν να αφιερώσουν ένα μουσικό κομμάτι στη χώρα μας και να παίξουν πιάνο για την Κάλλας, την αιώνια ντίβα. Ταμάρα – Αννα Κισλόφσκα

(Αυστραλία – Πολωνία)

Μαρία Κάλλας:

Ενα όνομα – μύθος. Μια ξεχωριστή φωνή.

Ενηλικιώθηκα ως πιανίστρια:

Παίζω πιάνο 18 χρόνια και είμαι μόλις 20 ετών.

Πιάνο με έμαθε η μητέρα μου:

Ημουν δύο ετών, πήγαινα στο πιάνο και χτυπούσα τα πλήκτρα. Η μητέρα μου δεν μπορούσε να ανεχθεί τη φασαρία και έτσι αναγκάστηκε να μου δείξει τα βασικά.

Αν δεν τραγουδούσα παράφωνα:

Ισως να μην έπαιζα πιάνο.

Μεγάλωσα με μουσική:

Η οικογένειά μου έχει παράδοση τεσσάρων γενεών στη μουσική.

Οταν κάθομαι να μελετήσω:

Κάνω συνεχώς διαλείμματα για να πάω στην τουαλέτα. Συγκεντρώνομαι πολύ δύσκολα.

Το κλειδί τού σολ:

Ενα μαύρο σημάδι πάνω στο πεντάγραμμο.

Το πεντάγραμμο:

Εκεί όπου ζουν οι νότες.

Το πιάνο δεν είναι άσπρο – μαύρο:

Παίζοντας μπορεί να το κάνεις να μοιάζει σαν ουράνιο τόξο.

Οταν παίζω Λιστ:

Η γάτα μου αγριεύει (γέλια).

Οταν κλείνει το πιάνο:

Το CD player παίζει ήχους τζαζ.

Ενιωσα ότι ανακάλυψα την Αμερική:

Οταν ο πατέρας μου μου έκανε δώρο μια συλλογή του Ραχμάνινοφ.

Πάνω στη σκηνή:

Προσπαθώ να μη σκέφτομαι ότι με παρακολουθούν δεκάδες ζευγάρια μάτια.

«Μην πυροβολείτε τον πιανίστα»:

Μέχρι στιγμής δεν το έχω νιώσει.

Η λάθος εικόνα που έχει το κοινό για τους πιανίστες:

Μοναχικά άτομα και τα μαλλιά να πετάνε δεξιά και αριστερά, σαν να έβαλαν τα δάχτυλα στην πρίζα (γέλια). Ευτυχώς που υπάρχουν φωτογράφοι.

Δεν ισχύει: «Η μοναξιά του καλλιτέχνη»:

Οι αναπνοές του κοινού φθάνουν πάνω στη σκηνή.

Δεν θα έπαιζα ξανά πιάνο:

Μόνο αν πάθαιναν κάτι τα χέρια μου.

Μελλοντικό όνειρό μου δεν είναι να κάνω παιδιά:

Αλλά να γράψω και να παίξω κάτι δικό μου.

Ενα κομμάτι αφιερωμένο στην Ελλάδα:

Κάτι πολύ ρομαντικό του Βιβάλντι. Ατσούκο Νίκι

(Ιαπωνία)

Η γυναίκα – είδωλο Μαρία Κάλλας:

Ηταν μια κυρία. Πολλές σύγχρονές της θα ήθελαν να της μοιάσουν έστω και στο ελάχιστο.

Η φωνή της σε ταξιδεύει:

Και μπορώ να φανταστώ γιατί ήταν τόσο καλή.

Τι εννοώ;

Ο μεγάλος έρωτας που έζησε με τον Ωνάση τής έδινε δύναμη. Τη γέμιζε εσωτερικά.

Γιόρτασα τη δεύτερη ενηλικίωσή μου στο πιάνο:

Παίζω από τριών χρόνων.

Προσπάθησα να μάθω τρομπέτα:

Αλλά δεν μπορούσα να υποφέρω τον ήχο που έβγαζε.

Τα μουσικά κλειδιά ανοίγουν «πόρτες»:

Αφου όταν τα δεις καλείσαι να αποκωδικοποιήσεις τα σύμβολα που τα ακολουθούν.

Νότες: μαύρα σημάδια πάνω στο πεντάγραμμο:

Εχουν την έννοια της σύνθεσης, είναι η αρχή μιας μελωδίας.

Το αγαπημένο μου χρώμα:

Το άσπρο – μαύρο του πιάνου.

Δεν χρειάζονται ιδιαίτερα προσόντα για να γίνεις πιανίστα:

Εξαρτάται πώς αντιλαμβάνεσαι τη μουσική και φυσικά έχει να κάνει με το περιβάλλον όπου μεγαλώνεις.

Οι γονείς μου δεν είναι μουσικοί:

Απλώς η μητέρα μου ήταν πάντα απασχολημένη, με αποτέλεσμα να μένω πολλές ώρες μόνη στο σπίτι παίζοντας ­ τι άλλο; ­ πιάνο.

Δεν βρίσκω την ιστορία μου λυπητερή:

Το πιάνο για μένα ήταν κάτι σαν φίλος.

Δεν δικαιολογώ όσους δεν παίζουν καλά πιάνο:

Συνειδητοποιώ όμως ότι εκείνοι είχαν φίλους.

Κλείνω τα αφτιά μου:

Οταν ακούω χέβι μέταλ.

Δεν ακούω μόνο κλασική μουσική:

Επειδή ζω στο Λονδίνο έχω την ευκαιρία να παρακολουθώ πολλές ποπ αλλά και ροκ συναυλίες.

Οταν δεν ακούω μουσική:

Κάνω υποβρύχιες καταδύσεις.

Πάνω στη σκηνή:

Δεν νιώθω μόνη. Κάθε φορά λέω με τον τρόπο μου μια ιστορία.

Τι εννοώ:

Συνομιλώ με τους θεατές. Αν, για παράδειγμα, παίζω Ραχμάνινοφ μία ολόκληρη ώρα, το κοινό θα φύγει εξαντλημένο αν έχει αισθανθεί αυτό που παίζω.

Δεν είμαι μηχανή μουσικής:

Αυτό δικαιολογεί τα λάθη μου σε ένα κοντσέρτο.

Παίζω ξανά και ξανά:

Τα κομμάτια που πρόκειται να παίξω στο ρεσιτάλ.

Μετά το γκραν πρι Μαρία Κάλλας:

Νιώθω ότι έχω ερωτευτεί τον Ραχμάνινοφ. Η πρώτη μου αγάπη πάντως ήταν και θα είναι ο Σοπέν (γέλια).

Είμαι πολύ άτυχη:

Πάντα ερωτεύομαι ανθρώπους που δεν είναι στη ζωή (γέλια).

Ενα μουσικό κομμάτι αφιερωμένο στην Ελλάδα:

Σίγουρα κάποιο με πολύ πάθος. Βέρα Καμένεβα

(Ρωσία)

Μαρία Κάλλας:

Η γυναίκα ίνδαλμα.

Η χαρά και η λύπη στο γκραν πρι Μαρία Κάλλας:

Η δεύτερη θέση στον διαγωνισμό και το κενό κάθισμα στην πλατεία, αφού κανένας από την οικογένειά μου δεν παραβρέθηκε για να μοιραστεί μαζί μου τη χαρά της νίκης.

Παίζω πιάνο 20 χρόνια:

Σε σχέση με τις συναγωνιζόμενές μου άργησα να ξεκινήσω τα μαθήματα, αφού ξεκίνησα σε ηλικία 5 ετών.

Στην περίπτωσή μου δεν ισχύει «το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει»:

Οι γονείς μου ήταν και οι δύο μηχανικοί στο επάγγελμα.

Ελπίζω όμως να ισχύσει στην περίπτωση του γιου μου:

Και εγώ και ο άντρας μου παίζουμε πιάνο.

Ο γιος μου είναι μόλις δύο ετών και γνωρίζει τις νότες:

Οταν δεν μπορείς να εκφραστείς λεκτικά είναι ο καλύτερος τρόπος για να επικοινωνήσεις.

Η μελέτη δεν είναι μόνο για μένα επώδυνη:

Αλλά και για το γιο μου.

Τι εννοώ:

Δύο μήνες που προετοιμαζόμουν για το γκραν πρι, η μητέρα μου αναγκαζόταν να τον πηγαίνει στο πάρκο για παιχνίδι προκειμένου να έχω ησυχία.

Αν δεν έπαιζα πιάνο:

Σίγουρα θα ήταν κάποιο πνευστό. Θέλω να πιστεύω ότι ποτέ δεν είναι αργά.

Με μελαγχολεί το άσπρο – μαύρο του πιάνου:

Γι’ αυτό όταν παίζω προσπαθώ το πιάνο να αλλάζει χρώματα και εγώ μαζί του διαθέσεις.

Να γίνω πιο συγκεκριμένη:

Οταν είμαι στεναχωρημένη παίζω κομμάτια που θα μου φτιάξουν τη διάθεση.

Μια ευχάριστη μελωδία:

Προσφέρει ψυχική γαλήνη.

Οταν δεν παίζω πιάνο:

Γράφω για όλα όσα έχω αισθανθεί όταν παίζω πιάνο.

Οταν φίλοι έρχονται σπίτι:

Το πικάπ παίζει παραδοσιακά ρωσικά τραγούδια αλλά και τελευταίες χορευτικές επιτυχίες.

Σε κλασικά κοντσέρτα πηγαίνω με τον άντρα μου:

Οι φίλοι ακολουθούν μόνο στον κινηματογράφο.

Αγαπημένοι μου τραγουδιστές:

Ο Στινγκ και η Αννι Λένοξ.

Θα σταματούσα να παίζω πιάνο:

Μόνο αν κάποιο πρόβλημα υγείας μού το επέβαλε.

Ενα μουσικό κομμάτι αφιερωμένο στην Ελλάδα:

Οταν επισκέφθηκα την Ακρόπολη, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η μουσική του Μότσαρτ.